Persoon/Onpersoon

[p. 211]

Waai niet

Waai niet, zeg niet
ik ben er niet; ik heb geen wolken om mee te spelen,

geen akrobaten om uit te beelden.

Je bent de tevreden stemming
die in het gedicht heerst
als ik thuiskom en mijn pygmeeën heb uitgehakt.

Ik kom stoffig thuis uit mijn verleden tijd,
een half humoristische sage
en breng de wind mee,
die buigt en zijn hoed afneemt.

Met lippen als twee volleerde illusionisten
verwelkom je hem
en je zegt: ik ben zijn huisgenoot, ik
buikdanseres, maar ik waai niet.

Zeg niet, ik ben er niet,
ik heb geen woorden om mee te spelen, geen

vreemde dieren om mij in te kleden.

Je bent de dag die op mij neerstrijkt, schouderwarm,
wanneer de woorden leeg en alle ledematen
vergeefs geschapen lijken,
en het verleden dat opnieuw gevuld wil worden
met warme pas genezen beelden
vul je met warme pas genezen beelden.
Zo maak je zelfs de groenste uniformen ongedaan.

Zeg niet, ik ben er niet. Want zoals je bent
ben je de hand van wind die door mijn haar gaat,
water dat mijn gedachten wast
als er een tijdlijke afwezigheid van zee is,

[p. 212]

 

de onrust van mijn slaap, in mijn slaap zelfs

 

raak je mij aan. Ik raak je aan,

 

 

 

zo licht

 

alsof ik een soldaat ben die de zee kust.