Elbrich

[p. 270]

XXV

Wee, wa't de leafde wekket fan in seemearmin en har dan yn dy leafde krinkt! Har betrouwen hie gjin mjitte, har oerjefte wie folslein, mar de heftigens fan har kwea-ôf nimmen is deadlik.

Lang antwurdet Willemke mei gjin inkeld wurd en gjin inkeld gebeart, as ik wat sis. Hja sjocht strak foar har út. De mûle is stiif ticht. Hja skriemt net, mar soms rôlet der in trien samar oer har antlit. Op 'e pleats hat hja de troupenjen foar it ljocht helle. Hja tyspelt dermei om, grif sûnder dat hja derby tinkt. Soms smyt se ien in eintsje yn 'e hichte en heint him wer, in beweging, dy't se fansels makket.

Hja makke my der lytsman mei. In ellindige wjirm. Ik bea oan, dat wy sa gau mooglik foar de preester trouwe soene. It iennich antwurd wie, dat hja fannijs mei de penjen begûn te boartsjen. Wer stie ik oan. Hja loek oan 'e skouders.

‘Wolst dan net?’

‘Ik achtsje my, wat mysels oangiet, troud.’

‘Mar it jildt net.’

‘Dat hiest foartiid sizze moatten.’

‘Ik wol it goedmeitsje.’

‘Dat hat gjin sin.’

‘Yn dyn omstannichheden.’

‘Ik haw dy as man nimme wollen. As skanddekker hoech ik dy net.’

‘It hat ferkeard fan my west. Mar wier, Willemke, ik haw dy net bedrage wollen.’

[p. 271]

‘Dû hast my ommers bedragen.’

‘Ik wol it ommers goedmeitsje. Ast echt mei my trouste...’

‘Ik bin echt mei dy troud.’

‘Goed, ik wol ek sa wol by dy bliuwe.’

‘Dêr hast gjin rjocht op.’

‘Ast echt mei my troud bist.’

‘Ja, ik mei dy. Mar dû net mei my. Tochtst, dat ik dy by my taliet!’

‘Dêrom is it better, dat wy in wettich houlik slute.’

‘Ik sei ommers, ik achtsje my, wat my oangiet, troud.’

‘Sa komme wy nea fierder.’

‘Der is gjin fierder.’

‘It libben giet fierder. As it bern komt...’

‘Dêr hastû gjin rjocht op.’

‘Jou my der dan rjocht op.’

‘Ik kin net. Ik soe dy net neist my ferdrage. It is better, datst fuortgieste.’