De jacht

23.

In dei as wat letter komme der twa maresjesees de Ealsumerdyk del. Op 'e terp bine se by Hylke Gardenier de hynders oan it stek. Earst besjogge se it plak dêr't de sneontejûns de BVL-oefening hâlden is. Der wurdt in tekening makke fan it hiem en dêrop skriuwe se de ôfstân tusken de stoepe en it hok. Op it plak dêr't Former op oanwizen fan Hylke oansketten waard, set de man in krúske. It plak fan 'e dieder kin om en

[p. 121]

teneistenby fêststeld wurde. Se telle de farske kûgelgatsjes yn it hokssket en freegje by Hylke de sjitskiif op.

Dy middeis sitte de mannen skoften by kommandant Eelke Veenbaas, om alles oan 'e weet te kommen oer de tadracht fan it hâlden ûngemak. At se tsjin 'e jûn nei de stêd ôfsette en elk nijsgjirrich de glêdpoetste kûtkapen en glânzgjende konten fan 'e hynders neieaget, wit hiel Ealsum wol wat der te rêden is. Elk hat it oer Lútsen. Inkelen miene dat it wol mei in skamper ôfrinne sil, mar de measten binne der fan oertsjûge dat er de bak yndraait. As falt even de spanning by harren wei as de maresjesees yn in sukkeldrafke oer de sinteldyk by de feart lâns út it sicht reitsje. As Lútsen tsjin healwei sânen op 'e fyts út it Bûtenfjild komt, moetet er de maresjesees ûnderweis nei hûs. Jabik Leegstra, dy't mei Hindrik Talsma by de transformator stiet, hâldt Lútsen steande en fertelt him dat it ûndersyk geande is. Lútsen ferblikt net mar skoot it paad yn nei hûs. Lútsen hat de hûnger yn 'e hals en jout him ûnferskillich oer oan it miel dat mem dampend foar him klear stean hat. Hy hat him sa faak oefene yn syn ferdigening. At it safier is sil er dat de hearen foarhâlde.

Noch dyselde jûn krije de Ealsumers wissichheid. At it folk it iten op hat en him bûtendoar noch wat fertrapet, komme de maresjesees werom. Se stekke de reden yn om by de leden fan de milysje ferklearringen te notearjen oer it ynsidint. Lútsen sjocht de hearen ek riden. Heit en mem sitte swijend by de tafel, net wittend wat harren jonge noch boppe de holle hinget.

Lútsen seit ‘At se hjir komme, ik bin net thús.’ Dan stekt er nei de souder en leit op 'e tekkens op bêd. Hy sjocht troch de glêspanne yn it himelblau, dat stadich fertsjustert. It obstinate ferset dat de lêste dagen by him opkommen wie, dat fielt er net mear. Hy is rêstich, as hat er neat te ferspyljen.

De maresjesees treffe Former yn 'e feart. Hy palmet it net yn en boomket op harren oanstean nei de wâl. Se freegje him oft hy it slachtoffer is fan de sjitpartij.

Former wiist nei de bewynsele holle en seit ‘Dat kinne jim sjen.’

‘Jo ha der gjin oanjefte fan dien?’ freget ien fan de mannen.

‘Ik kin de kop wer tille, dat jim hoege der gjin drokte fan te meitsjen.

De hynders moudzje ûngeduldich op 'e reed om. It glêde lear fan de sadels kreaket en ûnder de riemen om de hynstebealgen skommet it swit. At se Former freegje nei de namme fan de dieder, hellet er de skouders omheech, en seit dat se freegje nei de bekende wei. En nochris wer

[p. 122]

steane se der op oan, mar Former wegert, en seit ‘Jim ha de persoan al lang yn it boekje.’

Se wolle it út syn mûle hearre. Mar dan kinne se lang wachtsje.

‘Dat fjochtsje ik sels wol út,’ seit Former kalm en by dy wurden triuwt er de boat wer nei de midden fan 'e feart.

At se him der nochris op fergje om mei de dieder op 'e proppen te kommen yn syn eigen belang, seit Former dat er leafst sels mei syn persoanlike fijannen ôfweeft. Se warskôgje him noch dat er it net yn 'e holle helje moat en nim it rjocht yn eigen hân.

‘It rjocht kriget syn beloop,’ ropt Former harren ta. As wol er dêrmei oantsjutte dat de straffende hân op in ûnferklearbere wize bûten minskene wil omgiet en dat it komt sa't it komme moat.

Ien fan de skrikkerige appelskimmels wurdt kjel fan de felle glinstering fan it sinnefjoer, dat om Former syn kloet ringet. It bist giet op 'e efterste poaten en wrinzget ûngeduldich. Dan swypkje de mannen fan gesach de bisten oer de kont en ferdwine mei in spoaf fan lytse wolkjes oer de reed.

It sil útsocht wurde, ha se sein. Hoe, dat ha se yn 'e midden litten. Oan de toan wêrop it sein waard wie dúdlik op te meitsjen, dat se Former syn hâlding net begripe.

Hy fielt de jûkte fan it betterjen ûnder it pak lapen. Hy ropt oan de wynsels, dat se him as raffels om 'e kop hingje. Hy triuwt de losse einen wer fêst, mar hieltyd wer hingje him de lapen by de kop del.

Nidich ropt er ‘Fergemy, ik lykje wol in yndiaan.’

Fûler stjit er de boom op 'e hurde boaiem fan 'e feart. Hy sil foar de nacht noch in moai nust fûken lichtsje. Se ha al fierstelang stien. Dan fret it wer oan him, dat er Hinke en it bern der oan weage hat. Dat kin him as in mes troch it hert stekke. Dat is it offer dat sy brocht hawwe yn dizze affêre. It hat in hurde les west. In fernedering dy't er beskamme oer him komme litten hat. Fan Hinke hat er gjin klacht heard. Nei in pear minne dagen wie se al gauw wer op fuotten. As hie se it him al ferjûn, eardat der in wurd oer fallen wie. Se wit dat hy it der like swier mei hat. En it ferlies fan in bern mei net as in straf tusken harren yn stean. Mar der is wol in wroechwjirm dy't oan him fret. Der hat myldens yn harren west, sûnt de dei dat it kistje oer de keamer stie. Se ha leard harren minder oan de dingen fêst te klampen en mear wearde te hechtsjen oan it libben.

Fan dy gedachten wurdt Former yn beslach nommen. Mar op in stuit skuort er de kop der by en seit ‘Mei luiterjen komme wy der net.’

[p. 123]

Hy sjocht oer de reiden wêr't de maresjesees bleaun binne. Mar gjin spoar. Der lûkt in tinne jûnsdize oer de feart. Dan jout er him oer oan de fûken. Der is ropiel by de fleet. De beun rekket fol.