De geboorte van een geest

[XIX]

/-en er verscheen, steigerend boven de trillende torenflats, de bankgebouwen en de hijgende fabrieken een reusachtige neusloze hond, wit, en daarop gezeten een ruiter in wie ik de Geschondene herkende, zijn rode litteken als een vlammend zwaard in het midden van zijn aangezicht en met op zijn voorhoofd een ge-

[p. 223]

schreven naam die niemand weet dan hijzelf en ook op zijn kleed dat in bloed geverfd was en op zijn dij stond zijn naam geschreven. En zijn ogen schoten lange vonken die op de vurige tongen van vlammenwerpers leken en in zijn rechterhand droeg hij een ijzeren staaf waarmee hij de inwoners dezer stad zal hoeden. En achter hem kwamen de heerscharen der geschondenen van wie hij een leidsman is, rijdend op grote witte honden en zij droegen klederen van nieuw kleurig lijnwaad en nieuwe, niet van oorspronkelijke lichaamsdelen te onderscheiden proteses. En hij hief zijn staf en riep met luider stem tot alle vogels des hemels en de heerscharen die hem volgden: Komt, verzamelt u tot de grote maaltijd, om te eten het vlees van koningen, en het vlees van oversten over duizend en het vlees van sterken, en het vlees van paarden en van hen die daarop zitten, etend het vlees van allen, vrijen en slaven, kleinen en groten.

En hij voerde mij weg in de geest en toonde mij het Nieuwe Amsterdam, opstijgend uit de aarde, en zij had de heerlijkheid van een nieuwe, welontworpen stad en haar architektuur geleek op een kostbaar organisme dat natuurlijk gegroeid was, een kristalheldere struktuur...

En hij mat de stad op met een pas geijkte meetstok: twaalf duizend stadiën, zijnde 2.184 kilometer: haar lengte en haar breedte en haar hoogte waren gelijk. En hij mat de breedte van haar muur op: honderd vier en veertig el, of bijna negen en negentig en een halve meter, mensenmaat, die engelenmaat is. En de bouwstof van de muur was van doorschijnend glas, en de stad van uiteenlopende materialen, elk even doorschijnend, en er bleef niets verborgen van wat niet verborgen mocht blijven. En de fundamenten van de muur der stad waren met allerlei glinsterende kiezelstenen en kleurig schelpengeld versierd. Het eerste fundament was van vrolijk plastic, het tweede van populair kwarts, het derde van natuurlijk hout, het vierde van blinkend aluminium, het vijfde van krachtig schokbeton en gevlochten ijzerdraad, het

[p. 224]

zesde van roestvrij staal, het zevende van veelkleurig geperst papier, het achtste van roodbruin baksteen, het negende van met kunstleer bekleed hardbord, het tiende van neptegeltjes, het elfde van soepel gummi, het twaalfde van op mensenhuid lijkende kunststof. En de twaalf poorten geleken twaalf nierstenen: iedere poort afzonderlijk was uit éen niersteen vervaardigd en de straten der stad waren van zuiver polystyreen gelijk doorschijnend plexiglas, maar goedkoper.

En een tempel zag ik in haar niet, want de mens is haar tempel. En de stad heeft de zon en de maan niet van node dat die haar beschijnen, want het bewustzijn en de rede der mensen verlichten haar. En de poorten der stad zullen nooit gesloten worden, want daar zal geen nacht zijn en alles wat in haar getoond wordt of in haar binnengebracht wordt mag het daglicht zien.

En hij toonde mij een rivier van kristalhelder drinkwater, ontspringend in het midden der stad. Op haar straten en aan weerszijden der rivier staat het geboomte des levens, dat twaalf maal vruchten draagt, iedere maand zijn vruchten gevende; en de bladeren van het geboomte zijn tot genezing der volkeren. En niets vervloekts zal er meer zijn en niets dat zal geschonden worden en de zelfde naam zal op aller voorhoofden zijn. En er zal geen nacht meer zijn en haar bewoners hebben geen licht van een lamp of het licht der zon van node, want hun bewustzijn zal hen verlichten... En hij zesde tot mij: Deze woorden zijn getrouw en waarachtig, schrijf ze op godverdomme!