De dag na de vorige dag

Een oversprong

[p. 116]

31

Zittend in een onregelmatige kring. Gekartelde kring. Leslie in de grootste fauteuil, zoals het behoort. Wat is een gemeenschap zonder hiërarchie. Zijn, Perdox' aanwezigheid lijkt meer een zwevende, onpersoonlijke. Denkt hij.

De whiskyglazen staan als kleine gralen op de rooktafeltjes.

- Mag ik wat opmerken? zegt Maximum Bob.

Leslie: - Dat klinkt kritisch.

- Mag dat niet?

- Zeker zeker, ik moedig kritiek aan als ze niet te ver gaat. Want té is zoals we weten nooit goed, behalve tehuis en tevreden. Wel, wat is het dat je dwars zit?

- Je hebt alweer een Marokkaan in onze groep opgenomen.

Leslie: - Nou en...? De regering wil toch dat allochtonen evenredig vertegenwoordigd zijn. Zoals je in de krant kunt lezen is 80% van de criminelen allochtoon, dat percentage probeer ik zoveel mogelijk aan te houden. Kost overigens weinig moeite. Maar natuurlijk is het weer niet goed.

- Positieve discriminatie, smaalt Toots. Alsof wij Nederlanders niet crimineel genoeg meer zijn!

- Eigen criminelen eerst! roept Momi.

Chantal: - Het heet tegenwoordig positieve actie. Dat noem ik pas witwassen!

- Krijg de rammadan!

[p. 117]

We lachen allemaal, Petra en Diks die een lichtgekleurde huid hebben het hardst.

- Ik is ook positief actief, zegt Maximum Bob.

- Je hebt je zeker ingekocht bij advocatenkantoor Moscwits, zegt Geffie. Je klinkt altijd zo zeker van je zaak.

Maximum Bob trekt een besmuikt gezicht. - Wat niet weet, wat niet deert.

- Jou deert in ieder geval niks, zegt Leslie. Heeft iedereen nog z'n gedachten laten gaan over een wraakactie als ze ons gaan aanpakken zoals de minister van Justitie belooft te doen?

Diks: - Kunnen we niet eerst een paar journalisten omleggen die altijd zo negatief over ons schrijven?

- Heeft geen zin. De volgende staan al klaar hun taak over te nemen. De journalistiek in dit land heeft een slaafs ethisch gehalte.

- Het drinkwater in de stad besmetten?

Perdox: - Zoals ze vroeger lsd in de drinkwaterreservoirs wilden doen? Kun je vergeten; ze worden tegenwoordig te goed bewaakt.

Petra: - Ik heb een idee. Ik heb vroeger als kind wel eens gedacht, je zou griepbacillen in de lijm achter op postzegels moeten doen. Wordt de hele stad verkouden. En zo zou je nu de mensen via het geld kunnen besmetten, beetje anthrax erop; geld gaat van hand tot hand.

- Dan kun je het zelf ook niet meer uitgeven.

Petra: - Zorgen dat je voldoende zuiver geld hebt.

[p. 118]

- Anthrax blijft vijftig jaar werkzaam, zegt Leslie. Geen goed idee. Je wilt toch altijd wel een stukje maatschappij om je heen hebben. Anders valt er voor ons niks meer te doen.

Perdox: - Dieren roeien ook nooit helemaal hun voedselbronnen uit, virussen niet hun dragers.

- Right, zegt Leslie. We gaan er aanstonds verder over brainstormen. Voor ik het vergeet: Chantal heeft geconstateerd dat Tannie gelekt heeft en hij heeft een graffitispuiter neergeschoten. Alleen al voor het laatste zou hij gegrild moeten worden - het risico nemen voor zo'n klein vergrijp. We moesten zijn horrorscoop maar eens trekken. Wat gaan we met hem doen?

Toots: - Een stukje van zijn frontaallob af.

- Moet ie zijn leven lang op de gemeenschap teren. Straf voor de samenleving dat ze zo'n mislukkeling hebben voortgebracht.

Gelach.

- Zouden we dat wel doen? Veronderstel dat ze jou pakken en je witten tegen je zin, dan kun je nog aan hem meebetalen ook.

Leslie: - Straf gaat voor de baat uit.

- Of voor het kwaad.

Gelach.

- Geef hem dan maar...

Nadat de anderen zijn vertrokken blijft hij alleen met Leslie in het heilige der heiligen achter. Indirect licht glijdt dro-

[p. 119]

merig langs de wanden en de schilderijen. Op een klein tafeltje zweeft als op een vliesdun luchtkussen een kleine piramide van plexiglas, erin een perzik, eeuwig eetbaar; de prismatische kosmische stralen heten een conserverende werking uit te oefenen: de gebalsemde farao's en hun leeftocht op hun lange reis door de onderwereld bedierven niet; scheermesjes blijven scherp als ze in zo'n piramidetje gelegd worden. Je moest je hoofd erin kunnen leggen. Dit laatste zegt hij.

Leslie: - Of je ballen en snikkel.

Ze vullen hun gedachten verder in, leggen hun gedachten in de kleine piramide.

- Ik begin een zwak voor je te krijgen, zegt Leslie en geeft hem een klap op de knie. - Drink broedertje, drink! En hij voelt zich nog onbehaaglijker dan de vorige maal en tegelijk een beetje gevleid; en dit laatste stemt hem nog onbehaaglijker.

- Waar ik van droom, zegt Leslie, is om al kleinere mensjes te kweken, kabouterachtige, koboldachtige en die in de stad uit te zetten. Ik ben al een eind op weg; mijn sprookjesland ligt dieper Ambylon in - laboratoria, een kunstmatig park. Daar huizen ze voorlopig. Goed geïnstrueerd zullen ze worden uitgezet tussen de reuzenmensen om zich daar zelfstandig voort te planten. Ze zullen wonen in ondergrondse holen, keldergaten, elektrakastjes, voorzien van micro-elektronica, klaar om op mijn bevel op te duiken. Hun opdracht zal zijn de verbeelding van de kinderen te

[p. 120]

corrumperen, ik bedoel verder te corrumperen, anders, want tegen de televisie en de videospelen kunnen ze nauwelijks op. Hun grote kracht zal zijn dat ze reëel zijn of als realistische virtualiteit gezien worden.

- Om nieuwe sprookjes en mythen te scheppen?

- Anti-sprookjes en anti-mythen.

- Zijn er daarvan nog niet genoeg?

- Zolang je dat vindt zijn er niet genoeg.

Als om zijn bruuske toon wat af te zwakken, met een wegwuivend gebaar: - Het zijn maar speeltjes, overgangsspellaria. Waar ik op uit ben is microbe- of celkleine wezentjes te ontwikkelen die in mensen uitgezet kunnen worden, geprogrammeerde of elektronisch gestuurde die op impulsen en boodschappen van mij en van elkaar reageren, al of niet vervaardigd van organisch materiaal; je krijgt ze met je voedsel naar binnen, ze dringen door je huid heen, worden opgenomen in je bloedbaan of hersenen en nemen bezit van je als kunstmatige neuronen. Daar ligt pas de toekomst. Nieuw Ambylon. Daar droom ik van. De ware Übermensch is niet een lokaal gebonden rechtoplopend monster, maar een niet te lokaliseren netwerk van vironen dat zich over de hele planeet uitspreidt als een horizontale Leviathan. Mooi of niet?

Leslies stem verraadt voor het eerst een nauw bedwongen enthousiasme.

- Fantastisch, spreekt zijn mond.

- Met jou kan ik praten, hoort hij Leslie zeggen. Op-

[p. 121]

drachten zouden verstrekt kunnen worden via internet. En wat voor acties kunnen niet allemaal ondernomen worden in en via cyberspace. De mensheid is pas autonoom als ze automatisch reageert en met niemand interfereert, behalve met zichzelf.

- Excyberant, zegt zijn mond.

- By the way, zegt Leslies mond, ben jij ook aangesloten op internet? Anders schenk ik je een abonnement.

- Dank je, zwarte broeder, zegt hij geroerd.