De geboorte van een geest

[III]

-Nodig je me nog uit voor een kop koffie?

Ze kijkt hem aan met haar picassoachtig, bijna kubisties gezicht, de scheve en scheefgetrokken neus en mond, waarvan de neus op de linker gelaatshelft lijkt te zitten, de wat uitstekende onderlip, de hoekige geprononceerde jukbeenderen en alles wat er verder aan haar gezicht onregelmatig, ongelijk of verwrongen is. Neemt

[p. 69]

een besluit. Knikt.

Even later. - Konjak? / ... / - Hah! beter dan die...

Voor 't eerst weer op 't oorlogspad, sinds Fried; anderhalf jaar geleden, of een paar maanden daarvoor natuurlijk al. De behoefte was trouwens minder sterk dan vroeger, toen het bijna van levensbelang voor hem was door vrouwen aardig gevonden te worden, liefst ook seksueel aantrekkelijk: vroeger: krachtige territoriumdrift, zijn penis overal als grenspaal uitzettend, snuffelend, snuivend, de sporen van zijn neus, lippen, vingers, tanden, tenen, sperma achterlatend: vroeger.

/ Was ongeveer tegelijk met zijn nieuwe baan van vrouw verwisseld. Had er plotseling een dochtertje van zes jaar in z'n leven bijgekregen, Gwen, leuk - een bijkomende aantrekkelijkheid van z'n nieuwe vrouw. / Daarvóor Mirjam. Kwam haar nog wel eens tegen - melancholiek gebeuren - konfrontatie met een brok persoonlijk verleden dat gewoon niet weg te denken was - een langzame ontwenningskuur die nog steeds niet helemaal beëindigd was, hoewel ze beiden... Punt, stop! Hij zou niet eens meer precies onder woorden kunnen brengen waarom, althans op dit moment niet: Minjam: hoeveel cc sperma van hem waren er niet door haar lichaam opgenomen en verbrand - krachtig, eiwitrijk -, hoeveel emoties, frustraties, verwachtingen niet in haar geïnvesteerd, geprojekteerd, en door häar in hem, tot ze er beiden bol van stonden... Was dat misschien de eigenlijke reden geweest en hadden ze, in plaats van elkaar, afstand gedaan van zichzelf of van een ander ik toen ze uiteen gingen? Vraag: Was het nodig geweest? Zou er iets aan de situatie veranderd zijn als ze dit tijdig hadden ingezien? - De gedachte stemde hem op slag weemoedig. Hij zette zijn glas neer en raakte haar aan, kuste haar op haar scheve scheur.

-Vind je me niet te lelijk?

-Nee, waarom? Anders zou ik toch niet willen? Ironies: - Je kon er zó aan toe zijn dat -

-Hou op! Ik ben tevreden met mijn vrouw.

-Misschien trekt mijn lelijkheid je wel aan, misschien word je er

[p. 70]

door gefascineerd - je zou best eens zo iemand kunnen zijn.

-O ja? Je werpt wel een forse drempel op hè? Doe je dat altijd?

-Meestal wel... Als een man me niet sterk genoeg begeert hoef ik ook niet.

-En wat zegt de praktijk? Schrikt het de meesten niet af? Glimlachend: - Nee.

Hij wist het. Het was een van de mysteries in zijn werkomgeving de aantrekkingskracht die deze vrouw ondanks haar lelijkheid op nogal wat mannen uitoefende. Ook zonder röntgenogen was te zien dat ze een goed gevormd lichaam had en haar grijze ogen waren zeker niet seksloos; maar vaak - en dit was voor mannen blijkbaar moeilijk te vatten, want ze moest hun immers op haar blote knieën danken - ging ze op hun verfpogingen en balspassen niet in, en wat voor hun gevoel van eigenwaarde soms nog moeilijker te aanvaarden was: soms ging ze er wel op in, maar niet met hen. Boos. En hij wist dat wie eenmaal met haar naar bed was geweest verwoede pogingen deed het evenement te herhalen, meestal tevergeefs of alleen na lange tussenpozen. Ze weigerde zich te binden, aan regelmaat 't zij kort of lang of zelfs aan onregelmaat, wat meer in haar natuur gelegen zou hebben. En dit moest haar triomf zijn, een triomf die vreemd genoeg niemand haar kwalijk nam, voor zover hij over haar had horen praten tenminste. Maar wat was haar geheim?

-Ik weet watje denkt, zei ze.

-?

-Waarom heb je nooit plastiese chirurgie laten toepassen.

-O hou op, zei hij, nou is het mooi genoeg geweest.

-Nee echt, heb je het nooit gedacht? Niet nu, bedoel ik. Hij besloot het spel mee te spelen en knoopte tegelijk ongehaast haar jurk los.

-Heb je er ooit aan gedacht?

Ze haalde haar schouders op, halfbloot. - Jawel. Maar 't is onbegonnen werk. Misschien mijn neus, maar dan nog. En ik ben nu eenmaal die ik ben... Raadselachtig: - Of juist niet.

Op haar beurt begon ze, evenmin gehaast, met haar vlakke hand

[p. 71]

over zijn gulp te wrijven, trok zijn ritssluiting open; zocht de opening in zijn slip - volwassen en geëmancipeerd.

-Hou oud ben je?

-Zevenendertig. En jij?

Ze kleedden elkaar, alle handelingen rekkend en opzettelijk vertragend, uit; stonden vrijwel tegelijkertijd naakt.

De verrassing was tweevoudig. Aan haar prachtige intelligente lichaam was niets gedisproportioneerds of tegenstrijdigs.

Hij duwde haar een armlengte van zich af en bekeek haar kalm.

-Erg mooi, zei hij. Betastte haar toen pas.

-Een loeres van een erektie, zei ze, ook hem betastend.

Hij streelde haar door twintigste-eeuwse kultuur, vooral schilderkunst, min of meer herkenbaar gemaakte gezicht. Haar trekken veranderden onder zijn vingers, bewogen met het vingerspel mee, zo sensitief was het gezicht, hij vergat er bijna haar lichaam door. Haar beide lippen, niet alleen de onderlip, stulpten zich soms even tuitend en zuigend naarbuiten.

Ze lieten zich op het vloerkleed zinken. Hij moest zich nu al inhouden terwijl het spel pas begonnen was.

Ze beschikte over een zeer gevarieerde streel- en regeltechniek en het was of zijn lichaam op een massagetafel gelegd werd en liefdevol gerekt, geplet, verwijd, hervormd en opgevuld werd en ook al voelde hij zich boordevol er kon blijkbaar altijd nog wat bij.

-Jezus.

-De benedenburen zijn niet thuis, zei ze.

Als een buitenaards wezen ons nu zag zou hij ons misschien vergelijken met twee enorme witte maden die om elkaar heenkronkelen dacht hij en kronkelde onder haar scherpgepunte nagel die ze van achter zijn scrotum tergend langzaam langs anus en door bilnaad trok, over zijn stuit en ruggegraat naar zijn nek, zo nu en dan, ook zijwaarts in het zachte vlees naast de wervelkolom en tussen schouderbladen kort haar nagel prikkend, met een zekerheid alsof ze acupunctuur toepaste en alle zenuwknopen en -draden, alle circuits van zijn lichaam kende.

[p. 72]

Lieve jezus, mompelde hij.

Ze kronkelde hoger om hem heen, rond zijn reusachtig gezwollen lid. Nam een van zijn tientallen oorlelletjes tussen haar schaamlippen, klemde het even vast en liet het er, na het enkele centimeters uitgerekt te hebben, weer uitglippen, waarbij de schaamlippen met een slissend geluid toeklapten; nam een tweede lelletje en deed hetzelfde, terwijl zijn handen machteloos omhoog graaiden naar haar bovenlichaam.

Veren. Met eindeloos vertraagde bewegingen als op een donzen trampolinedek: twee zwaarteloze trampolinespringers, parend in de lucht, tegen de zoldering, langzaam en door niets gehinderd, zelfs niet door hun eigen lichamen; naar een klimaks toegroeiend die steeds opnieuw geen klimaks bleek te zijn; daarna, op 't laatst nauwelijks nog bewegend, bijna stilliggend.

En toen voltrok zich het wonder. De lippen op elkaar geklemd begon haar gezicht te verkrampen, terwijl haar ogen een bijna verschrikte uitdrukking kregen, mondlijn, neus, wenkbrauwen vertrokken zich en zie, voor zijn eigen verbijsterde ogen ontstond een bijna meisjesachtig gezicht waaruit iedere deformatie was verdwenen en dat haast sereen te noemen was, op de ogen na en misschien de iets wijdere opengesperde neusgaten van de nu klassiek strakke neus.

Hij bleef gefascineerd kijken, ook toen meteen erop zijn eigen ontlading kwam en hij moeite moest doen zijn focus te richten. Ze sloot haar ogen.

Het duurde misschien enkele minuten. Daarna traden de oorspronkelijke vervormingen weer in; haar neus trok weer scheef, haar mond werd een schuine spleet, het wangvlees kreeg onregelmatige gleuven, maar onder en door het ontstane gezicht bleef hij het andere heen zien waar hij een blik op had mogen werpen en hij wist dat hij het voortaan zou blijven zien, net als alle andere mannen die haar zo gekend hadden en zijn eerste gedachte was, evenals die van hen: een tweede keer, een volgende keer, een volgende...

[p. 73]

... de hond Tyter werdt gelegt op een schabel in een matje; zeker hondeken en etterlijke kinderen werden ter begravenisse verzogt, en quamen in de rouwe; hunne namen werden opgelesen. Twee jonge honden van Tyters maegschap met rouwhalsbanden van de dienstmaegt gedragen met een lange sluyer over 't hoofd, hadden den voorrouw. Daer na volgde de hondt van zekeren Professor, die ook van 't maegschap was, insgelijks in den rouw. De zoon van zekeren Advocaet droeg 't hondeken statelijk met een zwart kleed bedekt. Maer de kat die mede te groef was genoot, wilde niet volgen en nam de vlucht. In deze ordre ging men driemaal om 't bleikvelt, tot dat men eindelijk bij 't graf quam, 't welk de Cipier onder den peereboom had gemaekt. Ondertusschen trok de Schout de bel, en beluidde den dooden; elk stond met blooten hoofde, tot dat men den hondt met aerde bedekt hadt, toen ging men naer huis, schonk wijn; onthaelde de kinderen met rijstenbrij, pannekoeken en andere lekkerny, en liet ze elk met een koek beschonken weer hene gaen.