Persoon/Onpersoon

[p. 169]

Eén minuut stilte (1955)

De stad
rilt
onder zijn asfalt.

Ik steek al je lampen aan bij daglicht
om naar de stilte te luisteren.

Oorsuizingen van asters
narcissen
bloemen voor mijn broer -

Ik heb een voor een mijn bloemen gedoofd
om naar je oren te luisteren. - Luister maar:

je leeft,

zo zachtjes als de duif die men kan horen koeren
op het Weteringcircuit,
de éne voet die schuifelt,
de éne nek
die zich omdraait

en knarst.

[p. 170]

2

 

Stilte:

 

 

 

een ontplofte hond.

[p. 171]

3

 

Het licht herneemt zijn snelheid

 

kreunend,

 

een sekonde trager misschien.

 

 

 

Er is te weinig tijd om te sterven.

 

Wij hebben te veel dood om te leven.

 

 

 

10 jaar lang

 

was ik zo hard

 

als een politieke steen;

 

 

 

nu draag ik alleen nog je herinnering

 

als een versteende tweeling

 

in een rugplooi.

 

 

 

O, ik voel je wel,

 

maar als een donker reptiel.

 

 

 

Ik kuch je weg,

 

maar de zon is een hypochonder.

[p. 172]

4

 

Ik wil een huis

 

met 3 kamers

 

zonder doden,

 

een lamp zonder doden.

 

 

 

Geen week gaat voorbij zonder oorlog

 

Geen dagdroom of hij draagt een groen uniform.

 

Onder mijn oude huid van woorden ben ik nog steeds bang.

 

 

 

Ik wil een huis zonder doden

 

een lamp zonder doden

 

Ik, vreemdeling in eigen lichaam.

 

 

 

Ik wil geen zwarte magie

 

Ik wil geen witte magie

 

 

 

Ik wil een lamp zonder doden

 

een huis als een bed zonder dode.

 

 

 

Mijn god, ik ben ongeduldig van doden