XXIII
It hânskrift fan Alef Aylva, skreaun yn it jier fyftjinhûndert en twaentachtich, nimt hjir noch gjin ein. It is amper op 'e helte. Wol moat de sike skriuwer hjir lang toeve hawwe; it is him grif swier fallen, te begjinnen mei itjinge noch folget.
Men soe wolris witte wolle, wat de Ingelske lecturer opmeitsje soe út it ferskeel fan hân tusken it part, dat hjirmei ôfslút en dat jitte komt. Of licht soe sa'n wûnderminske der noch mear fan meitsje, dy't út immens skrift presiis ôfliede kin hoe't it dermei him by stiet. De bewurker as ienfâldige leek sjocht allinne dat it skrift neitiid gâns trilderiger wurden is en dat it der foar de swakke auteur grif tige op oankommen is om it fierdere noch te boek te stellen
De bewurker hopet ek it ferfolch fan Alef Aylva's lotgefallen mei gauwens yn it ljocht jaan te kinnen. De auteur hat yn dit earste diel in pear dingen oanstipt, dy't pas yn it oare mear betsjutting krije en sels de heldinne fan it ferhaal binne wy noch amper mei yn 'e kunde kommen. Lykwols, it reemeitsjen fan 'e útjefte fan sa'n hânskrift ferget gâns tiid. It is mei ûntsiferjen en oerskriuwen net klear. It moat sa likernôch mei wurden fan ús tiid en tinken sein wurde en dat past altyd samar net by it histoaryske.
Dêrom hawwe wy it earste diel mar yn 't ljocht jûn. De lêzer sil opmurken hawwe, dat it mar in gewoane histoarje is: âld en dochs jimmer nij, en dy't it sels belibbet brekt der syn herte... omtrint by.
Auteursrechtelijk beschermd