Het heylich herte
(1669)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 18]
| |
In-leydinghe.
| |
[pagina 19]
| |
troost der menschen, de verlanginge der Oude-vaederen. Hy wort gheboren in een stalleken ô Siel. Quia non erat ei locus in diversorio. Want voor hemGa naar margenoot+ en wasser gheen plaetse in de herberghe. En waer sou hy doch sijn logies, en rust-plaetse ghekosen hebben? Inden gulden Leeuw by de grammoedighe? y neen! want hy moste ons de lesse van sachtmoedicheyt leeren, op dat wy kinderen souden sijn van onsen hemelschen Vader, die sijne Son dagelijckx doet op gaen om de quaede beneffens de goede te beschijnen. Sou hy inde Paeuw hebben gaen vernachten by de hooveerdighe? och hoe verre sou dat gheweest sijn van sijnen: Discite à me sjuia mitis sum, & humilis corde, Leert van my want ick goedertieren ben, en ootmoedich van herte. Inden Hondt by de nijdighe en af-gunstighen en kost hy oock niet wesen, die de mildtheyt, die de soetheyt, die de goetheyt, die de vrindelijckheyt is van hemel, en van aerde. Hy is dan ghenootsaeckt gheweest in een stalleken gheboren te worden, in een kribbeken te rusten, daer gaen wy hem besoecken, Kloeck aen ô Siel, kloeck aen, een weenichsken gaens salder veel toe doen om Bethleem te winnen. Maer of wy het gheluck hadden dat wy daer in-gonghen met sulcke eene ootmoedicheyt ende godtvruchticheyt als ghy dede ô Doorluchtighe Keyserinne Agatha! Venisti ReginaGa naar margenoot+ Saba ad Regem nostrum Salomonem, sed vidisse te, & qua circa te mirandum plane spectaculum! | |
[pagina 20]
| |
venisti humilis ad humilem? pauper ad pauperem; venisti adorare puerum in praesepio vagientem: muta vearas enim corenam velo; purpurem sacco, & manus quae gestare consueverat sceptrum, nunc gaudebas portare psalterium. Ghy sijt ghecomen ô Coninginne Saba om onsen Coninck Salomon te besoecken, maer wat een wonder schouw-spel wast u te sien in sulcke eene gedaente! ghy sijt ootmoedigh ghecomen tot den ootmoedighen; erm tot den ermen. Ghy sijt ghecomen om te aenbidden het Kint dat in de kribbe is weenende. Want ghy hadt u kroon verandert in een wiele, u purperen kleedt in eenen sack, en droeght een psauzerken in de handt, daer ghy den gouden Coninck-stock mede placht te voeren. Maer siet ô Siel ter wijlen ick dit segghe, sijn wy aen het stalleken, de Herderkens gaenGa naar margenoot+ binnen. Et invenerunt MARIAM & IOSEPH & Infantem positum in praesepio. En sy hebben gevonden MARIA en IOSEPH en het Kindt geleyt in een kribbe. O laet ons knielen voor sulck een Majesteyt, laet, laet ons aenbidden sulck eenen grooten Godt. O wiens siel en sal hier niet smilten door soeticheyt? wiens hert en sal hier niet branden door liefde? wiens ghemoet en sal niet beroert worden door sijne teericheyt? als de Princesse van Pharo in een biese wieghsken sach het Kindeken Moyses, s'is beweeght gheweest. Sy weenden als sy hem sagh weenen, en haere traenen vloeyden uyt sijn[e] traentjens. Want soo het wieghsken voor haer ghebrocht, ende ghe-opent wierde:Ga naar margenoot+ Cernensque in ea vagientem infant[e]m, miserta | |
[pagina 21]
| |
ejus. Soo is sy door het aenschouwen van het schoon engheltjen beweeght gheworden. O Siel waer onse ooghen haer keeren en wenden over al vinden wy overvloedighe redenen om ontsteken, om beweeght, om door liefde, om door verwonderinghe bevanghen te worden. Maer ô soeten IESV! ô goedertieren Kindeken, seght ons eens:
Wie brenght u in 't lant van suchten,
In het droevich traenen dal,
Vyt u Rijck vol van ghenuchten
Hier in eenen vuylen stal!
Hier comt droefheyt u besoecken,
En de armoed' inden nacht,
Qualijck hebdy coude doecken,
Is dit uwen Koninckx pracht!
Ick sie van nu af u beven
Midden inden fellen wint,
En u ooghskens traenen gheven,
Wat en lijt hy niet die mint!
Comt ghy dan hier voor ons lijden,
Die de doodt soo schuldich sijn!
En door uwe doot bevrijden,
En verlossen uyt de pijn!
Comt dan Sielen, comt hier haelen
Vanden Seraphinschen brant,
| |
[pagina 22]
| |
Laet dit Kint u hert bestraelen,
En doen vlammen t'alle cant.
Tusschen dese noortsche winden,
Midden inden couden stal,
Daer is nu het vier te vinden,
Dat ons vier ontsteken sal.
Siet ô Siel hoe dat heden een stalleken wort een Palleys, een Kribbeken eenen throon, de aerde eenen Hemel; soo dat ick wel mach singhen:
Heden mach den Hemel wenschen,
Al is hy soo rijck van schijn,
Om te dalen by de menschen,
En daer eenen stal te sijn:
Want het Hof is hier beneden,
En Godts hoochste Majesteyt
Waer voor d'Enghels singhen vrede,
Is hier op het hooy gheleyt.
Laet ons hier over eens hooren uwe woorden ô H. Cypriane: O grooten Godt, seght hy, hoe wonderlijck is uwen naem op heel de aerde! voorwaer ghy sijt eenen Godt van wonderheden! Ick en ben nu niet meer verwondert vande ghesteltenisse des wereldts, noch vande vasticheyt der aerde: die ghy omringelt hebt met eenen on-beroerlijcken hemel, ick en verwonder my niet, van't onverbrekelijck vervolgh der daeghen, noch vande veranderinghe der | |
[pagina 23]
| |
tijden, op de welcke sommighe vruchten en planten verdrooghen, sommighe groen en jeudich worden; sommighe gaen leven, sommighe gaen sterven. Maer ick verwondere my dat ick Godt besloten sie in het lichaem van een Maeghet: ick verwondere my dat ick den Almachtighen sie ligghen in eenen wiege. Ick verwondere my dat die onder de verbrande aerde ghestelt heeft die kostelijcke mijnen, en goude aederen; die tusschen twee slechte schelpen voorts-brenght die silvere perlen die den azuren hemel heeft op-ghehanghen, die het firmament gheborduert heeft met die gou-blinckende sterren, dat dien grooten Godt (die de Hemelen der Hemelen niet en connen besluyten) dat die in een cleen kribbeken wort ghevonden. Waerom ick met verwonderinghe sal roepen.
O Godt de wercken van u hant
Gaen verre boven mijn verstant:
Hoe dat den hemel eeuwich draeyt,
Hoe die met sterren is besaeyt,
Hoe dat de Son in corten ijl
Door-reyst soo menich duysent mijl;
Hoe dat de zee soo gaet en keert,
Of sy't op voeten waer gheleert,
Hoe dat ghy rijpt door Sonne-schijn
Den geelen terw, den rooden wijn;
Hoe dat den Somer brant en blaeckt,
Hoe dat den Winter vlocken maeckt:
| |
[pagina 24]
| |
Hoe dat hy ijs schiet op een stroom,
En dwinght den vloet met desen toom.
Maer wonder boven wonderheyt
Is Godt die in een kribbe leyt
En Koninck deses grooten-Al
Dat die rust in soo kleenen stal.
In desen stal segg ick, O Bethleem hoe hoogh wort door dese Goddelijcke gheboorte uwen roem ende weerdicheyt opghesteken! Nequaquam minima es. Neen neen, ghy en sult voortaen niet meer de minste wesen, Dat Ierusalem stouffe op den heerlijcken Temple, Babylon op haer stercke vesten, Athenen op sijn wetenschap; Memphis op de hooghe bouwen en pyraminden; Tyrus en Sydon op haere coop-manschap, Roma op haere triomphen: Damascus op haere werck-konsten; Ninive op haer grootheyt; maer ghy Bethleem overtreftse altemael, om dat in u den Soone vanden levenden Godt, den Saelichmaecker des wereldts is gheboren, O Sola magnarum verbiumGa naar margenoot+ Bethleem! Och hoe wel bevalt my hier op uwe stemmeGa naar margenoot+ ô H. Bernarde: O Bethleem parva sed jam magnificata à Domino; qui factus est in teparvusex magno. Quae civitas tibi non in vidaet pretiosissimum illud stabulum, & praesepij goriam? in universa siquidem terra jam celebre est nomen tuum, ubique gloriosa dicuntur de te. O kleyn Bethleem! Maer nu rijck ghemaeckt door glorie van[de]n Heer die groot | |
[pagina 25]
| |
was en in u is kleyn gheworden, wat stadt isser die u niet en sal benijden dat alderkostelijckste stalleken? de grootsheyt ende edelheyt van dat Kribbeken? uwen naem is bekent tot de uyterste paelen des werelts; over al ô Stadt weetmen van uwe weirdicheyt, en van uwe glorie te spreken. Nu ghelooft ghy ô Siele datter gheen koopsteden, gheen Palleysen, met dit stalleken en connen vergheleken worden, dat dit strooy en hooy verre gaen boven jaspis en saphyren. Soo't u ghelieft ick can hier op eenen aerdighe gheschiedenisse dienen. Quiessiera eenen Coninck der Persianen wou een kostelijck Palleys bouwen op een Dorp dat rijck was van koele water-becxkens, van vermakelijcke bosschen, van groene geklaverde velden, maer om dit uy te-voeren soo was hy ghenootsaeckt veel huysen vande inwoonders aldaer te koopen. Onder ander wasser een stalleken van een oude vrouwe die om gheen gheldt vande wereldt haer strooyen huysken wilde versetten, altijt segghende (ook als haer boven de weirde van thien-mael meer op-gheoffert weirde) dat het was gheweest haer wieghsken en dat het oock moste haere doodt-kiste wesen. Den Coninck hoorende haere stijfsinnicheyt, heeft het Palleys doen bouwen, niet teghen-staende dat het stalleken quam in't midden van het werck, en gaf uyt-druckelijck bevel datmer niet het minste strooyken af en soude weiren noch roeren, en soo is dit kostelijck Palleys volmaeckt en op ghetrocken; en | |
[pagina 26]
| |
men hieldt daer voor, datter noch in Persien, noch in eenighe nae-burighe Rijcken iet dierghelijckx wiert ghevonden. Ga naar margenoot+T'ghebeurde op sekeren tijt datter twee Ghesanten van andere Coninghen in dit Hof waeren die belust wierden om den wijt-beroemde bouw te aenschouwen. Quiessiera die ter selver tijt derwaerts naer de jacht reede, heeftse d'een voor en d'ander naer getoont, die verwondert waeren van de schoon kolomnen, aensienelijcke galeryen, heerlijcke saletten. Ten lesten is hy in het binnenste ghecomen daer het vuyl stalleken was gheleghen: Hier over verwonderden sich ten hoochsten eenen vande twee Ghesanten, eenen man van een spits-vinnich en kloeck verstant, den welcken uyt eene vry-moedicheyt seyde: dat het te beklaghen was dat sulck een Conincklijck stuck werckx voor een groot deel door dit strooyen huysken was bedorven. Doen nam den Coninck het woordt op, en toonde met ghewisse en bondighe redenen datter in den heelen bouw niet treffelijcker en was als het stalleken, en dat den marmer, den jaspis, den porphier verre aen die leemen wantem mosten wijcken, want daer uyt kostmen maer alleen sien sijn rijckdommen, en groote schatten, gaven vande fortuyn, waer mede de boose oock konnen overvloeden, maer uyt dat stalleken, dat by sijn ghedoogh was blijven staen, daer kostmen aen afmeten sijne rechtveerdigheyt, sijn maetigheyt des ghemoets, | |
[pagina 27]
| |
ende sijne goedertieren seden, treffelijcke ende Conincklijcke deuchden, die vry wat edelder sijn als het gout, ghesteente, ende juweelen. O Siel sien wy den schoonen hemel, de gulde Son, de silvere Maen, de flickerende planeten, sien wy die schoon wolcken, die groene landouwen, die silvere wateren en rivieren, de lieffelijcke voghelen, de lachende bloemen, de bestandigheyt en de vruchtbaerheyt der aerdeGa naar margenoot+ ongetwijfelt: Caeli enarrant gloriam Dei, & opera manuum ejus annuntiat firmamentum. De Hemelen vercondigen sijn glorie, en het firmament boodtschapt sijne wercken. Des on-aenghesien daer is een groot verschil tusschen de wereldt scheppen, en tusschen de wereldt herscheppen, dat kostede een vvoordt, dit Goddelijck Bloet, uyt de sterren is vvel vvat van sijne macht te lesen, maer uyt dit slecht stalleken dat hy midden in des wereldts bouw ghestelt heeft, dear uyt is sijne ongrondeerlijcke liefde tot het menschelijch gheslacht te bevroeden. Och! hoe soet vielen u ô Augustine op de Kers-nachten des ghepeysen in als ghy seyde: Nec satiabar illis diebus dulcedine mirabili considerareGa naar margenoot+ altitudinem consily tui, super salutem generis humani. Quantum flevi in hymnis & cantitis, suave sonantis Ecclesia tuae vocibus commotus acriter. Vocesillae influebant auribus meis, & eliquabatur veritas tua in cer meum, & exaestuabat inde affectus pietatis, & currebant lacrymae, & bene mihi erat cum eis. O Siel wat al soete ende invloeyende woorden! | |
[pagina 28]
| |
Hoe bly was mijn ghemoet,
en in de vreught verslonden,
Als ick u Majesteyts
gheborte gonck door-gronden?
O Kint, ô grooten reus!
Wat spronghen dat ghy doet
Tot eenen leeghen stal
uyt dat hoogh hemels goet!
Mijn vier wiert enckel nat,
mijn traenen gonghen branden,
Als ick sach uwe Kribb',
uw' luyerkens en banden,
Ick sey: vaert hemel wel,
vaert wel ô firmament,
Dit is een liefdens werck,
Dat Liefde maer en kent.
Den hemel die quam self,
en liet den hemel varen,
Die noyt iet sulckx en sach.
in soo veel duysent jaren:
Godts Soon een arm naeckt Kint!
een Moeder faemen Maeght,
Die sonder wee-dom baert,
en sonder moeyte draeght!
| |
[pagina 29]
| |
Ach als ick dit by nacht,
in 't leysen hoorde singhen,
Doen voelden ick mijn hert
met blijde suchten springhen!
Doen viel my t'schreyen soet,
Want aen den minsten traen
Honck overvloedich troost,
en een stuck hemels aen.
Ick sach op hooy en strooy
den Heylant, en Behoeder,
En knielen voor sijn Kribb'
een reyn, een zeebaer Moeder,
Op wiens wit ghesicht
quam een rooy-schaemte by
Saeght ghy ô Gabriel
wel schoonder schildery?
Ick danck u duysent mael,
ô Kint voor ons gheboren,
Want sonder u eylaes!
Soo wear den mensch verloren:
Ach dat ick dese jonst
wel overdencken mach,
Besonder op den nacht,
nacht schoonder als den dach.
Op, op ô Luye Siel,
verlaet u sachte pluymen,
Ten minsten desen nacht
doet vaeck en traecheyt ruymen.
| |
[pagina 30]
| |
Valt uwen Heer te voet,
Dat hy (siet hoe hy mint)
Die was den grootsten Godt
Wort voor u t'kleenste Kindt!
En dit sijn de selsame saecken ô Siel de welcke gaen boven alle wonderheden, wear van wy met de H. Kercke wel moghen singhen:Ga naar margenoot+ Domine consideravi opera tue, & expavi: in medio duorum animalium, Heere ick hebbe uwe wondere Wercken overpeyst, en ick hebber af verbaest gestaen, siende u ligghen tusschen twee beesten, op dat ghy den mensch, die als een beeste leefde, door uwe H. Gheboorte wederom tot een redelijck, jae Goddelijck leven soude herstellen. Quis mihi det te fratrem meum sugentem ubera matris meae, ut inveniam te!
Sijt willekom ô soetste Kindt,
Hoe saligh is hy die u vindt!
Noch saeligher die u bewaert,
Tot hy met u ten Hemel vaert.
De Siele doet aen het nieu-gheboren Kindeken een offerhande, en schenckt aen hem haer Herte.
Maer weet ghy wel ô Siel dat ons de beleeftheydt en veel meer de danckbaerheyt bemaent, dat wy hier met gheene y | |
[pagina 31]
| |
dele handen en moghen verschijnen? Den saghen Henricus Suso offerden hem soete Kers-liedekens, die hy selver dichtede, en ver-eerden daer mede het Kindeken Iesvs; waer in oockGa naar margenoot+ den Hemel hadde sulcken behaghen dat hy sijnen naem verandert heeft in Amandus, dat is, Minnaer, om de brandende liefe die hy droegh tot Iesvs, ende Maria. Overleght dan wel met rijpicheydt ô Siel, en met voor-bedachten sin wat dat van daegh in het stalleken uwe gifte sal wesen; siet hoe een yeghelijck besich is om naer sijne ghelegentheydt het nieu-gheboren Kindeken al yet op-te-draghen.
Want de Enghels die daer dalen
Vyt hun rijck-vergulde salen,
Schenken IESVS soeten sanck,
Hoort eens onder trooyen daecken
Wat musiexken dat sy maecken
Met hun stem en snaren-clanck!
Niet alleen dees edel Geesten,
Maer oock self de plompe beesten,
Os en Esel die hier sijn,
Gaen aen IESVS aesem gheven,
Die sy sien van koude beven,
Tot versoetingh' van de pijn.
Siet de Princen die hem troosten,
Siet de Wijsen uyt den Oosten
| |
[pagina 32]
| |
Ligghen voor hem neer-ghespreyt;
Die hem gout en myrrhe brenghen,
En met wieroock ondermenghen,
Als de hoochste Majesteyt.
Iae te nacht eer het gonck daghen
Sach ick Herders giften draghen
Desen melck, en die een lam;
En de dochters van de velden,
Sach ick dat haer eyers telden,
Die een jeder met haer nam.
Doen sey ick tot mijn ghepeysen:
Soo wy oock daer henen reysen
Waer dat al de werelt gaet,
En dan gaen met ydel handen,
Waren dat niet groote schanden
En dat al te leelijck staet!
Warent nu dan Herftse daghen,
Had ick't puyck van boom-ghewas,
Ick gonck meenich vruchtjen rucken,
Ick gonck heele corfjes plucken,
T'schoonste dat Pomona las.
Christe tibi pleno
Meditabor fondere cornu,
Veris opes volucres.
deliciasque breves:
| |
[pagina 33]
| |
Iamque ardens ibam
totum tibi spargere Maium
Purpureum, parasinum,
coccineum, croceum.
Ga naar margenoot+Hanc mihi sed subitò
vertisti in pectore mentem,
Et visus tacita es
sic mihi voce loqui:
Mitte rosas manibus
vates mens; altera dona
Poscimus; haec olim
Panque Palesque tulit!
Altera dona Deo
vero; sunt altera serta,
Non faciunt capitit
talia serta meo.
Cor peto; Io dabitur,
dabitur Cor dulcis IESV!
Mille darem, IESV,
si mihi mille forent.
Corculum, jo gaude,
jam felicissima fies
Victima, Tergemino
tota litanda Deo.
Et vos Adamidae,
vos ô! mecum pia Christo
Corda date: ô! qui dat
quam sine Corde sapit!
| |
[pagina 34]
| |
Noch wenschten ick den stal
te cieren met veel bloemen
O IESV soet van geur,
waer op sou Flora roemen
Noch wenschten ick den Mey
Soo bloemich als hy stont,
Te spreyen op het strooy,
te strooyen op den gront.
Ick wenschten om de roos,
ick wenschten om granaetjens,
En om een tulipant
met haer ghevlamde blaetjens,
En om een leli-bloem
de bloeme vande Maeght,
Die Moeder u ô Kint
aen haren boesem draeght.
Maer ghy spraeckt tot mijn Siel
laet wensch en bloemen varen,
Te meer om dat den vorst
staet in sijn grijse hayren,
En schoon den Lenten-tijt
nu alle bloemen droegh,
En dat nu ellick bedd'
stont jeudich of het loegh,
Dat my het meest behaeght,
dat is in u te vinden,
Dat groyt oock onder sneeuw,
en onder Noortsche winden,
| |
[pagina 35]
| |
Dat bloet soo schoon op't ijs
dat noyt sijn jeucht verliest,
Schoon dat het voeten dick
op coude nachten vriest.
En t'is ô Siel u Hert,
dat sijn de beste schencken,
Noyt soud' ick witte perl
noch root gout soo ghedencken;
Dees gift gaet boven gift,
en dat ick achten sal,
Gheeft die in Bethleem,
En daer in geef jet al.
Daer in is alle goet,
en allen schat besloten,
En meer als heel Peru
oyt sondt met rijcke vloten,
In't Hert is't altemael,
maer diet oock achter-hout,
T'is niet, al schonck hy oock
een werelt vol van gout.
Het Hert gaet boven al
dat reuck, of oogh can vleyden,
Wilt dit dan eens ô Siel
wilt dit voor my bereyden;
Wascht dat met traenen af,
schudt uyt den ouden mensch,
Dat is de beste bloem,
en Lenten die ick wensch.
| |
[pagina 36]
| |
O IESV, ô lief Kindt!
ô minnaer van ons leven,
Ah cost ick voor een gift
u duysent Herten gheven!
Wie soo het sijn verliest,
Die wint profijt en baet,
Maer die het sijn bewaert,
verlieset vroegh of laet.
Dies com ick u mijn Hert
uyt gront mijns herten geven,
Laet daer geen Werelt meer,
noch eersucht binnen leven:
Ick weet dat mijne gift
is vry wat suer en straf,
Maer ghy ô soeten Heer,
nemt het sijn suerheyt af.
Hier hebben wy dan ô Siel ons Herte den nieuw-gheboren Heere Iesvs op ghedragen. Godt gheve dat onse ghifte in alle bekooringhe, aen-stooten, en bevechtinghe soo schadeloos mach blijven, dat het (midts wy niet rijcker, noch edelder en hebben) in danck magh aen-ghenomen, en ghehouden worden. En op dat ick in mijne hope niet en worde bedroghen, eer ick met veel andere, mijn Herte voor de Kribbe van het Kindeken Iesvs neder-legghe, soo wil icker dit naer-volghende Iaer-schrift met allen oodt-moedighe eerbiedinghe op stellen: en segghen. | |
[pagina 37]
| |
Mijn Hert, en Liefde, jae voorwaer,
Heeft IESVS voor een nieuwen jaer:
Die beter heeft dat hy het gheeft,
Ick geef het best dat in my leeft.
 Aen IesVs MYn hert en aLLe LIefDe
Ama IESV te cor amat,
Te suspirat, ad te clamat Totis mentis vocibus.
Tu quod lubet, da mandatum
Dum feruescit, et paratum Tuis adstat iussibus. O Siel hoe arm dat ghy sijt, doet ghy dese offerande, t'is geen ghifte waer teghen gout en ghesteente beschaemt staen om op-ghewogen te worden. Hert, en Liefde sijn die twee mytjens van dat Vrouwken, die alle de andere in den Tempel over-treften. Ick segh dan: | |
[pagina 38]
| |
Had ick ghesteenten Heer,
die hel als sterren bloncken,
Iae't gout van heel Peru,
het waer u al gheschoncken
K'heb liefde en een Hert,
nemt die, bid ick, in danck,
Ick schenckse u voor eens,
en voor mijn leven lanck.
Te cor IESV, te cor amat,
Te suspirat, ad te clamat,
Totis mentis vocibus;
Tu quod lubet, da mandatum,
Dum fervescit & paratum
Tuis adstat jessibus.
Dat is te segghen:
Och dat Hert en can van binnen
Anders niet als IESVM minnen!
IESVS is alleen sijn vreught,
Hoe sal't inden strijt verlanghen,
Op dat IESVS hem sou vanghen,
En dan cieren met de deught!
Siel ons Hert is wegh gegheven,
Laet ons sonder Herte leven,
Sonder Hert in IESVS Hert!
Die sijn Hert soo kan verliesen,
Weet de beste winst te kiesen,
Die van mensch ghevonden wert.
| |
[pagina 39]
| |
Hert Adieu, Adieu, wy scheyden,
Hert Godts gracy wil u leyden,
Hert nemt waer u groot gheluck.
Hert nu IESVS hier komt lijden,
Hert nu moetjê leeren strijden,
Hert u welvaert is in druck,
Hert ghy moet victori vechten,
En dan sullen d'Engels vlechten,
Lauwer-kranssen 'tuwer eer,
Dan sal eenen gulden waeghen,
Iae de Faem noch hoogher draeghen,
En u roemen even seer.
My dunckt de vyanden sijn al op de been, laet ons sien aen wie de victorie gunstich sal vallen. |
|