Persoon/Onpersoon

[p. 162]

Woonruimte

Wij hebben een hoek van een kamer gehuurd.
Wij wonen in veel te dure huizen. Heus,
je vertrouwt te veel op de konstitutie van de dichter,
hij kan niet een heel huis dragen, hij heeft
veel te veel eng behuisde vogels in zijn ogen, handen
van droog brood, een bed dat hij overal heen moet dragen.
Zegt men: Het is onbegrijpelijk dat je nog gelukkig bent,
iedere avond gebogen
over een klein spartelend woord
dat je luid kraaiend uit je slaap houdt.

Wij hebben een hoek van een kamer gehuurd
en vroeg in de morgen komen alle geluiden het eerst bij óns binnen:

de toren als een schoorsteenveger, de garage om de hoek

als een fabrieksarbeider, de melkwinkel óp de hoek in een wit

tegeljasje, de rivier spinnend, als een poes die kopjes geeft.

Zo is het niet moeilijk om op te staan
en wij staan op als twee pasgepoederde zonnen
tegelijk, kleden ons aan met water, ontbijten
met water - daarna wandelen wij de straat op,
die ook van water is, zonnebaden op het strand
van een stoep en spelen mee in alle goedbedoelende verenigingen.

's Avonds als wij thuiskomen is niets veranderd.
In de hoek van de kamer
droomt nog het bed, in andere hoeken,
tegen het plafond,
koken en zingen, fietsen en kibbelen de andere bewoners.
Het is er zo druk als op een dorpsplein.

[p. 163]

 

Later, bij het ontkleden kijken een paar ongehuwde kinderen toe.

 

Ze willen onder ons bed wonen. Laat ze maar. Een late fluitketel fluit.

 

De schaduw van een rustig smeulende agent dooft het raam.

 

 

 

Wij hebben een hoek van een kamer gehuurd

 

en wij gaan slapen.