De geboorte van een geest

[p. 153]

IV

[p. 155]

[I]

Voor 't eerst na drie jaar weer ‘thuis’ (t - h - ui - s). De Stad. De onzichtbare stolp van straling, onder een licht bewolkte, meest blauwe hemel - de geairconditioneerde natuur eronder, met de natuurlijke, snel bloeiende bomen en bloemen als kleine vriendelijke explosies van gekleurd vuur (nergens van plastic zoals bij ons)-het waterheldere water in de kanalen en fonteinen - en natuurlijk de onmiddellijk voelbare aanwezigheid van de bewustzijnen, als oesters op een kier, halfopen, wijdopen en verder in alle denkbare tussenstadia.

De straten waren nog steeds niet overdruk, minder zelfs dan de laatste keer: weinig bovengrondse voertuigen, meer langzame speelwagens, voetgangers. Onder de laatsten waren er nogal wat, voornamelijk jongeren, die zich springzwevend voortbewogen - niet alleen een kwestie van energie, maar vooral van techniek. (Had het zelf als kind nooit geleerd helaas, laatste generatie lethargiese, melancholieke ouders met weinig mentale reserveenergie om bij te springen als het in het oefenstadium niet lukte het razendsnel roterend bewustzijn dat de zwaartekracht ophief en het lichaam van de grond deed opstijgen en zweven, kort, niet te lang achter elkaar: een aangename sensatie, als in steeds terugkerende zweefdromen 's nachts; hetzelfde effekt kon gemakkelijker met een klein, op de rug gedragen zweefmotortje bereikt worden, waarbij je zelfs onbeperkt kon zweven, maar de voldoening, het aangename gevoel dat het gaf en de niet ongezonde vermoeidheid aan het einde van de vlucht waren veel minder.)

En: niemand eenzaam die het niet wilde zijn. Men kon altijd wel iemand vinden die het ook was of die uit pure behulpzaamheid zijn of haar bewustzijnsschild wijdopen stelde, of alleen uit exhibitionisme: hier terecht een deugd. En niet te vergeten, voor hem nu: de rijkere bronnen van kennis en het grotere fonds aan gevoelens waaruit hij kon putten, alle nieuwe sensaties die hij op zou doen en meenemen naar de in sommige opzichten onderontwikkelde planeet waar hij woonde: teerkost voor maanden - kennis en emoties gemeenschappelijk voor wie instemde met de ge-

[p. 156]

meenschappelij kheid en dat deed de overgrote meerderheid - hier tenminste-op zijn thuisplaneet was het anders: hoe kleiner en beslotener een gemeenschap hoe meer afweerreakties en des te minder bereidheid tot openheid - altijd geweest. Déze stad stond bekend om zijn traditionele openheid. (Vervelend waren soms alleen de voyeurs, de pathologische kontaktomanen (dig-omanen) die er evenzeer aan verslaafd waren als aan vluchtige visuele sensaties en die irritant snel soms honderden kontakten per dag afwerkten, oppervlakkig natuurlijk - hadden zelf niets te bieden, volledig gespeend van eigen identiteit, amorf-zielepoten - leefden op anderen - en wie eraan toegaf kon er steeds minder buiten - konden beter naar een goede kontaktspecialist gaan...) Geruisloos vlogen de huizen door de lucht en soms hele fabrieken die naar een gunstiger gelegen plaats gedirigeerd werden, beide alleen op bepaalde uren - de stadsbewoners van deze oude planeet waren berucht om hun nomadiese karakter, hun voortdurende migratie, dwz. binnen een bepaald areaal, verder ging hun zucht naar avontuur niet, dacht hij meesmuilend - waren eerder plaatsgebonden, als historiese geesten -

Sub-beeld, i^e laag: gisteren: het vliegveld - de interstellaire en interplanetaire ruimteschepen en de kleinere pendelraketten als langwerpige aluminium minuten overeind staand in het felle kunstmatige maanlicht - de planetaire vliegbussen en -taxi's als reusachtige vliegen opstijgend en dalend, bijna zonder gegons. Hij als laatste uitstappend, oogknipperend, vrijwel onmiddellijk zichzelf ziend door de ogen van een ander. Emigratiebeambte.

2^e sub-beeld, 2^e laag (: middeldiepe herinnering, verder terug) de langzaam vertragende tijd, zijn individuele tijdsgevoel, eerst nauwelijks bewust dan plotseling ervaarbaar, overgaand in de onpersoonlijke, voor ieder geldende anti-tijd - zoals altijd (het wende nooit, het overseinen van de krachtpatronen van gedematerialiseerde mensen was toekomstmuziek, zou het wel blijven ook; zelfs met een eenvoudige hond was het nog niet gelukt) het paniekerige gevoel van desoriëntatie, van daadwerkelijke desin-

[p. 157]

tegratie bijna, ervaren als vertraagde lichaamsprocessen tussen ver, ver, ver uiteenleggende cellen: zijn onthechte, wijd verspreide lichaamsdelen los rondzwevend in de ruimte (: waar is mijn hand, mijn mond, mijn 2 ogen?), een onbepaalde, onbepaalbare ‘tijds’-duur lang, en zich daarna weer verzamelend: ik. Het was alleen de overgang. Daarna, onmerkbaar door de ruimte snellend, vrijwel tijdloos en niet eens ervaren met vertraagd bewustzijn-gekonfronteerd met oeroude identiteiten, normaal opduikend en weer verdwijnend als toevallige passagiers van hem, van die ene die hij was - werd - Hij wiste het beeld weg uit zijn bewustzijn, sloot de laag af en richtte zijn aandacht weer op wat hij zag.