Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 65]

VII
Taalschappen

[p. 66]

Koel weten

Twee, drie, vier bewegingloze bergen.

Flarden in hun vlucht bevroren libellen.

Op aarde beginnen overal siliconenvormsels te groeien
en te vergroeien,

niet alleen zandrozen en minerale fossielen:

hun uitingsvormen van gestolde wil

of een nog steeds stollende.

Bomen als verstilde uitroepen:

de lichtgekleurde kruinen

vol gruizige twittervogeltjes met hun kiezelvocalen,
de stammen omdampt door eeuwenoude gassen,
opstijgend uit de wijdopen poriën van vader aarde.

Alle leven strevend naar een zachtstenen uiteinde
van traag bewegende versteningen.

*

Boven hem een in de lucht uitgespaard wit vierkant
dat zich ook op de aarde projecteert

en waarbinnen hij nu loopt - withoekig.

Zo onder als boven.

Koude rillingen. Wit gras.

Alle denkbare kleuren wit.

Alles bezield door koele kernenergie.

*

Volgt een nog indringender koudefront,

dat

oerijs & sneeuwman verhindert ooit nog te smelten.

* *

[p. 67]

 

Naklank.

 

Getinkel van klankklontjes

 

vlak boven het absolute nulpunt.

 

 

 

*

 

 

 

In het inwitte vierkant

 

drie, vier medefossielen

 

die elkander koel weten toezenden.

 

Minerale muziek.