De geboorte van een geest

[XVI]

Ondertussen maakte men deze ellendige Minnaar met een touw vast en liet hem geheel onverwacht en schielijk van boven door een luik der Zoldering bij de armen achter de rug om, alsof zij hem hadden willen wippen, nederdalen tot nabij op de aarde, in welke staat zij hem lieten hangen voor de ogen van onze Zalet Juffers die hem bijna op het hoofd hadden gekregen en terstond zagen dat zij verraden waren...

Onze zusters, ook zes in getal zijnde, stelden haar teweer en defendeerden haar zo mannelijk dat voort de klederen aan stukken gescheurd, de aangezichten rondom opengekrabd en het bloed

[p. 107]

langs de wangen afrolde. 't Waar een bizonder vermaak geweest die dit gevecht elk om d'ere van zijn Collegie had mogen zien. Artezia kreeg haar tegenpartij onder de voet, trok haar het haar uit het hoofd en stelde zich zo met nagels en tanden schrap dat zij haar het een' oor van de kop beet en haar hetzelve in het aangezicht spuwde. Glaasje Roelofs was ondertussen ook niet stil maar had Solide ter aarde geworpen, sloeg haar zonder ophouden en scheurde haar met de vingers 't gehele neusgat uit. Een ander van haar gezusters had Perdricene onder haar klauwen; sloeg haar met de Muil uit de voet zo vervaarlijk in de tronie, dat men van het bloed geen koleur meer bekennen konde en 't zoude slecht met haar afgelopen hebben, mits zij haar de keel toegedrukt had, zo Narcia die haar partij voor dood op de vloer liet liggen niet toegeschoten was om haar te komen helpen, die haar deed opkomen, zo verschrikkelijk wraak nemen en afrossen dat zij onder haar handen te sterven dacht. Berenice had een ander voor die nabij met haar even sterk was, waarmee zij lang om de overwinning kampte; doch eindelijk haar onder de voet krijgende zodanig trapte dat haar het bloed tot neus en oren uitsprong, en daarop haar gespeel Solide ontzettende, nam zij Glaasje Roelofs in de klauwen, trok haar met het haar langs de vloer, terwijl Solide op 'r aanviel, met de nagelen haar de mond aan d'ene zijde tot de oren toe opscheurde, in 't aangezicht spoog en knerstande evenals een razende Tijger. Omphilia in 't eerst tekort geschoten en van haar vijandin onderworpen zijnde, had vanonder zo wel gevochten dat zij haar partij een stuk uit de wang gebeten hebbende en daarop haar na onder aan een verborgen plaats krijgende, zo veel deed dat zij van pijne buiten haarzelve was en zovoort de victorie overliet, wordende, mits 'r Omphilia vol moed voort bovenop sprong, zo erbarmelijk van haar gebeukt dat zij haar fijne ziel daar op de plaats dacht kwijt te worden...

Aurelius onder dit geraas en zijn eigen zwaarte, ontwaakte eindelij k, vond zichzelver in deze staat aan een touw hangen, met gebroken armen en een rondom vaneengereten huid. Daarenbo-

[p. 108]

ven zag hij dit gevecht en zijn beulen rondom onder de voet. Hij kermde dat men hem los wilde maken, maar Artezia geen wederpartij meer hebbende, vloog hem aan en tracteerde hem nog immers zo erg als hij getracteerd was, zodat zij hem het vel op veel plaatsen afstroopte en eindelijk, van woeden vermoeid, afliet; hem zonder enig medelijden in deze staat latende hangen.