Hy wit hoe wiis se mei him wie. Mar hy is Jelte, har man. Hy seit dat ek. Hy hat it wol hûndert kear sein: ik bin dyn heit net, ik bin dyn man. Ik bin Jelte, en ik sit hjir by dy yn 'e keamer. Se komt oerein en swalket troch de beheinde romte, de keuken, de sliepkeamer en de hal. Se siket, mar kin wa't se siket net fine.
‘Wy gean op bêd,’ seit Jelte. Hy hat syn nocht. It is noch mar tsien oere, mar hy wol sliepe, hjirwei, dreame, net mear fjochtsje, him deljaan. Hy docht de tillevyzje út, as teken dat it no ôfrûn is, dat der neat mear te belibjen falt. Hy stekt de hân nei har út, mar se slacht dy fuort.
‘Kom mar,’ seit er en hy skoot de doar nei de sliepkeamer iepen. Hy hellet har nachtjak ûnder it kessen wei en lit it oan har sjen.
‘Utklaaie,’ seit er en hy begjint sels: de broek iepen en út, de knoopkes fan syn bloeske los, mar as er syn sokken útstrûpt begjint Maart te âljen.
‘Dat is niet fatsoenlik,’ seit se. ‘Pa, hou op, su hewwe je noait weest. Ik bin je kleine meiske, toch?’ Maart skoot achterút nei de keuken. Yn it fierste hoekje, by it gasstel lit se har sakje. Se sit as in begrutlik protsje minske oer de flier, mei de rêch tsjin de oven.
‘Ik wil dit niet,’ seit se. ‘Dit mach niet. Dit hoart niet su.’ Jelte hat syn nocht. Hy wol sliepe, hoe dan ek. Hy rint nei har ta, krijt har by de earm en lûkt har omheech.
‘No ha it moai genôch west,’ ropt er. ‘Ik bin Jelte, dyn man en do hast al jierren by my sliept. Ik bin dyn heit net. Ik bin dyn heit net, hearst my wol. Do klaaist dy út en do giest op bêd. Wy moatte sliepe, oars hâlde wy it net fol.’ Jelte jankt deroer. Hy skuort har oan 'e klean nei de sliepkeamer. Hy lûkt har mei geweld de trui oer de holle, siket mei trilljende fingers de knoop fan har rok en strûpt har hoazzen út as er har achteroer
Auteursrechtelijk beschermd