Af-beeldinghe van d'eerste eeuwe der Societeyt Iesu
(1640)–Adriaen Poirters–
Auteursrechtvrij
[pagina 104]
| |||||
EEr Moyses Godts Propheet, en leydtsman van sijn volcken,
Gheroepen tot dit ampt wierdt uyt des hemels wolcken,
En voor den Coningh quaem, gewapent met die roey,
Die water, vier en locht en aerd sloegh inde boey;
Soo leydde hy sijn vee, een hoop onnosel schaepen,
Die ouer al langhs wegh den veylen kost gaen raepen:
Nu was hy diep in't velt, nu was hy aen de kant,
Nu daer het was besaeyt, nu daer het was beplant.
| |||||
[pagina 105]
| |||||
Nu hier, nu weder daer, gaet hy omtrent de heyen,
En daer hy weet dat liefst sijn lammerkens gaen weyen:
En offer ergens een bleef achter d'haghe staen,
Daer seyndt hy sijnen hondt, die brenght dat weder aen.
Als hy dus besigh is, soo slaet hy op sijn oghen,
Terstont siet hy een licht den braem-bosch inghevlogen:
En hoe hy langer siet, 'tis rondom vlam en vier,
Doch euen wel 'ten schaedt de doornen niet een sier.
Den braem die houdt sijn ieught, sijn groenheyt en sijn krachten,
Het vier en heeft gheen maght, iae moet daer in versmachten.
Dus laet hy 't vee alleen, en haest hem om te sien
Dees schadeloose vlam, wat sy heeft te bedien.
O wat een grousaem vier, wat gensters, en wat voncken,
Sietm' uyt een dertel min, uyt d'ooghen die daer loncken
De ionckheyt staet en loert, en raeckt terstondt in brandt,
Soo licht comt domme ieught en maeghden-eer tot schandt.
't Is wel een vremde saeck; 't is waer, ick moet belijden,
Dat desen braem-bosch dert met vier en vlamme strijden,
En 't minste niet ghekrenckt, blijft heel en euen fris,
Als groene wilghen staen in't midden van het lis.
Maer 't is gheen minder kracht, 'ten zijn gheen mind're saken,
Dat heet en ieughdich bloedt sijn sinne-lust kan staken,
Dat ionghman in sijn hert kan houden dese wet,
Verdoouen Venus vier, dat hem de vlam niet let.
Stondt Babel niet verschrickt, doen sy sagh in den ouen
Dry kinders onversenght in 'tvier den Heeren louen?
De vlam was als een douw, en hoe de kool meer bloos,
Hoe datse scheen aen hen ghelijcker aen een roos.
VVel aen ghy suyu're ieught, mirakels van de landen,
't Spijt dertel Venus kindt, dat ghy ontgaet sijn handen.
Staet vast aen Godt gehecht, en met dien soeten bandt
Van suyuer maeghden, min v hert aen hem verpant.
|
|
