Persoon/Onpersoon

[p. 173]

Poëzie

Hij had niets te eten.

Daarom at hij niets,
minutenlang.

Armoede is geen erfzonde.
Daarom gaat hij naar huis.

Ruimte genoeg in zijn hoofd, speelsel
en speling genoeg. Hier

hoeft hij niet om adem
te ruziën, de poëzie

is hij zelf, zelf
1 meter sterker, spier-

rijker. Ha,
de poëzie is een mens

- mits vergezeld van een mens.

[p. 174]

2

 

Daar waar een woord onmiddellijk

 

ding is - zijn natuur, mijn natuur -

 

 

 

ontspringen steden, zacht gespierde meren

 

- mijn natuur, zijn natuur -

 

 

 

vrouwen van vuur, onsterfelijke bloemen;

 

de vele nieuwe dieren met hun inwoners;

 

 

 

wolken van storm, kiezel, licht -

 

En soms in het gras een volmaakte rivier.

 

 

 

En soms, in een huis,

 

een 1 uur durende god.