Persoon/Onpersoon

[p. 204]

Demokratie

Niet een andere werkelijkheid, maar dezelfde werkelijkheid
anders. Niet anders, maar zichtbaarder,
doorzichtiger. Ik heb een stad gebouwd.

Ik heb geen stad gebouwd maar een gedicht.
Gedichten zijn duidelijker dan steden
en woorden sterker dan de huizen van een stad.
Ik heb een stad gebouwd.

Huizen zijn het gedachtenleven van een stad.
Mensen zijn om er zichzelf in te verschuilen

als een klapwiekend idee in een vogel.

Menselijke huizen buigen gemakkelijk om.

Waar de logika opluchting is en intelligentie een hand
- oneindige verlenging van het lichaam, hulpmiddel
van de hulpeloze en mechanische mens, -
ook ik ben het hulpmiddel van de mens,
wie hij dan is en waarvandaan: enkelvoudig, elektrisch,

wanhopig, mild.

Ik ben het hulpmiddel van mijzelf.

Want, en dit is niet de onbewoonbare wereld van de lucht,
dit is de bewoonde wereld van de poëzie,
en alles wat zin heeft vindt zijn zin in de poëzie.

Alleen dáarom schrijf ik poëzie.

Of anti-poëzie.

[p. 205]

2

 

Alleen daarom schrijf ik poëzie,

 

terwijl ik het woord bij zijn (dubbele) naam

 

noem.

 

Ik draag een dubbele naam.

 

 

 

Ik draag een chrónische naam:

 

éen voor de stad, éen

 

blanko, waarmee ik kan lachen, drinken,

 

lachen.

 

 

 

-

 

Een geürbaniseerde indiaan

 

verrookt zijn wanhoop in een elektronische sigaret;

 

hij wordt dan zo wijs als een cycloop, d.w.z. hij weet

 

hoe wijs een cycloop is; ik,

 

ik niet.

 

 

 

En de fakir die vanaf zijn vluchtheuvel

 

al fosforescerend het geestelijk verkeer regelt in zijn stad,

 

hij wil meer zijn dan zijn droom;

 

hij is een skelet van atletische gedachten:

 

Atlas. - Die dit schrijft is een atleet: hij draagt

 

een hoofd op zijn schouder. - Atlas? Bij iedere gedachte

 

wordt hij ouder; welnu, ik,

 

ik niet. Want:

 

 

 

Geen systeem is zijn geest waard,

 

maar de geest is waard een systeem;

 

de stad is waard een struktuur

 

en een robot zijn poëzie.

 

 

 

Ziedaar, mijn demokratie.

[p. 206]

3

 

In het boek van uranium

 

ben ik een onzichtbare radio.

 

 

 

Ik zit in mijn radio

 

als een indiaan in zijn kiwa.

 

 

 

De zon is mijn impressario,

 

mijn god is een hoogtezon.

 

 

 

Ik ben mijn eigen elektriciën,

 

ik ben mijn eigen continuüm.

 

 

 

Levend vnl. op spiritueel helium,

 

is 1000 Volt mijn maximum

 

 

 

aan spanning. Ik-kontakt. Ik

 

nihileer mij, ontsta,

 

 

 

in eerst chemische verfijning

 

een ontwikkelde protozo, later

 

 

 

een vis van wil: ik lig op het droge,

 

in coma, onderwerp van uw elektrolyse;

 

 

 

niezend ontwaak ik, ik zie, zie

 

u; ik ruik aan uw adem van tetra.

 

 

 

- Dank u mevrouw, het gaat al wat beter.

 

 

 

Dan richt ik mij op, aap, ik, speenwitte zombie,

 

soldaat, kunstmier die niet op of om ziet.

[p. 207]

 

Reeds tevreden met (⅛)² leven

 

dicht ik mij langzaam in leven.

 

 

 

De Geest heeft de geest gegeven,

 

het Woord heeft zijn woord gegeven.