foar iten en drinken, se moat ferskjinne wurde en dûst, oanklaaid en men moat op har passe, oars rint se fuort. Dat docht men dochs ek foar in lytse poppe, in pjut, in beuker? Dan hyt soks leaf en fansels. Wêrom soe it dan by âlde minsken op 'e weromreis mar yn sa'n selde soarte fan faze, dan begrutlik en beskamsum wêze moatte?
Geke, Aukje en Janny hawwe der de lêste tiid withoefaak sa oer praten. Miskien om it makliker te meitsjen, as foarnimmen faaks, dat se mem allinnich mar mei leafde folgje kinne op har reis werom yn 'e tiid. Tagelyk is it oars as by in bern. Yn Maart leit in hiele skiednis opslein, dy't stadichoan ferkrommelje sil. Se hat de wrâld al sjoen en alles wat foar har weilein wie meimakke, wylst in lytse poppe dat hiele wûnderlike libben om him hinne noch ferkenne moat. Foaral Geke, dy't aanst beppe wurdt, hat it gefoel midden yn dy ivige syklus te stean.
‘Wat tinksto ast oan mem tinkst?’ freget se Janny.
‘Leaf,’ seit se. ‘Waarm, lekkere sachte earmen, laitsjen, wille.’
‘Se koe ek fûl wêze,’ mient Geke.
‘Gelokkich mar. Se wie yn elts gefal net saai.’ Janny glimket stil foar har út. Se núndert mei de muzyk mei.
‘Wie? Se is noch net saai.’
‘Nee, freegje heit mar.’ Se gnize derom. Foar heit is it slimste no foarby. Hy hoecht net mear alle dagen om har te tinken, har te ferskjinjen en him skuldich te fielen as er tinkt dat er tekoart sjit. As sy, de bern, delkamen, koenen se jûns wer nei har eigen hûs, mar heit wie alle oeren fan 'e dei en 'e nacht mei har allinnich.
Nei 't heit út it sikehûs thúskommen wie, wie der in soad feroare. Mem waard in pear kear yn 'e wike dûst en gong alle dagen nei de deibehanneling. Foar't se fuort moast, kaam moarns in helpster fan 'e thússoarch om har oan te klaaien.
Auteursrechtelijk beschermd