De andere stad

Een labyrint

32

Ik weet niet hoe laat ik thuis ben, riep hij, hoewel hij wist dat er niemand thuis was en verliet het huis, hopend zich aan het eind van de dag te kunnen herinneren waar het lag en wie hij was. Na alle krantenartikelen en tv-programma's van de laatste tijd over seniliteit en Alzheimer... het maakte je soms plotseling onzeker... iedere dag over de onzichtbare drempel...

Buiten wachtte de zekerheid, overweldigend en luchtig tegelijk. Lichte dag.

Hij streek met een vingertop langs de muur zoals hij vaker deed, lekker korrelig, maximaal tastbaar en concreet. Probeerde er met zijn vinger doorheen te prikken. Lukte eerst niet.

En toen ineens wel. De baksteen gaf mee en langzaam verdween de vinger in de muur als was deze van bioplasma. Raar gevoel, en toch ook weer niet, alsof het verschijnsel hem vertrouwd was. Door iets heen stoten dat vast leek of door iets heen lopen dat je tegelijk tegenhield. Nog even haalde hij speels zijn vinger door de muur en trok hem toen met een zwaai eruit.

Honderd meter verder dreef de plas, ontstaan door zandafgraving, spiegelend als een fata morgana. In het gras lagen mensen te zonnen, de meesten met bloot bovenlichaam, sommigen bloter. Ze werden rozer terwijl je naar hen keek, misschien zelfs gezonder. Een vroege voorjaarsblik bruint snel.

In de buurt van de hoge afrastering lag een geheel naakt

[p. 182]

meisje, volmaakt ontspannen als een fotomodel op een aanplakbiljet, in haar eigen zon. Op haar bilhelften had ze door iemand met lippenstift laten kalligraferen:

give	a
peace	chance

Hier en daar lag iemand te lezen of naar de lucht te staren, soms een boek als een klein afdakje tegen de zon in de handen.

Onder een boom vol pril groen, met een kleurige kaketoe erin, stonden drie jonge gratiën die eruit zagen als negenjarige meisjes met elkaar te praten, zo nu en dan vooroverbuigend van het lachen, terwijl een man met zwaar behaarde borst zijn tai chi-oefeningen uitvoerde alsof hij iedere beweging alleen voor hen maakte. Een van de jonge vrouwen draaide zich traag naar hem om, haar twee aantrekkelijke hyperbolen op zijn pupillen gericht.

Behaagziek haar oogleden opheffend, zij, alsof ze zijn gedachten opgevangen had: hyperbolen of parabolen? Maar voor zijn antwoord haar had kunnen bereiken had ze zich al weer omgedraaid alsof ze op een roterend plateautje stond.

Hij liet zijn blik verderweiden, naar de struiken waar een paar wolaapjes speelden en een baviaanvader wat dommig op zijn duim zat te kauwen. Op de plas plompten een paar waterfietsen tussen meerkoeten en papegaaiduikers en langs de verste oever stond een groepje flamingo's te kleumen. En stak daar niet een periscoop boven het water uit?

Hij voelde het, dit was een van de dagen dat het niet alleen maar later werd. Vooral elders werd het later en de verleiding hier te blijven was groot. Maar iets dreef hem verder.