De geboorte van een geest

[VI]

De ambtenaren zweefden door de gangen als vederlichte, hedendaagse spoken, soepel verend op de tegelvloer, met kleine sprongetjes, nauwelijks groter dan damespasjes of als op luchtkussenvoeten voortzwevend, ook hij. Goed gekleed, zonder kunstleren stukken in ellebogen of knieën-geen sierknietjes of rafels aan de pijpen-geen gaten in het vlees van het zitvlak, geen aangevreten borstkas, wangen (althans niet zichtbaar).

Ze groetten elkaar - D-d-dagg! - A-a-alles okkké? - bijna of ze nog spreken moesten leren, in korte zinnetjes. D-d-datt ambtenaren altijd s-s-slapen is een fabel, groeten door éen oog open te doen, welnee, ze p-p-pissen de hele dag - ook hij - je kwam elkaar de hele dag tegen op weg naar het kindertoilet, of bij een deur die evengoed een toiletdeur kon zijn - want n-n-niets gaat verloren... Deur zonder prikklok... N-neem je tijd... Waarom moesten ze elkaar trouwens iedere keer groeten - soms niet meer dan een korte knipoog of enkel maar een spiertrekking in het gezicht, bijvoorbeeld bij de linkermondhoek - alleen omdat ze allemaal in hetzelfde kleine gebouw zaten?

Hij voelde een reële drang vanuit zijn blaas, achter de urineleider en zweeftripte dus naar het urinoir. D-d-dag! Groette oprecht

[p. 30]

glimlachend misschien wel de lelijkste vrouw die hij kende, sekretaresse van Chef afdeling Kunstzaken, met wie hij beroepshalve nogal veel te maken had. Een vreemd, picassoachtig gezicht en eigenlijk eerder gedeformeerd dan afstotelijk-niet alle deformaties zijn lelijk-grijze rustige ogen en het geheel op een mysterieuze manier aantrekkelijk; aan haar lichaam mankeerde overigens niets. / Maar vandaag leken de verhoudingen van het gezicht nog meer buiten proportie; de neus die toch al op weg was naar de linkerwang leek nog meer in die richting af te drijven, de neuspunt daarbij nog iets meer ombuigend en de mond nog meer bij de linkermondhoek scheeftrekkend tot er een grote rode spleet ontstond, die nauwelijks bij getipt was; het rechteroor zat zichtbaar hoger dan het linker en leek op zijn beurt langzaam omhoog te drijven tot onder het haar, terwijl de onregelmatig gelijnde wenkbrauwen nog meer dan anders in het gezicht leken te dobberen en onder het vroeg gerimpelde voorhoofd voor z'n ogen leken te veranderen-een letterlijk dynamies gezicht, hij dacht het zonder ironie, zij het enigszins verward door het effekt.

Keek haar na, deurknop in de hand en glimlachte toen ze ook omkeek. Zou best eens... / Ging naarbinnen om z'n blaas te ledigen./Schrok even van de kracht van de straal die uit hem kwam en die haast sterk genoeg leek om de toilettegels en een deel van de erachter liggende muur kompleet weg te pissen. Automaties poogde hij zijn urine in te houden... Wat bezielt me in Jezusnaam dacht hij.