De noodzaak van het overbodige

32

Amoeboïde verbeelding

Volgens Spinoza's ‘geometrische’ visie besta ik als complexe figuur van hogere orde uit meerdere kwadraten. Ik snijd, of word gesneden door een groot aantal andere kwadraten, die ik ten dele bedek of die mij bedekken: ze werken op mij in of ik op hen. De kwadraten die ik geheel bevat zijn adequaat: adequate kwadraten, de rest is inadequaat.

Als ik mij dit voorstel beginnen ze te bewegen, breiden zich niet uit maar bewegen: de hoeken ronden zich en langzaam maar zeker worden mijn kwadraten cirkels: ik besta nu uit cirkels van dezelfde omtrek en inhoud.

De cirkels blijven zich bewegen, kruisen elkaar, vormen nieuwe constellaties of gaan combinaties aan met andere cirkels.

[p. 65]

En dan, langzaam maar even zeker worden mijn cirkels onregelmatiger, grilliger. Ze lijken nu op amoebes.

Vervolgens, iets minder langzaam maar even onvermijdelijk, verschijnen binnen hun onregelmatige, grillige, bewegende omtrekken de eerste kernen, die zich razendsnel in mijn lege vormen roeren.

En dan is het weer zover.

Dan is het weer zover en niets in mij is meer adequaat: alles is even inadequaat, in en buiten mij en ik ben zowel binnen als buiten mij.

En onmiddellijk erop beginnen de eerste kernen zich al weer te splitsen, in afzonderlijke monaden. (Ik, de eerste kerngespletene.)

En ik weet nu ook dat: als de razend snel cirkelende en wervelende kernen met hun grillige amoeboïde vormen zouden verdwijnen de wereld met een enorme klap zou imploderen en ik met hen. Reden waarom ik hun (primitieve of primaire?) constellaties met inzet van heel mijn persoonlijkheid en al mijn verbeeldingskracht poog te handhaven.

Ik verbeeld mij, dus ik ben.