Persoon/Onpersoon

[p. 194]

Winter

Hij had een geest van sneeuw.
Het sneeuwde. Sneeuwt het?

vroeg hij, er is veel
lantaarn, veel wit gevoel

in de lucht, ik ben weer
blind. - Even heviger wordend nu

dan zachter, trager, en weer geruststellend
hem voortrimpelend

de wind, een rimpel zelf, doodstil
- een meeuw.

Het is goed zo, zei hij, uitgespreid
te liggen over de wereld,

het is als het denken van een huis,
als het boomloze van een eerste

heuvel, zo licht en stil is het.

Een onderdrukte pijn als van vele
mensen trok door het landschap.

Huiverend stond hij op.
Onder hem lag de stad.

Sneeuwt het? vroeg hij.
Zachtjes: Ja, het sneeuwt.