De dag na de vorige dag

Een oversprong

29

Ze waren er, bijna voelbaar in zijn bloed, kleine bacilgrote schimmen die groeiden en groter werden en muteerden, zoals die ene keer in zijn leven dat hij penicilline had geslikt en halverwege de kuur was gestopt omdat de nagelinfectie waar hij de pillen voor had gehad genezen was. De arts was woedend geweest, omdat het middel in plaats van de bacillen te doden deze misschien de gelegenheid had gegeven extra groot en resistent te worden, mutanten waartegen de volgende keer dat hij het antibioticum nodig had geen penicilline opgewassen zou zijn. Sluimerend leefden ze nu in

[p. 112]

hem, wachtend op een staat van verminderde weerstand om zich te manifesteren, bacilgrote schimmen, immune bacteriële potenties die zich, zodra hun de kans werd geboden, zouden omzetten in concrete, agressieve minimonstertjes die hem van binnenuit zouden verteren.

Als woorden die in je groeien? dacht hij. Nee, woorden hebben een heel ander antidotum. Ze lijken eerder op zaaddiertjes die tot foetussen en kinderen uitgroeien. (De schrik van je leven als ze op je lijken. De dreigende verveelvoudiging van jezelf...)