Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 72]

Hooghopper

Als in een terrein geplant -

zichzelf gezien van bovenaf,

omringd door zonnebloemhoofden met ballongedachten.

De drievoudige weg erdoorheen een lont

die aan beide zijden opbrandt:

hij in het midden ervan,

zich hiphoppend reddend

in de vorm van een dansende uitroep.

Naast de steeds korter wordende uitweg

de vele springende kangaroebeelden

met hun

alzijdig rondkoekeloerende ogen

onder

octogene wolken en een buckybalachtige zon.

*

Stenen van zacht obsidiaan en melancholiet,
schijngestalten van bijna doorzichtige

groeizame mineralen

en ander medeplichtig groeisel,

elk met een eigen biotoop.

*

Een stuiterende stormwind vervolgt zijn pad
en laat morse-indrukken achter

als versleutelde natuurgeheimen.

En weg /

*

[p. 73]

 

Dan ziet hij hoe aan de einder

 

een gigantische bidsprinkhaan verrijst,

 

de voorpoten over elkaar gevouwen.

 

Om zijn kop met malende kaken

 

cirkelen zwermen gevleugelde negenogen.

 

 

 

Uit reactie slaat hij zijn ogen neer.

 

Houdt ze gesloten.

 

Een tijd, een halve tijd...

 

En misschien

 

doet hij ze pas onder de aarde weer open.