wie by myn witten. Hja wie my út it sin rekke, allinne no en dan kaam it oantinken nochris boppe. Mar it like dochs, as hie ik in swiet fergif fan dy lippen dronken, dat foargoed yn myn ieren bleaun wie.
Ik hie altyd in ûnbestimde ferwachting hâlden fan in hege, suvere leafde, dy't ienris komme soe en dêrom woe ik mysels net ferkeapje. Ik hie it ek nea sa heilleas dreaun mei de froulju as myn maten wol. Wie lykwols in wifsinnige swalker wurden: ‘de wylde ienhoarn’ sei ús mem faak, as ik it wer ris in kear bûnt makke hie en dan wiisde hja op de ienhoarn, dy't de Aylva's as helmteken boppe har wapen fiere.
Kaam ús mem ek diskear op 'e ienhoarn en hoe nedich dy betwongen wurde moast.
Doe skeat my in âlde sêge yn 't sin.
‘Mem hat gelyk,’ sei ik. ‘It âlde leauwe wol hawwe, de wylde ienhoarn is allinne te beteamjen troch de leafde fan in reine faam.’
‘Wat is der dan te sizzen op Jetske har eare?’ frege ús mem, dy't my net begriep.
‘De eare neat, mem, mar de leafde. Hoe soe sa'n kâld skepsel safolle macht oer my krije?’
‘Dat witstû net, hoe kâld hja is.’
Ik wachte efkes, omdat men skruten is om fan soks tsjin jins mem te praten; doe sei ik: ‘As hja net kâld wie, soe ik alhiel fan har grize.’
‘It is in goed fanke. Sokke ynbannigen kriget men faak de gelokkichste houliken mei.’
‘De deade is ek gelokkich,’ antwurde ik wer. ‘Sa kin ik net. Ik kin net ien nimme, of ik moat sin oan har hawwe. Har gesicht moat ik graach lije meie en ik moat nocht hawwe oan har hiele bestean.’
‘Dit is praat fan in griene jonge,’ oardiele ús mem. ‘Dû hast fiifentweintich jier west, tink ‘erom; dû bist in man!’
Jacqueline boaske koart dernei oan Piter Buygers, soan fan 'e grytman fan Ljouwerteradiel en it hiet, dat hy syn skoanheit opfolgje soe, sadree't hja gearjûn wiene.
Auteursrechtelijk beschermd