Persoon/Onpersoon

[p. 209]

Lady Godiva op scooter

‘Wij zijn als woorden in hun ware gedaante’

[p. 210]

Onder insekten

Misschien schrijf ik je nog eens een brief
als een veer, een gedicht
simpel als een brief

Maar mijn woorden nu echoën nog
teveel oorlog, mijn woorden zijn tezeer ondervoed
en mijn vreedzaamste denkbeelden hinniken nog te weinig.

Onder mijn hemel gaat geen tor slapen,
hemel: broodboom in een fabriek waaronder ik sliep,
hemel: de andere mieren zijn met hun suiker ingeslapen,
maar ik sta op, mijn luizen laten zich niet melken.

De dag hangt als een dwerg boven de spiegel:
ouderdom:

een ziekte die men niet kent,

armoede:

een ziekte waarover men niet spreekt,

hardheid: een erts, dat men verplicht is te delven.

Maar liefste, ik verwarm je onder mijn schilden.
En mijn schilden?

Ze zijn sterk als erts.