wat te neamen, sa stiif sieten hja en har susters no net oan 'e bân. ‘Mar Marij, myn âld amme, dy't hjir altyd by ús ferkeart is dochs wol in bytsje ús duêna,’ lake se. En der hoegde net folle te barren, dan wisten har muoike Tryn hjir te Snits, dy't mei Douwe Roorda, no har fâd, troud wie en har omke Skelte Liauckema te Seisbierrum it ek.
Goed, mar hja koe teminsten sels útmeitsje, hokker man hja nimme woe, as it safier ris kaam, lei ik noch yn. Dêr yn Spanje koe de heit wol beskikke, sûnder dat de dochter wat yn te bringen hie, like my ta.
No ja. - Mar wacht ris! Hja moast net te lûd roppe. Hja hiene sels sa'n gefal yn 'e famylje. En hja hie wille, om't it gefal sa tapaslik wie. Wist ik dat wol? Nee, tink. Har omke Skelte, dy hie sa syn earst wiif taparte krige. Hy wie âldste soan, en âld Sicke-om, syn heit, hie in kontrakt sluten mei Gerrolt Herema en dy syn wiif Luts, dat Skelte-om letter mei Herema's âldste dochter Anna, of ien fan 'e oare fammensbern trouwe soe. Letter wie Skelte-om wees wurden, frij man soe men sizze, mar syn earst wiif hie wol Anna Herema hjitten! Syn fâd, Epe Liauckema, hie der yn syn testamint noch op oanstien, dat it houlik trochgean soe.
Soks kaam no net mear foar, ornearre ik. Of wie Anna faaks ek al by testamint in man tawiisd, frege ik út 'e gek.
Dat net, mar der stie al wat yn it testamint oer har houlik, sei se. Dat leaude ik net, sei ik om se safier te krijen, dat se my fertelle soe wat der dan al yn stie. Hja prate der sawat gewichtich oer -famyljegeheimen en alsamear - mar makke my neat wizer. 't Soe ek wol net folle te betsjutten hawwe. Fammepraat.
Sa sieten wy byinoar yn it oanwinnende jûntsjuster. Wy petearen wat en wy gekjagen wat. Ik wie net hastich om op te stappen en Anna like net hastich te wêzen. Hja ferfeelde har al in bytsje te Snits, sei se.
Aalke kaam yn en stiek in pear kearsen oan. Kearsljocht is libben. By elk lyts sigentsje, dat de flamkes roerde, ferweegden ljocht en skaad op Anna har gesicht en glânzge har hier oars. Hja siet