Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 260]
| |||||
DEn os staet tusschen bey, 'tzy tot slagh-offeranden,
'tZy met een rouwen ploegh te snijden door de landen:
Hy staet daer op en wacht, en is altijdt bereet,
Als't hem gheboden wordt, te storten bloedt oft sweet.
Is't dat hy voor dien dagh heeft inden ploegh gaen sweeten,
Leydt hem vry morghen weer, den arbeydt u vergeten:
Gheen prickel moet daer zijn, gheen sweep, gheen harden stock,
Hy gheeft den dweeghen hals vrywilligh onder 'tiock.
| |||||
[pagina 261]
| |||||
Maer doet ghy hem die eer, en leydt tot de autaeren,
Dan toont hy dat hy wilt noch lijf noch bloedt meer spaeren,
Iae siet wel op de bijl, en vreest voor gheenen slagh,
Hy haeckt oock nae sijn doodt, en wouw wel dat hy lagh,
Hy wouw wel dat sijn bloedt d'autaeren moght vercieren:
Hy wouw wel dat hy waer verhouwen in quartieren,
Hy wouw wel dat het vet al kiste op de vlam,
En dat den soeten reuck voor Godes aenschijn quam.
Voowaer den echten wensch van al die vrome borsten,
Die nae Godts-dienst alleen, en 'swerelts welvaert dorsten:
Daer bobbelt noch in hen Loiolas edel bloet,
Dat is dat hen noch iock, noch bijl ontsien en doet.
'tZy dat ghy hen ghebruyckt in d'onghebouwde landen,
En dat sy slaen de handt aen een deel rouw verstanden,
S'en spaeren daer gheen sweet, sy braden in de son,
Op dat het dorre landt ten laetsten vruchten won.
'tZy dat sy weer den ploegh en acker moeten laten,
En dat hen een tyran doet sleuren achter straten,
Doet boeyen handt aen handt, en steken in een gat
Dat noyt oft sonder dief, oft moordenaer en sat:
'tZy dat hy hen dan noch doet op een pijn-banck smijten,
En 'topghehaelde vleesch met sout en eeck doet bijten,
Oft dat den beul een torts hen onder d'ocsels steeckt,
Soo dat 'tghebraden vet van bouen neder-leeckt:
'tZy datmen hen doet staen en braden aen de staecken,
Soo datmen anders niet als enckel vier siet blaecken.
Het is hun laetsten wensch, soo scheyden sy van hier,
En branden min door d'aerdsch, als door het hemelsch vier.
Dit is den kloecken aerdt: en doen, en t'saemen lijden,
In't een zijn onvermoeydt, in't ander sich verblijden.
VVat datter komt oft niet, den moedt die is ghestelt,
Oft branden in het vier, oft ploeghen op het velt.
|
|
