Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 276]
| |||||
Ga naar margenoot+Cithara Iesv. anagramma. Eucharistia.
MAgh zijn alsoo het wilt een fabel der Poëten,
VVt fabels kanmen best de waerheyt dickwils weten.
Men seyt, dat Orpheus heeft doen komen uyt de hel
Den gheest van sijne vrouw door het soet cithers-spel.
Den helschen hondt viel aen met alle dry sijn muylen,
Tot achter inde hel gaf 't weer-slagh van het huylen,
Die maeckte daer de beest, en hiel't soo langh alleen,
Tot dat de heele hel terstondt was op de been.
| |||||
[pagina 277]
| |||||
Megaera trock voor uyt, en had het hooft behanghen
Met een deel swert vergift, met gheel-ghestreepte slanghen;
Maer wat sy dé oft niet, op't eynd' verloor sy 'tveldt,
S'en kondt niet wederstaen dit al te soet gheweldt.
Soo Orpheus maer begonst de snaeren eens te raken,
Sy stonden altemael als boomen, en als staken,
Of daer Megaera stondt, voor niet was al de kracht;
Of Cerberus daer was, ten baette oock gheen wacht.
De vrouw die quam daer uyt, daer Orpheus mé ghingh strijcken,
En was't haer lief oft leet, sy moesten daer op kijcken.
Neemt nu het Vage-vier in plaetse vande hel,
Ick toon v alle daegh noch dierghelijcke spel.
VVanneer door slecht beraedt den mensch soo komt te steruen,
Dat hy voor eenigh tijdt Godts aenschijn noch moet deruen;
Hem volght sijn eyghen boet, en moet voldoen voor al,
Ah! 'tmoedt soo suyuer zijn dat altijdt blincken sal.
En schoon sy in het vier nu worden als verslonden,
S'en konnen daer niet uyt, hun handen zijn ghebonden,
Den grendel die hen sluyt, die moet van buyten staen,
Soo langh sy binnen zijn, soo kan daer niemandt aen.
Maer wy in teghen-deel wy konnen dit ontsluyten,
Soo langh ons leuen duert, soo staen wy noch al buyten,
En met een soeter spel als cither oft als luyt,
Gheraken wy tot hen, en haelen die daer uyt.
Godts eyghen Vleesch en Bloedt, die weerde Offerande
Ontslaet die van de pijn, ontsluyt die droeue banden:
Dit is het cither-spel, dat heeft den Heer ghestelt,
Dat doet op vier en vlam, tot voor de hel, ghewelt.
VVel aen dan, Christen mensch, raeckt somtijdts dese snaeren,
Ghy kondt met eenen slagh v naeste bloedt bewaeren:
Dat Orpheus noyt en dé, dat kondy met dees luyt,
Gaet haelt v vrienden weer, en bluscht de vlammen uyt.
|
|
