De dag na de vorige dag

Een oversprong

30

Hij lummelde wat rond in de tuin, een beetje stijf van het vele zitten. De paddestoelenfiguur had zich, wat de twee elkaar rakende hoofdcirkels betreft, gehandhaafd - oude paddestoeltjes waren ten dele omgevallen, nieuwe opgeschoten -, maar de twee korte krommingen waren verder uitgegroeid en vormden nu kwart cirkels om de andere heksenkringen heen. Hij weerstond de verleiding om als een kind met gespreide benen in de cirkels te gaan staan.

Aan de andere kant van de heg liep een van zijn jonge buurvrouwen, wiegende bewegingen met haar blote bovenlichaam makend, door de communale tuin, boreling in haar armen.

- Een wonderschone dag, buurman, zei ze toen ze hem zag.

[p. 113]

- Zeg dat wel, Pamela, zei hij, zeg dat wel. De hogedrukgoden zijn ons ongekend goedgezind deze maand.

- Zeg dat wel, zei ze, zeg dat wel.

- En hoe gaat het met de boreling? vroeg hij.

- Voorspoedig. Ik kan er eenvoudig niet tegen eten, hè kleine Christo?

Ze schudde een paar maal aan de baby. - We noemen hem Christo omdat je de halve tijd bezig bent hem in te pakken. Vragend: - Je mag hem wel even vasthouden als je wilt.

- Graag.

Ze reikte hem de baby over de heg heen aan, als een godsgeschenk. Hij hield het vertederend kleine homo sapiensje behoedzaam in zijn plotseling onwerkelijk grote plompe handen: het roze kwetsbare kopje met de sereen gesloten oogleden, de vuistjes met de breekbare lilliputvingertjes die op roze garnalen leken. Zeker niet de eerste baby die hij in zijn armen hield - allemaal stief- of petekinderen en -kleinkinderen -, maar altijd even aandoenlijk: de waanzinnige kwetsbaarheid waarmee je geboren werd. Geen wonder dat...

En even beving hem een hevige angst dat hij de baby zou laten vallen. De baby versteende in zijn handen en armen, was twee, drie seconden een stenen kind - ‘Ik weende niet, zozeer was ik versteend van binnen. De beelden weenden’ -, toen was het voorbij. Ook zijn armen en handen ontdooiden.

Hij nam het ene knuistje in zijn vingers en wreef de roze garnalen open tot echte vingertjes. De vingertjes rondden zich om zijn reuzevinger en hielden die vast. Vertrou-

[p. 114]

welijk, ontroerend vertrouwelijk.

- Voelt goed aan hè, zei Pamela met een Mona Lisablik.

- Dat doet het, zei hij.

Heb jij nooit een broeds gevoel gehad?

- Vroeger wel eens, maar nooit sterk. Ik doe meer aan zelfbaring.

- Zoiets zei mijn vorige vriend ook, een grachtengordelyup. Maar - hem nadenkend aankijkend - jij ziet er anders menselijk genoeg uit.

- Dank je, zei hij. Maar het is mij nooit aan te zien.

- Wat niet?

- Wie ik ben en hoe ik me voel. Ik kan me nog zo rot voelen, kan volgepompt zitten met lachgas, zenuwgas, sarin, iedereen zegt altijd: je ziet er goed of menselijk uit.

- Wees blij, zei ze, beter dan omgekeerd, er onmenselijk uitzien als je je goed voelt.

Hij wiegde het babyjoekeltje even in zijn armen heen en weer, één hand onder het hoofdje alsof het anders van de nek zou vallen. Keek naar de blinkende ogen die al verrassend bewust de wereld inkeken.

- Hoe reageren de anderen koters op Christo? vroeg hij.

- Heel aardig. Ze vertroetelen hem als een fantoomkind. Je hebt wat aangehaald, zei ze. Wekenlang beschouwden ze ons allemaal als hun spookouders of praatten ze tegen schimmen die vlak naast ons liepen of zaten. En nu heb ik dus een fantoomkind gebaard of een tweeling met een onzichtbare helft.

[p. 115]

- Een mooi stelletje voorouders zijn we, zei hij.

- Zeg dat wel, zei ze, zeg dat wel. - Hoe oud ben je eigenlijk.

- Dat wil ik niet weten.

Mona Lisa glimlachte. Strekte haar armen uit. Hij reikte haar de baby toe.

- Nu is ie ook een beetje van jou, zei Pamela.

- Dank je, zei hij.

Hij liep verder de tuin in, dacht: ik heb veel kinderen gehad, kinderen van anderen.

Hij zette zich in een tuinstoel, nog steeds wat snel vermoeid. Leunde ontspannen achterover.

In de larix floot een lijster. Herba florifa. Herba herba flori-fa.

Overal om hem heen voltrokken zich razendsnel kleine mutaties, duizenden, myriaden minuscule mutatie-explosies die zich binnen een seconde uitputten en terugvielen op hun oude vorm en zich daar consolideerden, gelaten alsof er niets gebeurd was: reculer pour mieux sauter? terugsprong om opnieuw...? Of waren het juist oneindig trage mutaties die nooit definitief zouden plaatsvinden, onzichtbare als een oneindig traag natuurlijk bewustzijn dat het nooit tot bovenbewustzijn bracht maar waarvan je toch aanvoelde dat het zich overal om je heen én in je voltrok?

Alles trilde. Buiten je en in je. Oneindig snel of oneindig traag. Trilde.

Enkele minuten later dutte hij in.