latie met jongens later werd verbroken omdat onze muzikale voorkeuren niet spoorden.
En toen, rond mijn vijfentwintigste, had ik een periode dat ik graag zwanger wou worden, broeds gevoel weetje wel.
- Ook dat ken ik, zei hij.
Yolanda: - Sinds wanneer? - Mag ik nu verdergaan? Dank je. - Ik deed dus mijn best zwanger te worden, maar het lukte niet goed. Een enkele maal voelde ik wel wat in me groeien - je kunt ook een beetje zwanger worden - maar een paar dagen later was het weer foetsie. Tot ik er de brui aan gaf, al dat zinloze geneuk. Bovendien hielden mijn gelukspartners altijd van een andere muziek dan ik, dus dat werd nooit wat. Ik bedacht toen alleen maar dat ik zwanger was en verdomd, dat lukte wél. Er wriemelde iets in me, iets dat al groter en groter werd - en echt geen kankergezwel zoals bij Siep, ik wíst wat het was - en na een paar maanden had ik een dikke buik. Maar het bleek toch anders te liggen dan ik dacht, want het was een druiventroszwangerschap. En op een gegeven moment kwamen ze er allemaal uit, honderden van die kleine babytjes in een lange stroom, babytjes met de gezichtjes van volwassenen, sommige heel ouwelijk, met kneuzingen erop van een lang moeizaam leven, net van die ouwelijke jezuskopjes op oude schilderijen, en de meesten waren duidelijk allochtoon, Marokkaans, Nigeriaans, Afghaans, Chinees, Indonesisch, Surinaams, de rest Kaukasisch. Maar goed, gelukkig konden ze al lopen en ze waggelden achter elkaar naar de deur, precies van die kleine ba-