Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 70]

Ruimtedeur

Uitgestrekte leegte, waarin hier & daar opduiken
de eerste dralende projecties

van vroegere groeisels,

animale, vegetale, min of meer humane.

De uitvergrote invulschim van een ex-Tyrannus Rex
struikelt en tuimelt om,

languit liggend

in een veld van kleurige klankstenen,

luisterend

naar het zachte synfoniëren ervan.

*

Een kronkelende rivier, zijn eigen gekronkel moe,
krult zich op tot een slang - blikkert intens -
en schiet weg tussen de struiken.

*

En daar wieken boven hem de zachtzijden vleugels
van een vlinder groter dan een condor, een concorde,
vouwen zich toe.

Aan de einder

de brede onthechte glimlach

van een verlate dageraad.

* *

Hij, de man - voorheen groot verzamelaar van namen -
hernatureert mee met het landschap

en stevent

- als gedreven door een personifiërende wind -
recht af op die wijd openstaande ruimtedeur,

een die

zowel naarbinnen als binnenstebuiten leidt.

*

[p. 71]

 

In zijn rug de warmte van belegen licht,

 

de ingehouden knipperlichten van de sterren.

 

 

 

En ergens vanuit de alles omringende verte

 

de rondende hobo van een roerdomp.