Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 15]

Nulpuntpoëzie aant.

1

Voelen met je protese.

Invoelen, meevoelen.

*

De nieuwe Tithonus, gevormd

uit zelfreproducerende stamcelwoorden.

2

De nabije dreiging van een (bio)homoïde,

opgebouwd

uit myriaden zelfreproducerende nanorobots.

Hun dwalende gedachten die nu boven je zweven,
een laaghangende wolk

waargenomen door je wijdopen voorhoofdsoog.

3

En zo beginnen wij weer met het tekenen van cirkels en kruisen,
ofwel met doorgestreepte nullen (∅) en X-en (Ӿ)

als begin van een nieuwe coëvolutie.

(Of had u liever een involutie?)

Om te eindigen als goden of halfgoden

uit ál intelligentere materie,

dus een die zichzelf opheft

als toppunt van creatie.

*

Pas dan is er sprake van nulpuntpoëzie.

(Zelfs de nul

is eens begonnen als experiment.)