Den spieghel van Philagie
(1674)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijDe Siele ontwaeckende offert aen Godt op haere eerste ghepeysen, en hert-suchten naer het exempel van David, die van den vroeghen morghen songhTOt u, o Godt, schiet ick om hoogh
Den siel-pijl uyt mijns herten-boogh,
Met vlercken van de suyver min,
Drijf ick den pijl ten hemel in.
Y laet ghenieten mijnen schicht
V suyver oor, en snel ghesicht!
Het ballinckschap houdt my gheboeyt,
Terwijl 't gekerm ten hemel spoeyt.
| |
[pagina 12]
| |
Ach mochten oock mijn voeten staen,
Daer al mijn pijlen vliegen gaen!
O grooten Godt, o mijnen Al,
Hoe lanck sal ick in traenen-dal,
Noch leven in dees slaeverny.
Waer ick by u! of ghy by my!
Ghy weet, en kent alleen mijn hert,
En hoe't naer u gedreven wert,
Y voert my uyt dit droevich dal,
En gheeft my u, en nemet al!
In desen boesem die ghy siet,
Brandt uwe min, en anders niet.
| |
[pagina 13]
| |
Ghy weet dat ick noyt masker droegh,
Van dat mijn herte naer u joegh.
O blinden mensch, die graeft, en schraeft,
En voor vals goet heel daeghen slaeft!
Ghy soeckt u ruste in de pijn,
Ghy soeckt ghesontheyt in venijn,
Ghy wilt met zee-nat dorst verslaen,
Ghy wilt met vier doen vier vergaen;
Ach waer dat ghy uw pijlen schiet,
S'en treffen d'oprecht doel-wit niet!
Noyt vondt het menschen herte rust,
Als naer by Godt, verr' van de lust!
O Heer, mocht ick u naerder zijn!
'K waer dan in vreught, en uyt de pijn!
Voert dit swaer lichaem in het graf,
Geeft d'aerde weer, dat d'aerde gaf!
Eylaes wat ick versucht of niet!
Het ballinckschap hout m'in't verdriet!
Terwijl ick hier dan blijven moet,
En hier ver-teir mijns herten-bloet,
Terwijl ick hier beneden sit,
Door vrees ver-koelt, door hoop ver-hit;
Soo stier ick tot u schicht op schicht.
Soo wordt 't swaer herte my ver-licht,
Met hope datse sullen weer
Met zegen dalen van u Heer!
Dies al de pijlen die ick schiet,
Schiet die weerom, en spaert my niet,
Maer laeydtse vol van vier, en vlam,
Ghelijck die op Theresa quam.
Maeckt my daer mede sieck-ghesont,
Dat wensch ick met den morgen-stont,
| |
[pagina 14]
| |
Soo ick soo mijnen dagh begin,
Soo vind' ick oock in schaey gewin,
Ick doe profijt met tegen-spoet,
En't suer sal worden suycker-soet,
Daer op laet ick dees pijlen gaen,
Nemt dit, o Godt voor handts-gift aen!
Wat dunckt u, o Philagie van dese vroeghe siel-suchten? soudt ghy niet segghen dat het herte van dese ont-waeckende Siele is een bloemich herte? want dat hebben de tulpanten, lelien, en sonne-bloemen datse in den daegenraet haer keeren naer den Oosten, en beginnen dan haere roosen te ontsluyten, diese by nachten hadden toe-gheloken, en terstondt wordt men den aen-genaemen reuck, en geurigen aesem gewaer, diese dan beginnen te ver-spreyen. Om u oock daer toe te voorderen, soo sal ick u bemaenen met de woorden vanden H. Eucherius: Primas apud nos curas, quae prima habentur, obtineant; summasque sibi solicitudinis partes, salus, quae summa est vindicet; haec nos occupet in tutelam & praesidium sui non jam plane prima sed sola. Treffelijcke woorden! De saecken die de meeste van gewicht sijn, behoorden wy oock aldermeest te besorgen, en onse saelicheyt, daer't al aen hanght meeten wy op het nerstichste be-yveren, dese is niet alleen de eerste, maer de eenichste, die wy behoorden te be-vlijtighen. Hier toe is dienstich en noodtsaeckelijck den dagh, die wy beginnen, Christelijck te beginnen, en Christelijck over-te-brenghen. Den duysteren nacht dan, o Philagie, met sijn swerte gordynen beghint te verschuyven; den | |
[pagina 15]
| |
daeghenraet, den voor-bode vande Sonne beghint met sijn roosen, en purpurachtich licht onse hemel-wijck en de wolcken te beschilderen, dit is den eyghen tijdt, als het by u oock behoorde dagh te worden: tot noch toe is u de ruste ghejont, op dat ghy nieuwe krachten soudt scheppen, soo dat u soo herde wetten niet en worden voor-gheschreven, ghelijck die edele en deucht-rijcke Ioanna d'Antillon aen haer selve ghestelt hadde, de welcke allen uren des nachts uyt haer beddeken op-spronck om Godt te loven, jae op datse haer door slaeperachtigheydt niet en soude vergheten, soo sprack sy s'avondts haer wecker-horologieken aen met dese woorden:
Loopt raederkens loopt aen, en haemerken geeft slaegen,
Ver-dobbelt het gewicht, en doet die uren jaegen,
Want als ick wacker word', en als de ure slaet,
Dan dunckt my dat voor my den Hemel open gaet.
Maeckt dat ick nimmermeer by nacht blijf liggen roncken,
Of langher als een ur' liggh' in den slaep verdroncken,
Hoor ick den haemer niet, en hoor ick niet de schel,
Al slaep ick als een roos, nochtans k'en slaep niet wel.
Soo sprack o Philagie die vlijtighe d'Antillon met woorden, en soo dede sy met de wercken, maeckt dat ghy oock Godts lof eerder hebt op uwe lippen, als de sonne is in uwe ooghen. Sijt ghedachtich dat ghelijck de Kinderen van Israel haer eerste geborene mosten op-offeren, dat ghy oock alsoo uwe eerste gepeysen Godt moet op draegen. Den vermaerden Pater a Lapide vande Societeyt Iesu, sprack op sekeren tijdt met eene seer edele | |
[pagina 16]
| |
ende Godtvruchtighe Ioffrouwe, de welcke seyde: och Eerw. Pater mijn canari-vogelken heeft my van daegh soo beschaemt ghemaeckt! om dat het heden in den vroeghen morghen-stondt eerder Godt met sijnen sanck begost te loven, als ick hem eerden met mijne ghebeden, op-draeginghe van mijn herte. Voor-waer aen die traeghe, en slaeperachtighe menschen souden die kleene vogelkens wel een schaem-root over die wangen doen loopen! ende eene lesse gheven om Godt al vroegh te loven en te gaen dienen. Soo ras als ghy wacker wort, o Philagie en dat uwe ooghen open gaen, soo opent oock uwen mondt, en u herte, en seght met de H. Kercke, Domine Deus omnipotens qui ad principum hujus diei dat is: O Heere Godt, Coninck van hemel en van aerde wilt u geweerdigen van daege alles soo te beschicken, ende heylich te maecken, te regheren, en te stieren onse herten, en onse lichaemen, onse gepeysen, onse woorden, en onse wercken in uwe wet, en onse oeffeningen in uwe gheboden, op dat wy door uwe hulpe hier en inder eeuwicheydt saelich en gheluckigh moghen wesen, die leeft en regneert in alle eeuwen der eeuwicheden. Wech, wech dan, en verre van hier, die in de selfste gelegentheydt des tijdts met ydele, met sorghelijcke, met schaedelijcke gepeysen besich sijn, en daer mede ligghen en spelen. Ghy o Philagie, ghy segh ick, en sultse soo ras niet ghewaer worden, of ghy en sultse met de selfste snellicheydt afwijsen gelijck een voncke viers die op u kleederen komt gespronghen, om te ver-hoeden datse oock niet een nopken en soude ver-sengen. Sommighe | |
[pagina 17]
| |
Heydenen hielen het voor een ongeluckich voorboyken, als sy smorgens op den wegh eenen Moriaen by gheval quamen te ont-moeten, verre was het van daer datter ymant aen-spraeck mede soude hebben ghehouden. En hoe soude ymandt door den dagh konne geluckich sijn, ende zeghen hebben te ver-wachten, die de swerte monsters van on-gheoorlofde ghedachten, en vuyl ghepeysen niet by gheval over-en-komen, maer met voorbedachten en vollen wil is soeckende, en daer mede is spelende? op den vroeghen morghen-stondt maghmen niet als heylighe saeykens in ons herte laeten vallen, al dat ontuchtich is, dient op den selfsten ooghen-blick uyt geroeyt, en in de plaetse van vergif-wortelen moetmen daer ghenees-kruyden in planten. Hier behoorde eene Godt-vreesende Siele uyt haer oogen te sien, eer haere oogen voor goet noch open sijn, ten is het wieghsken, of beddeken van Hercules niet alleen daer dese vernynighe serpenten soecken in-te kruypen. Ongheluckich diese den toe-ganck ghedooghen, ongheluckigher diese van selfs, en moet-willich binnen leyden, en daer laeten ver-nestelen. Ghy o Philagie sijt beter gheleert, ghy singht met David inden morghen-stondt: Exurge gloria mea; exurge Psalterium & cithara, exurgam diliculo, & Psallam tibi. De Rabbinnen segghen dat den Coninck David s'avondts binnen sijne ledikant ter sijden sijn hooft-kussen op honck hier sijne herpe, daer sijne cither, en datter in het kriecken vanden daegeraet een windeken over de snaeren ruijstelden, het welck dese beweghende, gheluydt maeckte, | |
[pagina 18]
| |
waer door der Coninck uyt den slaep ontwaeckte om Godt in den vroegen morghen-stont met sijne stemme, ende snaer-spel te loven, ende te dancken. Laet ons een weenich naer sijnen sanck luysteren: ICk wil o grooten Godt, u Majesteyt gaen singen,
Ick wil een vroegh gebedt doen door de wolcken dringen,
Komt cither geeft u snaer, komt herp leent uwen klanck,
Vervult mijn hert met vreugt, mijn lippen met den sanck.
Ick lov' u duysent-mael, die't Al van niet gonckt maecken,
Wat sijn dat grooten Godt, wat sijn dat wonder saecken!
Van't grootste schepsel af, tot aan het minste stof,
Niet een hoe kleen het zy, het geeft u grooten lof!
Ist niet een wonder saeck dat ebben, ende vloeden,
Nu rijsen naer den wal, nu naer de diepte spoeden!
Dat nieuw-en-volle maen, een ongestaedigh licht,
Gestaedigh heel de zee nu druckt, nu weder richt?
Noch sie ick uwe macht, als ick sie wolcken drijven,
Die boven in de locht aen een geronnen blijven,
Wat dat den acker-man beneden ploeght oft saeyt,
Soo hy u wolcken mist, soo mist hy datmen maeyt.
Den bodem vande aerd' soo vast, en ongebonden,
Die heeft u handt gebouwt op grondeloose gronden;
Wat spijst ghy meenig visch, wat voet gy meenigh vee,
Hier in het groene wout, daer in de blaeuwe zee!
En wat en heb ick niet van u, o Godt, genoten?
Ick die een herders kindt, uyt herders was gesproten?
Gy naemt my uyt het stof, en brocht my aen de kroon,
En mijnen schaep-stal is verandert inden throon.
Ik heb in uwen naem de leeuwen in-gevlogen,
En hun geroofde prooy weer uyt den muyl getogen.
| |
[pagina 19]
| |
Ick heb den fellen beir, gelijck een lam versmacht,
En die joegh op het vee, die sloegh ick op de jacht.
Iae, als ick beir, en leeuw, en reus al had verslaegen,
Dan quam den af-gunst my noch leggen booser laegen,
Maer ghy hebt my ver-lost van Saul t'allen tijdt,
Daer hy gewaepent sat met lancie, en met nijdt.
Ghy boodt my over-al u Vaderlijcke handen,
'tSy ick sat by mijn vee, of vluchte achter landen.
Hoe menigh donder-vlaegh scheen dat my deiren souw,
In plaets van vlocken-viers, gaf sy my silv'ren douw.
Daerom sal ick, o Godt, oock uwen naem verbreyden,
Tot dat den laesten snick sal uyt mijn lippen scheyden,
Tot dat mijn tongh versterft, en oogen breken gaen,
En dan sal u mijn hert noch danckbaer spreken aen.
Wel aen dan mijne siel, laet vanden vroegen morgen,
Godts lof sanck, en Godts-dienst sijn vry u eerste sorgen
Op dat by u verlicht, en stier u heel beleydt,
En doet geen wercken meer voor-taen van duysterheyt.
Dat waeren de morgen-stondighe siel-suchten o Philagie, van David als hy ont-waeckte; Godt gaeve dat wy, en alle Godt-vruchtighe sielen dese taele leerden! en dat wy niet de op-gaende Sonne, maer die de Sonne doet op-gaen, aen-baeden. En soo hebt ghy ghedaen, o door-luchtichste Elisabetha Clara Eugenia weirdighe nichte van Carolus V. en alderliefste Dochter van den wijsen Philippus den II. leste bloedt van Valois, en eersten schat van onse Nederlanden. Soo ick uwe deuchden van bermhertigheydt, aelmoessen, godtvruchtigheydt, oodtmoedigheydt, groot-daedigheydt in't stichten van Kercken en Cloosters, wilde naer | |
[pagina 20]
| |
den eysch ver-kondighen, en uyt blaesoenen, allen de Trompetten van Brabandt en Vlaenderen en souden dat naer uwe ver-diensten niet konnen uyt-voeren. En hoe stonden uwe Staet-Juffrouwen ver-slaeghen als ghy daeghs naer de af-lijvicheydt van uwen Man Albertus, haer geboodt datse u dat Princelijck, jae Conincklijck haeyr souden af-scheiren! en trockt-aen een graeuw laeckenkleedt van de Clarissen, en u gorde met een dicke koorde, hangende daer aen u roosen-kransken? doen sijt ghy voor de 'gheheele wereldt als eene waerachtige tortel-duyve, die haer gaeyken heeft ver-loren, in uwe asch-graeuwe vederen ver-schenen. Dit moeten wy altemael in u ver-wonderen, maer dat ick sal ver-tellen, behoorden wy altemael naer te volgen. En voorwaer wat eene schoone lesse hebt ghy ons achter-ghelaeten om den vroeghen morghen te beginnen: als ghy aen het voeten-eynde van u ledikant deedt stellen eene brandende lampe, en een Crucifix van witten albast (eene gifte van uwen Heer-Vader) op dat ghy smorghens ont-waeckende u eerst ghesicht, en uwe eerste ghepeysen op den ghekruysten Iesus soudt laeten vallen. O wat een exempel in eene weduwe? wat eene godt-vruchticheydt in eene door-luchtighe Princesse! wat wonder! Princen en Princersen hebben Princelijcke ghedachen. Om u hier, o Philagie, van eenigh menghelstof te dienen, soo laet ick hier de Sanck-Goddinne noch een weenich spelen, en ver-haelen hoe haer Hoocheydt in haer leven den papegaey binnen | |
[pagina 21]
| |
Brussel heeft meesterlijck af-gheschoten met eene on-ghemeene blijschap. Hoort nu de Poësie. O Bloem van Oosten-rijck, o roem van de Vorstinnen!
Van buyten soo geacht, en soo gelieft van binnen!
O Son die ons ver-licht, en duystert ons gesicht,
V glori is te hoogh voor mijn soo leegh gedicht?
Met wat eenblijschap was heel Brussel overgoten
Als ghy den papegaey soo kloeck hadt af-geschoten?
Doen riepmen over-al: siet onse Hertogin
Wort door haer groot vernuft van daegh een Coningin!
Heel Brussel quam by u om dit geluck begroeten,
Het Hof, en het Stadt-huys die kreegen beyde voeten:
| |
[pagina 22]
| |
De gilde kleedt ghy in sijd', en in sattijn,
En schier op elcke straet spronck rood' en witten wijn.
Den vogel viel om leegh, en uwen lof gonck hoogen,
Doen saghmen ieders boogh voor uwen boogh sich boogen,
De Saevel bloeyde strax, en gaf een groenen lach,
En Coudenbergh smolt oock door blijschap dien dach.
Een Amazonen-rey vlocht kroonen van Laurieren,
Om met onsterflijck groen u edel hooft te cieren:
Doen gonckt ghy triomphant met soo verdiende loof,
By sulck een hooft-cieraet staen goude kroonen doof.
T'is waer, doen gonck voor u den glori-tempel open,
Die ons een gulde eeuw dee van de Goden hopen,
En dat van melck en wijn sou wesen Sennens-vloet,
En dat sou heel het Landt vol segen zijn, en goet.
Maer daer is noch een werck dat vry kan hooger rijsen,
En dat den hemel self in u heeft moeten prijsen,
Wanneer hy u gebedt vroegh inden morghen sagh,
Terwijl noch heel het Hof in slaep ver-droncen lagh.
Doen gonckt ghy door't gesicht diep in u herte prenten
Wat Christus voor ons leed, door pijnen, en tormenten,
Ghy saeght het Crucifix recht voor u bedde staen,
En spraect hem met de tong', maer meer met 't herte aen.
O Godt, die my bewaert tot aen den dagh van heden,
'K wil den gejonden tijt gaen t'uwer eer besteden;
Ick offer u mijn hert en elcken snick voor snick,
En elcken ader-slagh, en elcken oogen-blick.
Ghy hangt hier aen een Cruys met spijckers vast geslaegen,
En 't hooft heel bloedich-root moet groene dorens draegen;
Daer ick op pluymen rust, en gulde ledikandt,
Ah hert-bevrosen hert dat hier door niet en brandt!
Maeckt dat my in de Siel geen on-tucht kom' geresen,
Maeckt dat ick magh in eer, en pracht ootmoedich wesen!
| |
[pagina 23]
| |
Maeckt dat ic duldich lijd mijn kruyskens en verdriet
Want buyten uwen wil en wil ick anders niet.
Maeckt dat ick desen dagh besteden mach in deughden,
Want diese in vreugt verliest, en vont noyt vaste vreugden;
Maeckt dat noch hert, noch sin, noch wil int minste faelt,
Van dat de Sonne rijst, tot dat de Sonne daelt
En dan sal ick op u den pijl van liefde schieten,
Y laet dan in-ganck die van d'open sijd' genieten!
En dringen tot u hert, tot dat het gracy gaf;
Wie dat treft, och die schiet den besten vogel af!
Soo spraeckt ghy, o Vorstin, in't kriecken van de daegen,
Om Godt een vroegh gebedt, en suchten op te draegen:
Die sijnen dagh begint van sulcken morgen stondt,
Waert wonder dat soo een veel vruchten s'avonts vont?
Wel aen dan, mijne Siel, wilt tijdt in tijdts besteden,
En stiert al vroegh tot Godt u schichten, en gebeden;
Het is, gelooft het vry, den vlughsten die daer leeft,
Die inden morgen-stont 't minst van sijn pluymen heeft.
Hier en sal ick u niet laeten gaen, o Philagie, of ick sal u eerst ten diersten besweren, dat ghy ten minsten een godt vruchtigh beeldeken sult hebben aen het voet-eynde van u bedde. Aensien doet ghedencken, wy hebben dan oock den bystandt van Godt, en de ghebeden der Heylighen van doen. Alsmen somtijts light in het meeste van sijn ruste, dan ismen somtijdts in het minste van sijn ruste. Nu keer ick weder tot het vroegh ontwaecken en godt-vruchtighe, eerbaere morghen-ghepeysen, en siel-suchten. Hebt ghy noyt ghesien, o Philagie, hoe dan in | |
[pagina 24]
| |
den somerschen vroeghen morghen-stondt den silveren douw, ghelijck als kostelijcke perlen op de blaederen van de purpere roosen hanght? het gheeft voor het ghesicht een aen-ghenaemicheydt, en voor de bloem eene vrucht-baerheyt. En soo gaet het met de Siel die s'morghens vroegh bedouwt wordt met de hemelsche druppelen van salighe ghepeysen, en godt-vreesende fantasyen. Dese dan, o Philagie, in u herte ontfanghen hebbende, sult ghy u selven met spoedighe, en neerstighe eerbaerheydt gaen kleeden, weirende alle sluymeringhen, en slaeper-achticheyt uyt uwe ooghen, ghelijck wy dat van sekeren Spaenschen Edelman tot onse daghelijckse onderwysinghe lesen. Desen in de wereldt sijnde, hadde: Herteken wat lust u, en liet sich gemeenlijck vinden in de slaepers en gaepers misse: maer sijnde Novitius in de Societeyt Iesu, en ten vier uren naer gewoonte gheweckt sijnde, soo hy teenemael ver-vaeckt was, en het op staen hem weenich luste, soo sey hy eens: waer ick nu in de wereldt, ick gaf vijftich kroonen, om nu eenen wijser rondt-om te moghen uyt slaepen, en daer op met vlyticheydt sijn kleederen aen-treckende, sey hy: H. Enghel schrijft vijftich kroonen. Och op dat sacht werm beddeken, o Philagie, vallen al herde strijdekens, en ten sijn de minste victorien niet die wy smorghens in het vroegh op-staen op ons eyghen selven moeten winnen. Want dat is eenen heyligen woecker van de beste uren, ghelijck oock seyde den H. Chrysologus: Plus vigilare, plus vivere est. Ga naar voetnoot(a)Belieft u, o Philagie, eens te luysteren naer | |
[pagina 25]
| |
de woorden van Thomas a Kempis, soo ghy teer van ghehoor zijt, souden u, als offe eene trompette waeren, doen ont-wackeren: Wat doen andere Religieusen? sy aer-beyden veel, sy spreken luttel, waecken langh, staen vroegh op, bidden veel, lesen dickwils. Aen-merckt eens hoe mans, en vrouwen alle nachten opstaen om Godt te loven. Het waer dan groote schande, dat ghy in een soo heylich werck soudt ver-traegen, en den dienst Godts laeten verdrieten, als soo groote meenichte van Religieusen begint Godt te loven. Soo dan, o Philagie.
Hoort eens, y hoort hoe over al
De morgen-klock maeckt groot geral!
Den Haen kraeyt oock met hel geluyt
En maent ons soo ten bedden uyt.
Dit is: Reveille, sa; ont-waeckt,
De Maen die gaet, die Son die naeckt.
En op desen sin ist dat onse moeder de H. Kercke singht in haere Ghetijden:
Gallus jacentes excitat,
Et somnolentos increpat.
Rijst, Luyaert, uyt den nest ghy die ronckt als een vercken
Den haen kraeyt even seer, sa strax tot kerck, en wercken,
En keert u niet meer om, en leght u niet weer neer,
Sa flughs ten bedden uyt, den dagh krieckt even seer.
Iae, siet, de morgen-son door uw' gelaesen straelen,
Om u met soet geweldt ten bedde uyt-te-haelen;
Met mondt en oogen toe die veel tijd light, en slaept,
Weet dat die meenigh-mael sijn beste winst ver-gaept.
Hier op past oock den raedt van sekeren ouden Eremijdt ghegheven aen een sijnder leer-jongeren. | |
[pagina 26]
| |
Aenschouwt, sey hy, de Son die in haeren loop ghestaedigh vol-heirdicht, al sietse soo veel on-danckbaere menschen. Aenschouwt de aerde die niet op-en houdt van vruchten uyt haeren schoot voor-te-brengen, daerse nochtans gheduerigh wordt betrappelt met de voeten. Aenschouwt oock het miercken, dat in tijdts en by somers saysoen voor-raedt doet tot sijn onder-hout in den winter. Aenschouwt den haen, die voor het kriecken van den dagh met sijn vleughels tamboert, en met sijn ghekraey den wecker maeckt, en reveille slaet, en nimmermeer smorghens sijnder ure en sal vergheten. Laet die lesse vanden Eremijt, o Philagie, oock uwe lesse wesen, en ghy sult op weenich tijdt veel gheleert hebben, couragie dan: (b) Hora jam est nos de somno surgere. De ure is geslaegen van op-te-staen, den tijdt is gekomen om Kerck en Werck ter eeren Godts en ter siele salicheydt te beginnen. Och hoe wel ist gheseydt teghen die luy, vaddighe, en sorghe-loose menschen:
Luy, lecker, langh slaepen en weenich wercken,
En is de contemplatie van Sint Antonis niet
Maer van Sint Antonis vercken.
Hier bevalt my boven maeten wel, o Philagie, t'ghene leert den eerw. P. Drexelius vande Societeyt Iesu, twintigh-jaerigh Predikant vande doorluchtighste Hertoghen van Beyeren, desen seght: Adverbia salvant. Hy wilt hier mede te kennen gheven dat de woorden: wel, neerstelijck, vlytelijck, godtvruchtelijck, &c. ons den Hemel ontsluyten, dat is om noch klaerder te spreken: Ten is niet genoech op-te-staen, sich te kleeden, te bidden, te werc- | |
[pagina 27]
| |
ken, aelmoessen gheven; maer men moet opstaen vlytelijck, kleeden gheschicktelijck, bidden aendachtelijck, wercken neerstelijck, eten maetelijck, aelmoessen doen mildelijck, handelen voorsichtelijck, en dan sullen dese heylige wercken eenen heylighen dagh, de heylighe daeghen, een heyligh leven, een heyligh leven een salighe doot, een salighe doot een schoone verrijssenisse, een schoone verrijssenisse de eeuwige glorie wercken. Dit altemael, o Philagie, verstaende verwonderende, ende naer-volghende, soo seght tot slot van dit altemael, als ghy s'morghens op-staet.
O Godt! aen wie ick d'eere gheef
Dat ick ghesont tot heden leef.
Ick bid u dat ick desen dagh
V leven my versterven magh.
|
|