Persoon/Onpersoon

[p. 192]

Treurig

Tja, daar zit hij dan
met zijn hoofd van hemel in zijn handen
een opgewonden hoofd in zijn buik
ongrijpbaar
onbegrijpelijk

Nauwelijks een mens
op zijn oude regenachtige dag
nauwelijks een schaduw
en minder, een dode postbode
een afgedankt soldaat die niet weet
voor wie hij ditmaal gestorven is
o minder zelfs
melaatse schaduw van een schaduw
minder, bijna
niets

Oorlogen en profeten van oorlogen gaan voorbij
oorlogen gaan voorbij
en hij, éenzelfde als zijn levenslange voorganger
oordeelt niet langer
hij zoekt vergiffenis in de slaap
de slaap is zijn geweten
een 1-jarig kind zijn mond,
dromend verliest hij niets
sprekend geen zekerheid - zeker,
hij leeft, maar leeft net niet voldoende
en hij bemint, maar bemint net niet genoeg...

En daar zit hij dan
met zijn hoofd van hemel in zijn handen
een zachtjes nasmeulend hoofd in zijn buik,
treurig,
omdat ook voor hem, meent hij

[p. 193]

 

het leven niet anders is dan een langzaam langzaam ouder worden

 

ongrijpbaar

 

onbegrijpelijk