De dag na de vorige dag

Een oversprong

[p. 93]

24

- Wat verderop in de laan, vertelde hij - rond hem de luisterende vrienden als levende schaduwen rond een sagaverteller in het oude IJsland -, wat verderop in de laan woont de niet zo oude heer Grunsven, een goede buur met wie ik graag een praatje maak als ik hem zie staan in zijn tuin of wanneer hij een van zijn gezondheidshonden uitlaat, zoals ik ze noem.

Een aantal jaren geleden - hij had het toen aan z'n hart - wenkt hij mij op een ochtend naar zich toe.

- Goedendag, niet zo oude heer Grunsven, zei ik, 'n tijdje niet gezien.

- Mijn hart. Hij wees ernaar. - Moet je luisteren. (Trots) Ik heb een kunstklep.

- Ik boog mijn hoofd om hem een plezier te doen en luisterde. En verdomd, je kon het hart horen tikken, net een luide klok. Het was nog zo'n oude, tamelijk primitieve versie.

- Dat is dan wel even terug, zei Lolke.

- Val me niet in de rede. Ik luisterde dus gefascineerd, het hart sloeg vrij onregelmatig en de tikken leken wel wat op morsetekens.

Het lijkt wel een morseboodschap, zei ik en de niet zo oude heer Grunsven knikte vergenoegd. Het was kennelijk zijn troetelhart. - Wat zegt het?

- Het hart? Ik ken geen morse. Maar in café De Hoek-

[p. 94]

man komt een scheepskapitein en die, weet ik, kent morse. Zal ik hem 'ns vragen?

Nou dat was niet aan dovemansoren aangeboden. Eind van de middag op het borreluurtje sprak ik de kapitein. Hij moest lachen maar was wel bereid mee te gaan.

Een uurtje later stonden we in de huiskamer van de niet zo oude heer Grunsven. De kapitein bukte zich en luisterde, een notitieblocje en een potloodstompje in de hand. Zijn ogen en neusvleugels verwijdden zich en hij begon driftig te noteren. - Jezus! hoorde ik hem zeggen.

- Wat is er? vroeg de heer Grunsven. Wat zegt het?

De kapitein richtte zich op. Blikte nog eens op het notitieblocje, fronste zijn wenkbrauwen en scheurde het bovenste blaadje eraf.

- Niks, zei hij, het betekent niks.

De niet zo oude heet Grunsven probeerde het blaadje uit zijn vingers te grissen. Maar de kapitein trok zijn hand weg, verfrommelde het papiertje en stak de prop in zijn mond. Begon venijnig te kauwen.

- Wat stond erop? vroeg Krijn.

- Daar zijn we nooit achtergekomen. De kapitein weigerde het te zeggen en in het café kwam hij niet meer opdagen.

- Griezel, zei Yolanda.

- Is die niet zo oude heer Grunsven soms kort erop gestorven?

- Nee, hij leeft nog en is viever dan ooit. Maar hij heeft wel een nieuwe, veel geruislozer kunstklep.