De geboorte van een geest

[VII]

... hopeloos, hopeloos... lijkt wel of alle huizen van dezelfde grijze baksteen zijn... de hele stad grijs grijs... had het vroeger nooit gedacht... wel over gelezen natuurlijk, in een mistroostig boek...

Zie natuurlijk best dat de stenen niet echt grijs zijn: ze zijn bruin of roodachtig, maar er tussendoor of er overheen zit iets dat ze grijs maakt... zelfs de kleuren van het hout hebben iets grijs, het groen en het beige... gek genoeg de kleuren van de auto's niet... god ik heb het niet meer... Als ze me...

De gezichten grijs, grijs... heb zelfs niet eens zin gehad om mijn haar op te maken... er zitten trouwens ook al een paar grijze haren in... humor... alleen mijn werk houdt me nog op de been... nee, niet mijn intelligentie, zak - daar heb je op zulke ogenblikken niks an... voor vrouwen moet het altijd een redmiddel zijn... / God ik houd het niet langer... als ze het me maar een paar weken of een paar dagen van tevoren hadden kunnen zeggen dan had ik aan de gedachte kunnen wennen... toen het nog een gedachte was, maar nee - was het nog maar een gedachte alleen... Maar Jezus, jezus, misschien is het dat ook wel... misschien is de stad éen grote gekompliseerde gedachte, net als mijn leven...

/ Het sloeg om zich heen met zijn eteriese tasters, spartelde wild als een insekt dat op de rug ligt, wilde haar troosten met zijn armen die nog geen armen waren, want nog te weinig werkelijk: blijkbaar, blijkbaar. Voelde zich overweldigd door het donker: dat van de omringende wereld zoals zij die ervoer en daar bovenop nog de donkere last van haar geest.

[p. 252]

Het spartelde wanhopig onder de gewaarwordingen van pijn en wanhoop, trachtte tevergeefs zijn medelijden reëel te maken, een reële gedachte die zou kunnen ingrijpen, een tastbare, troostende arm, maar faalde in beide: merkte geen resultaat, noch iets dat zelfs maar leek op een werkelijk kontakt... /

O god - dacht: jezus ik houd het niet meer, ik neem er een... Wachtte na een slok water genomen te hebben somber broedend af... / En ervoer een lange, langgerekte schok van intens welbehagen, gevolgd door een mildere golf van welzijn die voortduurde. Haar gedachten lichtten op, de loden zwaarte zweefde zich uit haar los, loste zich op in het niets, in het helderder wordende blauw van de kamerwand... aahhhh... Een zachte verfijnde koorts in het bloed, bijna een gevoel van erotiek in al mijn armen, borsten, haren, ogen... kijken... aahhh... / Het slaakte een zucht van opluchting. / Het gevoel van welbehagen zwol aan en nam af bij golven, een golfbeweging die haar op deed staan en weer zitten. Ze keek door het raam naarbuiten en zie, zo grijs als alles er luttele minuten geleden uitgezien had zo helder was het nu. Geen schaduwkleuren meer. De stenen van de gevels waren van een intens roodbruin, het groen van bomen en struiken bijna vrolijk te noemen, hoewel de zon niet scheen. Als ik er niet aan denk zou ik niet eens weten waarom ik somber was en als ik er wel aan denk-wat ik doe-zie ik wel de reden om het te zijn maar ik ben het niet... aahhh... dat voelt goed... niet denken... ik heb nog maar twee pillen over...