Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten
(2014)–Sybren Polet–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 35]
| |
Limbowereld aant.1De dode materie van eens levende materie.
En omgekeerd - alle leven dat uit dode materie
is voortgekomen.
Die wonderstof,
even - ver, ver voorgeboortelijk - ervaren.
Voorbijflitsende kenning van vóórgevoelens
die zich verlengen tot nagevoelens,
langdurende.
| |
2Duistere kosmische materie die tegelijk
de lichtste materie is,
of de zwaarste immaterie.
En wij ons steeds bewuster te existeren
in een limbowereld,
tussenwereld
van ontelbare miniperspectieven,
zich vormend
- met of zonder ons - tot vluchtige schimmen,
bestaande uit
onzekere tijdpartikels, tijdatomen en omringd
door een veelvoud aan fijnkorrelige leegtes.
Om dan weer uiteen te vallen
in de verrassende realiteit
van concretere vermoedens,
maar dan
in plaats van zwaardere juist lichtere vermoedens,
die zich gaandeweg oplossen in nog lichtere.
| |
[pagina 36]
| |
Kleine windvlaagjes, zuchten, geurvlaagjes:
vermoedens ván vermoedens van zelfvermoedens:
de lichtste immaterie die tegelijk de zwaarste is.
| |
3En hoor, hoor die alomtegenwoordige witte ruis
van superkleine nullen
die zich verdichten
tot bijna regen.
In je oren
constant die nullenruis, waar je ook bent.
Luchtrasters zonder patronen.
Tot - wacht maar - ook jouw rasterschim
oplost in die alom aanwezige witte ruis.
*
En wij onderwijl maar regenen, regenen,
kleine witte nullen regenen.
‘The rain it rainest everyday’ (Shakespeare)
*
Gehoorschelp sluiten.
En uit.
|
|