Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 64]

Zelfrepeterend doel

1

Gravelveld als grafveld.

Homo ludens

zijn streng gereglementeerde eindspelen.

Scheidsrechters als scherprechters,

zij

de enige werkelijke winnaars.

En toch keer op keer imiteren
wat niet eerder verbeeld en gespeeld is:

het repeterende doel

van de honderd miljard virtuele bacteriën in je.

2

Natuurlijk, ieder mens is een eindpunt van de evolutie,

althans van deze evolutie.

Maar ondertussen wel dromen van een verstilder ontstaan.

Alle dromen is ook iets anders dooddromen.

* *

Kijk, vreemde voorwereldlijke insecten kriewelen

als diakritische tekens

over je oeroude perkamenten huid.

En je lach

is die van een luid lachende hond

- een pseudo-cerberus - om het toevallige

van alle essenties:

altijd ergens anders uitkomen dan gedacht,

verwacht.

*

Maar kom, kom hier, ik wil je gedachten kussen.