Minskebern

[p. 69]

2

It is krekt in gewoane húskeamer, rom, ljocht, mei yn 'e hoeke in keuken mei alles derop en deroan en oan twa kanten grutte ruten, dy't útsicht jouwe op terrassen mei in protte grien. Dêrachter wetter, in fiver mei einen, en noch fierder beammen dêr't har greiden achter ferskûlje.

Jelte en Maart komme earm yn earm de keamer yn. Geke en Janny folgje wat ûnwennich. Maart docht krekt as hat se dit al withoefaak meimakke. Se jout de suster dy't har yn 'e mjitte komt in hân en seit hoe't se hyt. Wylst de oaren noch wat skytskoarjend achter har oankomme, strûpt sy de mantel út en hinget dy oer in stoel, dêr't se har hillige, wite taske op set. Se rint troch de keamer en nimt alles yn har op. Yn 'e keuken sjocht se in kofjepot en kopkes stean en skinkt harsels yn, nimt it kopke mei nei de tafel dêr't in stikmannich froulju omhinne sit en knikt nei de grize hollen. Se krijt in stikje koeke fan in skaal dy't midden op it plusen taffelskleed stiet en kôget it genietsjend fuort. De frou dy't nêst har sit, leit har in hân op de earm.

‘Hoechst net bang te wêzen, hear,’ seit se. ‘Nee, nee,’ seit Maart, dat sjocht se sels ek wol. It is hjir fertroud. Mei lytse, foarsichtige slokjes drinkt se fan har kofje. Oer de râne hinne sjocht se glimkjend nei har man en dochters.

‘Gesellich,’ seit se.

Se ûntspanne. Geke sjocht dat heit de triennen yn 'e eagen hat. De fersoarchster, dy't Sally hyt, sil salang't mem hjir sit har kontaktpersoan wêze. Se besiket it tafriel troch har eagen te besjen. Dit is foar har it safolste hertferskuorrende drama, tinkt se. De man is noch jong en goed by de tiid, de dochters sykje treast byinoar, hâlde elkoar by de mouwe fan 'e jas beet,

[p. 70]

sykje om wurden, mar swije en sjogge hoe't har mem har de rêch takeart.

Maart liket al fergetten te wêzen dat se der binne. Eins soenen se sa wer fuortgean kinne, se soe der neat fan yn 'e gaten ha.

‘Mem,’ flústert Janny. Mar se heart it net.

‘Heit.’ se triuwt Jelte nei Maart ta. Hy moat it foartou nimme, wat dwaan, dêr net sa stean, sa ferslein, sa fier by alles wei. It is syn frou.

‘Even wachtsje,’ seit Jelte. Hy kielskrabet.

‘Maart,’ seit er. Se heart it en draait har om.

‘Och, leave, bist dêr noch?’ Se skoot de stoel tebek, komt oerein en jout him in flechtige tút op it wang.

‘Gean mar gau nei de bern, dy sille har wol ôffreegje wêr'tst bliuwst,’ seit se. ‘Toe mar.’ Dan sjocht se har dochters stean.

‘Binne jim hjir ek? Is dat net wat oerdreaun? Mei in wike bin ik wol wer thús, miskien noch wol earder. As de dokter komt, dan freegje ik it wol. Gean no mar gau mei heit nei hûs. Ik wurd hjir goed fersoarge. Net gûle.’ Se siket om in bûsdoek yn har taske en faget oer de wangen fan har jongste dochter.

‘Fuort no,’ seit se en se triuwt har bern nei de doar. Se wolle har oankrûpe, se stekke de hannen nei har út, mar Sally skoot tusken har en har dochters yn.

‘Kom mar,’ seit se. ‘Se hat der no frede mei. Lit it mar sa.’

Se sjogge nei Maart, dy't hjir fan no ôf ek in bewenster is. Har jonge stal fan sânensechstich jier past net tusken de oare froulju dy't fier oer de tachtich binne. It liket as is se in frijwillichster. Se hat oandacht foar de minsken om har hinne. Se skoot al wer by de tafel en begjint tsjin har buorfrou te praten.

Jelte, Janny en Geke rinne stadich nei de doar, sjogge noch ien kear achterom, mar litte Sally, as se ien kear op 'e gong stean, de doar definityf tichtlûke.

[p. 71]

‘Se hat it no al nei 't sin,’ seit de fersoarchster. It is dûbel, dat wit se wol. De famylje wol eins dat se dit net wol, dat se leaver by har bliuwt, en tagelyk sjocht se hoe ferromme se binne dat it sa ferrint, dat mem net gûlt en mei werom wol, dat se har deljout, ek al tinkt se dat it om hiel oare dingen giet.

‘Se tinkt dat se yn it sikehûs is,’ flústert Geke. Janny knypt Jelte yn 'e hân, dy't de triennen no frij rinne lit.

‘Miskien better sa.’ It is net ienris dúdlik wa't dat seit.

‘Ik tink dat se har hjir wol thúsfiele sil.’ Sally leit in hân op 'e rêch fan Geke en triuwt har mei sêfte twang foar har út. Se hat hjoed noch mear te dwaan.

‘As der wat is, wat ek mar, freegje dan mar nei my,’ seit se, wylst se troch de lange gongen nei de útgong rinne.

‘Jim ha hjir neat op 't slot,’ sjocht Jelte.

‘Alle gongen binne mei-inoar ferbûn,’ leit Sally út. ‘Se kinne der net út, mar wol hiele einen rinne.’

‘Se naaide der nachts soms út,’ seit Jelte. ‘Se is sa sterk, ik koe har hast net tsjinhâlde. Ik ha har wolris sa knypt dat se der blauwe plakken fan oerhold.’ Hy begjint wer súntsjes te gûlen. Janny leit in earm om him hinne. Geke freget Sally nei praktyske saken, hoe let, wannear, soks.

As se by de útgong binne, seit Geke: ‘Se komt noait wer thús.’ Se lit heit en Janny foargean, wachtet noch even en sjocht Sally oan as woe se fan har hearre dat alles wer goed komme sil, letter, in kear. Sally seit neat. Se docht in trêd tebek as de elektryske doar tichtglidet en swaait.