De geboorte van een geest

[VII]

-Verrek, zei hij, je hebt een zwarte gebreide onderbroek aan.

-Vind je 't gek?

-Nee. Maar is het niet te warm?

-Als ik hem niet draag krijg ik het aan mijn blaas, zei ze. Vind je 't echt niet gek?

-Nee hoor, zei hij, ik word er bloedgeil van-een wollen onderbroek, en dan nog wel een zwarte.

-Dan zie je niet zo gauw dat ie vuil is, grapte ze.

-Trek uit, zei hij, of moet ik je komen helpen.

Ze pelde enigszins aarzelend wat een hele schapevacht leek van haar dikke kont en zware achterdijen, schoof de zuivere scheerwol over haar als balpoten van een ouderwetse tafel gedraaide

[p. 199]

kuiten en struikelde natuurlijk toen ze haar ene been uit het gat wilde lichten.

-Heb je meer vrouwen meegemaakt die een gebreide broek droegen?

-Nee, zei hij, maar ik heb niet zoveel vrouwen gekend.

Ze treuzelde nog wat, bukte zich met toegeknepen bilspleet om, geheel overbodig, haar schoenen een paar decimeter verder neer te zetten.

-Draai je om, zei hij, op onze leeftijd hoef je je toch niet meer te schamen.

-Bij mij gaat het niet gemakkelijk, zei ze, ik ben niet zo iemand die

Maar ze draaide zich langzaam om. Hij zat op de rand van het bed met open mond te kijken, naar de zware bijna tot halverwege de navel neerhangende borsten, de bollende buik met vetplooi, de volronde bovenarmen en de brede zachtvlezige dijen. Likte onwillekeurig even met zijn tongpunt over zijn lippen.

-Het lijkt wel een heel schaap dat je daar tussen de benen hebt, zei hij.

-Vind je dat ik teveel haar heb?

-Nee, net goed, lekker vol, daar hou ik van. Mijn eigen vrouw was ook fors behaard.

-Je gaat nou toch niet over je vorige vrouw praten?

-Nee, zei hij, wat geweest is is geweest. Kom hier.

Ze liep op hem toe. De vloer kraakte een beetje onder haar zware voetstappen. Een losse plank, dacht hij.

-Nee, zei ze, terwijl ze hem afweerde. Jij ook je hemd uit, ik bloot dan jij ook bloot. Of heb je soms een gebrek?

-Met mij is niks loos, zei hij, nooit geweest, alleen mijn linkerbeen is een beetje korter dan mijn rechter, dat weet je. Verder ben ik goed gebouwd.

-Trek dan uit, zei ze, je bent zelf bleu.

-Het is de laatste drieéneenhalf jaar ook niet meer gebeurd, zei hij gegeneerd, en daarvoor na het overlijden van mijn vrouw maar een paar maal.

[p. 200]

-Heb je veel brieven gehad?

-Nogal. Maar ik ben met niemand naar bed geweest, het zat er op de een of andere manier niet in. Maar bij jou was het meteen anders.

-De meeste mannen willen binnen een kwartier onder de lakens, zei ze.

-Dat weet ik, zei hij, maar zo ben ik niet.

-Ik weet het, zei ze, anders zou ik het niet doen. Ze ging naast hem liggen in het tweepersoonsbed.

-Heb je je manusje gewassen?

-Ja natuurlijk, dat doen ik altijd. Ik ben altijd schoon op me lichaam geweest.

-Je hebt er soms grote viezeriken bij, zei ze, en er wordt gezegd dat je er baarmoederkanker van kunt krijgen.

-Heb je er dan veel zo meegemaakt?

-Nee, een paar. Maar ik heb vriendinnen die hebben vaker kennismakingsadvertenties geplaatst en als je dat hoort. Er was er een die wou dat ze hem ongewassen in de mond nam.

-Hou op, zei hij en kuste haar op haar mond die naar het taartje smaakte dat ze zojuist gegeten had, lekker zoet en met nog iets van mokka. Daarna hongeriger. Tegelijk begon hij haar tussen de benen te strelen, over haar borstelige onderbuikkapsel. Ze pakte zijn lid en begon te pompen.

-Niet zo hard, zei hij, anders kom ik klaar voor ik er in ben geweest. Zo ja. Aah. Weet je dat het verrekte lekker is, ik weet nauwelijks meer wat het is, zo lang is het geleden. En jij, doe ik het goed?

-Uit de kunst, zei ze.

-Zullen we?

-Ja, zei ze, kom maar.

Hij wentelde zich op haar, frommelde een beetje onhandig tot zijn lid er eindelijk in zat en slaakte een zucht van opluchting.

-Er zijn mannen die een hulpstukje gebruiken, zei ze, of een klein harnasje wanneer ie niet lang genoeg stijf wil blijven.

-Dat heb ik niet nodig, zei hij, nog niet tenminste. Maar een mooi

[p. 201]

stel vriendinnen heb je, dat moet wel gezegd zijn.

-Die hebben het ook maar gelezen. - Godjezus, het is toch wel lekker, zei ze.

-Dat wou ik ook gezegd hebben, zei hij vergenoegd. Heb je 't liever vlug of langzaam?

-Langzaam, zei ze.

En toen ineens was het of zijn lid met de snelheid van een slang door haar lichaam schoot; het werd langer en langer, kronkelde en snuffelde met zijn bolvormige kop in alle hoeken en gaten van haar lijf, buik, keel, bilhelften, dijen, voeten en zelfs via haar schouderkommen tot in haar armen en handen. Het was een krankzinnige maar hoogst bevredigende ervaring. Daarna kromp het lid abrupt weer ineen, zich bewust van zijn vergissing. Met een laatste stoot kwam hij klaar, zonder de gelegenheid te hebben haar te vragen of ze er ook aan toe was.

-Jezus, zei hij. En even later, toen hij op zijn rug naast haar lag, tevreden naar het plafond kijkend, zijn rechterhand op haar onderbuik: - Ik heb in mijn leven nog nooit zo lekker geneukt.

-Daar ben ik oprecht blij om, zei ze. Voor mij was het even goed als bij mijn eerste man en die kon er wat van.

-Goed zo, zei hij, dat doet een man genoegen te horen.

-Dat is mijn bekend, zei ze, zo zijn de mannetjes. Zeg eens, ben je echt tweeënzestig of heb je er een paar jaar afgelogen?

-Nee hoor, zei hij, waarom zou ik, het zou toch uitkomen op de duur. En jij?

-Ik ben vorige week negenenvijftig geworden, maar ik was achtenvijftig.

-Dat heet ik geen liegen, zei hij. Het is je trouwens niet aan te zien, al zit je wat je noemt lekker in het vlees.

-Vind je me niet te dik?

-Nee hoor, beter dan zo'n mager scharminkel.

-Dank je, zei ze, je lijkt me een aardige man.

-Ben ik ook, zei hij, als ik niet getreiterd word, want dan wil ik wel eens opvliegen.

-Op de tram ook?

[p. 202]

-Nee, want dat zou me mooi m'n baan kosten, ik kijk wel uit. Als ze me beledigen, wat niet vaak voorkomt want uit mezelf geef ik geen aanleiding, waarom zou ik, dan zeg ik: meneer, of mevrouw, 't hangt er van af wie het is, als u iemand wilt beledigen dan doet u het uw eigen vrouw of uw eigen man maar, en als u iets niet aanstaat dan schrijft u maar naar de direkteur, en dan is het meestal gepiept.

Ze knikte. - Verstandig. En over drie jaar ga je dus met pensioen- Ja, zei hij, blij toe.

-Naast je aow heb je nog een aanvullend pensioen, is het niet?

-Gelukkig wel, zei hij, anders zou er niets voor m'n hobby's overschieten.

-Wat voor hobby's heb je?

-Duiven houden en vissen, zei hij, ik hoef niet de hele avond naar de tevee te kijken. Jij?

-Ik ook niet hoor, zei ze, sommige programma's ja, andere daar zeg ik nee tegen, maar dat kun je altijd met mekaar afspreken.

-Zo is het, zei hij.

-Jij kunt tenminste een veer wegblazen, zei ze.

-Zo is het, zei hij, ik hoef me niet veel te ontzeggen, al is het geen rijkdom.

-Ik zie wel wat in je, zei ze. En jij?

Hij knikte. - Ik ook in jou. We zouden het altijd eerst een tijdje kunnen proberen, het huis aanhouden, niet meteen wegdoen, het is misschien zonde van de dubbele huur, maar je weet nooit.

-Heb je het al aan je kinderen voorgelegd?

-Ze weten dat ik doende ben, zei hij, en voor de rest beslis ik. Ze knikte goedkeurend.

-Jezus, zei hij, dat was lekker net. Ik zou best nog een tweede keer willen, maar ik heb gewoon geen zaad meer zo vlug.

-Het is de leeftijd, zei ze. Speel nog maar wat met je vingers tussen m'n benen, misschien komt het dan wel weer, lieverd.

-Je bent een fijn wijf, zei hij.

-Dank je, zei ze. Ze boog zich half over hem heen. - Ken je die van die freule die voor het eerst met een jonkheer naar bed ging?

[p. 203]

-Nee.

-Toen ze het voor 't eerst gedaan hadden, in hun bruidsnacht natuurlijk, toen zei ze: Hoe heet dit eigenlijk, bestaat er een woord voor? - Cobiteren, zegt de jonkheer, of zoiets tenminste, maar het plebs noemt het neuken.

Het plebs, zegt de freule, ik wist niet eens dat die een woord hadden voor zoiets heerlijks.

Hij lachte. - Je bent zeker rood hè?

-Nou rood, rood. Mijn man stemde Partij van de Arbeid, ik ben niet zo politiek onderlegd. En jij?

-Ik ben lid van het nvv, zei hij, en meestal stem ik P.v.d.A als ik stem.

-Nou dan, zei ze, dan is er toch niks aan de knikker.