Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 34]

Terugtocht

1

Al levend verwarmen we de aarde

met onze lichaamstemperatuur

en ervaren dit

als een welhaast minerale roes.

*

Ieder mens is radioactief, ieder dier,
alle groente en gras.

Dood nog

reactiveren we de aarde

tot een stralende dode zon.

*

Schuld-door-dood.

Planetair sterven.

Het enig ontschuldigende

dat men van de antroop kan zeggen:

hij heeft zich niet gestorven.

Anderen hebben het voor hem gedaan.

2

Zegt: de hoogste kunst is

de kunst van het verdwijnen.

Dit, terwijl iedereen - behalve jij -

onnodig ouder wordt.

De ultieme kunst is dus

hoe zich (niet) te verdwijnen:

vorm van omgekeerde euthanasie.

En zo, laat op de avond

wordt hij toch weer zijn eigen vader.