XXVI
Op in nacht dreamde ik. Wy fleagen tegearre, hja en ik. Under ús rôlen de weagen, einleas. Wy woene nei hûs, mar der kaam nea in kust. It einde net. Soms kaam it my foar as waarden wy samar in ein tebeklutsen. Dan moasten wy itselde weagefjild wer oerfleane. Earst hiene wy heech yn 'e loft sweefd, frijmachtich, boartsjend mei wyn en wolkens. No hongen wy leech boppe de see, ik hearde it rûzjen fan 'e krôljende koppen.
Dat wie sa'n widzjend bewegen, ik krige sin oan rêsten. En dat wetterflak wie like ûnferoarlik as wankel. Noch miende ik, dat ik macht hie oer de eleminten.
Dêr wie wol in bêd foar ús tegearre. Hoe lang hiene wy hjir al net sweefd en hoe lang hie dy see hjir sa al net stien? Hja fleach tichte by my en seach my fol betrouwen oan. Doe lieten wy ús sakje.
Dêr dreau in lekken. En dêr kaam in kessen oan. Mar fuort wie it lekken al, ear't ik dernei taaste, en it kessen, dêr't wy de holle op dellizze soene, rôle samar fuort. Hja glimke my oan; hja woe sa graach rêste. Mar ik koe it bêd net foarinoar krije. Alles dreau like hurd foarby en as ik it krije soe, tilde it op en it glied my oer 'e hannen hinne of der stie samar in kûle foar my en ik koe nearne gjin hâld krije.
Ik waard sa licht yn 'e holle fan dat ivige beweech en dat gerûs. Ik woe har wat taroppe, mar hja ferstie my net. Wy sonken ek djipper en de weagen sloegen soms oer my hinne. It besette my en ik hie gjin macht mear yn 'e earmen en gjin kniip mear yn 'e hannen. It is myn skuld, tocht ik.
Auteursrechtelijk beschermd