De geboorte van een geest

[III]

De veelkleurige muren van de huizen, hoewel niet van huid, spieren, zenuwen, leken te leven en te ademen, bijeengehouden door een (huisvormige) gedachte, een (huiselijk) sfeer- of krachtpatroon, in de loop van de jaren gevormd of opgebouwd door de bewoners - ingewoonde huizen - onbewoonde huizen verstarden, werden karakterloos - anderzijds de invloeden van buiten, de passieve of negatieve blikken, het aura van de karakters die bij duizenden de muren en de vensters passeerden - huis en inwoners

[p. 159]

bepaalden gezamenlijk het karakter van het huis, beïnvloedden elkaar wederzijds; karakterhuis; daar het huis evenmin naar buiten toe weerloos was als de bewoners was het, evenals deze, in hoge mate flexibel en leek het bijna met een lichte vorm van zelfstandig bewustzijn geladen: vijandige gedachten werden door de muren aangezogen en geabsorbeerd (als ernergie, voedsel), geneutraliseerd en onschadelijk gemaakt. Sommige voorbijgangers hielden hun bewustzijn blank wanneer ze in twijfel verkeerden over de mentaliteit van een huis of wanneer ze de bewoners vijandig gezind waren. Ook afgezogen negatieve energie was energie.

De vensters met hun 3-dimensionale levende beelden uit de meest uiteenlopende delen van de wereld en van andere planeten varieerden van Himalaya-achtige berglandschappen, woestijnoases en luchthaventafrelen tot nachtscènes, beelden van verre sterrenstelsels en opnamen van buitenaardse tafrelen, exotiese ekwivalenten van de tuinen der buitensteedse huizen; sommige vensters toonden ook historiese tafrelen, realisties gerekonstrueerd en in het levende glas vastgelegd: bekende straten, propvol met oude, door verbrandingsmotoren voortgedreven voertuigen en vreemd geklede mensen, uniformen, vrachtauto's, fietsen, wagentjes met onvolledige mensen, zelfs zonder proteses; verder havenscènes met antieke zeeschepen, tankers, hijskranen, loods- en waterpolitiebootjes; vroege olympiese spelen; een vliegveld met turbomotorische vleugelvliegtuigen; grachten, kanalen, waarin gondels en plezierbootjes dreven, watertaxi's; statige processies met oude religieuze klederdrachten, carnavalsfeesten vol primitieve expressie enzovoort, enzovoort. Alleen hierom al, door de steeds variërende vensterbeelden en de kameleontiese kleurenwisseling van het muurmateriaal veranderde iedere straat voortdurend van aanzien; afgezien natuurlijk van de veelvuldige migratie en perceelruil die plaatsvond: huizen bewogen zich geruisloos omhoog, zweefden weg, lieten een lege plek achter die kort erop ingenomen werd door een ander huis van een ander karakter en met andere vensters. De straat waar hij vanmorgen doorgekomen was zou

[p. 160]

morgen of overmorgen een heel andere zijn; alleen de lokatie en de nummering bleven dezelfde, zoals de hele stad in wezen alleen zijn basisstruktuur handhaafde en het invullen aan de bewoners overliet. Daarnaast bestonden de muren van de huizen uit een materiaal dat door een druk op de knop van binnenuit doorzichtig gemaakt kon worden, zodat iedere bewoner op elk willekeurig moment aan het leven op straat deel kon hebben, er midden in kon staan zonder dat de voorbijgangers het interieur te zien kregen. Ze aten en dronken bij wijze van spreken op straat en wat voor sommigen (ook voor hem) een aantrekkelijkheid te meer was, was de illusie in het openbaar en voor iedereen zichtbaar te paren (vanavond misschien al!), te onaneren met een uit de werkelijkheid gekozen reële mens voor ogen of een uitgebreid groepsbeeld.

Hier wonen dacht hij, niet meer dromen van een andere werkelijkheid, van je thuisplaneet, maar je dromen dagelijks werkelijkheid te zien worden, de meeste misschien: in je eigen omgeving, voor je eigen ogen. Het zou niet eens kunnen vervelen, zoals de te statistiese werkelijkheid soms bij hem, anders droomde je het niet; alleen watje wilde dromen dat werkelijkheid werd droomde je. En dan nog lukte niet alles en dit blééf spijt wekken, hoewel geen wanhoop, omdat dromen verbeterbaar waren, of de droomtechniek, of de realisatietechniek. Hier wonen dacht hij, een maand, een halfjaar - niet alleen maar zo nu en dan een kort verblijf als kultureel relatiefunktionaris of min of meer overbodig begeleider van een museaal organisator -

Als hij nog maar enkele uren rondgekeken heeft besluit hij een jonge vrouw te kortakten die haar bewustzijnsschild halfopen heeft gesteld. Wat hij ziet en voelt trekt hem zeer aan. Na luttele sekonden heeft ook zij haar beslissing genomen. Ze spreken af tot hoever ze hun mentale schild zullen openen en tot welke bewustzijnslagen ze elkaar toegang zullen verlenen - gunnen elkaar vast een snelle inblik - , hoe hij haar lichaamsvorm wenst (kleine,

[p. 161]

niet te ingrijpende modifikaties zijn mogelijk na betrekkelijk korte konsentratie, bijvoorbeeld hoe wijd haar vagina moet zijn in verband met de diameter van zijn gezwollen pik), of hij konseptie wenst (: het bevruchte eitje zal hem desgewenst nagestuurd worden; antwoord: nee), of hij met haar vaste partner en/of vrienden kennis wil maken (antwoord: nee), welke lichaamsgeur zij beiden aangenaam vinden, of er op natuurlijke wijze getranspireerd mag worden, van welke muziek zij houden (: wisten ze eigenlijk al), eventuele stimulantia en zo ja, van welke aard (antwoord: weinig en van een vrolijk, primair karakter; korte werkingsduur, maar waarschijnlijk niet eens nodig).

Daar ze de hele dag bezet is spreken ze af elkaar vanavond te ontmoeten.

Nog vier uur om alleen door te brengen. Ook zonder pil voelt hij zich geladen met een grote vrolijkheid; als hij er een zou nemen zou hij overborrelen, wat niet nodig is. Wel konsentreert hij zich zo nu en dan op zijn testikels om ze alvast licht te prikkelen.

Een plotseling opkomende irritatie van 2^e graads heftigheid - hij voelt hem nog voor hij hem ziet en de ander blijkbaar i sekonde later dan hij; zijn sensitiviteit is kennelijk groter, heeft ook z'n voordelen. (Dat hij hem uitgerekend hier moet tegenkomen; voorgeordend noodlot, bestuurd toeval? of - ) Waarschijnlijk door het sterke verrassingselement heeft hij zijn reaktie niet in bedwang, reageert impulsief negatief, in die ene sekonde voor de ander gealarmeerd zijn bewustzijnsschild heeft gesloten. Priemt toe, desintegreert het krachtpatroon, waarna de man voor zijn ogen oplost en verdwijnt, om vrijwel onmiddellijk erop enige passen verder weer te materialiseren, hem verwijtend en zelfs enigszins kwaad aankijkend.

Hij heeft spontaan spijt van zijn daad en biedt zijn verontschuldiging aan (verklaring waarom vanzelfsprekend overbodig). De ander aksepteert, want begrijpt, zij het tegen zijn zin (: onverwerkte jeugdhaat, in leven gehouden door latere ontmoetingen met een sterk kompetitie-element; de ander meestal de meerdere

[p. 162]

in kapasiteiten). Of is er toch nog van enige rancune sprake (: terecht)? Voor alle zekerheid houdt hij zijn eigen schild voorlopig gesloten, tast het eerste uur nauwlettend zijn omgeving af op vijandige aanwezigheden. Het is tenslotte geen onverdeeld plezierige sensatie, niet zozeer omdat het pijnlijk zou zijn als wel door het gevoel even volledig verloren te gaan, nergens te zijn; het was ongeveer te vergelijken met het diepgaande desoriéntatiegevoel aan het begin van een verre ruimtevlucht wanneer de vertraagde tijd intrad. Zelf was het hem als volwassene een keer of twee overkomen; als kind uiteraard veel vaker omdat ze hun reakties toen veel minder in de hand hadden, nog niet de techniek bezaten om die in frakties van sekonden te korrigeren - als kind - // Breekt af, sluit de derde laag / niet nu, niet nu - Een paar snelle beelden sijpelen nog door, ontsnappen door een kier voor deze zich sluit: - : een kaal, haarloos kinderhoofd-het zijne-een van de weinige toen - plagende bewustzijnen, maar onaanwijsbaar nooit woorden, wijzende vingers - bewustzijn, hoofd van een van hen, dat hem achtervolgt, zelfs 's nachts, de sterkere, die er zelfs in slaagt soms zijn nog te zwakke schild even op te lichten ondanks zijn hevige verzet, een blik te werpen in de afgrond die zijn afgrond is en van niemand anders - // Hij proeft de napijn als een laffe smaak in de mond, sekonden lang - weg. Licht.