Minskebern

[p. 111]

15

By nacht bestiet de wrâld út it bêd, har eilân. As se wat ûnrêstich is, taaste har hannen nei de har beskermjende stekken en wit se wêr't de grinzen fan har bestean lizze. Wat langer wat minder leit Maart te prakkesearjen. De snoarkjende buorfrou fernimt se net, likemin as de minsken dy't oerdei by har oan 'e tafel sitte. Har holle fielt hieltyd lichter. Se makket har gjin soargen mear. As yn it tsjuster achter har eagen gesichten ferskine, kostet it har muoite om dy te werkennen. Oft se dreamt, oft wat har ferskynt spontaan komt, of dat se sels bylden opropt, siket nei minsken en dingen dy't by har hearre, wit se net. It libben is as it lizzen op dit bêd. Se driuwt op wat har yn 'e mjitte komt, wat taastber oanwêzich is.

Soms leit se de holle op it kessen en fielt alles goed. Dan kin se har fertroud oerjaan oan 'e sliep. It skjinne, wite katoen fan it sloop streaket har wang, ferwolkommet har. De strakspande lekkens fiele koel en se leit de skonken breed oer it matras. Se hat alle romte. Oare kearen kin se it yn dit troch harsels ferwaarme hoal net fine. De kûlen yn it kessen pleagje har, de tekkens lizze har swier op it liif en se hat muoite mei sykheljen. Alles begjint har te jûkjen en se klaut har de hûd iepen. Har hân siket nei it lichem dat net mear nêst har leit. Dan kin se fan ûnrêst en gemis tsjin de stekken skoppe, dan ropt se soms, dan gûlt se oant in flústerjende stim tsjin har praat en har oer it hier streaket. Dan stekt se bytiden de fingers yn 'e mûle en besiket dêr de âlde treast út te sobjen.

As it ljocht is, bliuwt se lizzen. Se kin net mear oerein komme. De suster praat tsjin har, slacht har in earm om 'e rêch en besiket har omheech te hisen, mar se wol net mear en skoddet de

[p. 112]

holle. Se kin it net mear sizze, dat se har gewurde litte moatte, dat se sa wurch is dat se sels gjin wurden mear nei bûten krije kin. Maart sjocht mei grutte eagen nei it gesicht boppe har. Se sjocht hoe't de lippen bewege. Oan de útdrukking lêst se ôf dat de suster har geduld kwytrekket. Se wol wol meiwurkje, mar se kin it net mear.

Ynienen begjint alles oan har te skodzjen. Se hat gjin bestjoer mear oer it lichem. It docht wat se net yn wurden sizze kin: it protestearret. Alle spieren gean har eigen gong. De stekken fan it bêd rattelje. Se skopt sûnder it te wollen de tekkens ôf, slacht wyld mei de earmen om har hinne. Har holle slacht fan 'e iene kant nei de oare en yn har earen raast in wetterfal.

De suster ropt om help en hâldt yntiid har holle beet sadat se har net sear dwaan kin. Se leit in earm om it skokkende liif fan Maart en trillet mei. As in pear oare fersoarchsters by it bêd komme, is it slimste al oer. Se kinne neat dwaan, inkeld oansjen hoe't de ûnbetwingbere bewegings lytser wurde, oergean yn ûnregelmjittich lûken en strekken fan 'e spieren mei hieltyd langere skoften dêrtusken om op 't lêst, stikje by bytsje, ta rêst te kommen.

Maart leit yn in wiete, waarme plasse. Se hat alles rinne litten en it ruft kin it net mear hâlde. De holle docht har sear en se is noch wurger as dêrfoar. Se ferstoppet har gesicht yn it kessen. Se skammet har, se wol hjir net wêze.

Twa susters ferskjinje har en it bêd. Se klopje har kessen op en lizze har holle dêr foarsichtich yn. Hoeden lizze se de tekkens oer har hinne. Maart hat de eagen ticht. Se lit alles oer har hinne komme en genietet fan 'e rook fan it skjinne bêdeguod. Noch mar even lekker sliepe, sizze se tsjin har, en se knikt fan ja, dat is wat se wol, sliepe. Se freegje har oft se har man en bern warskôgje moatte. Maart heart it net mear.

[p. 113]

Se wit dat der in berntsje wie. It liif docht har noch sear, mar it is in pine dy't by it libben heart, in sear dat oplevere hat. Sa hat it west nei alle famkes. Mei muoite, mei safolle pine dat se it bytiden útraasde, hat se har allegear te wrâld brocht. Trije famkes. Dat soks al hiel lang lyn is, wit se. Dat se hjir no op bêd leit te wachtsjen mei in glim om 'e mûle, mei it sillige gefoel dat it dien is, dat har oandiel oer en foarby is, hat neat mei it ferline te krijen. Dit geweldige optild fielen is fan no. Dit heger as de wolken, hast ûnierdske momint is der op dit stuit.

Se hawwe har wat omheech hyst en se sit tsjin in berch kessens oan, as in keninginne. De doar is noch ticht, mar aanst sille se komme en har it jonkje oerlangje. Se streaket de tekkens glêd. Se wol him op har moaist ûntfange. Hy is sa wolkom.