|
| |
| |
| |
Bruyloft-ghedicht, Ter eeren den vromen Iongh-man H. Kocx. Ende d'eerbare jonghe Dochter S. Coninghs.
GHelijck een gloeyend' Vyer, dat brandigh schijnt te leven,
Met as maer overdeckt, den glans men siet begeven.
Soo ist oock toe ghegaen, de vrolicke Natuer.
Door strenge Noorden wint, en haghel-buyen stuer.
winters koude dwangh heeft onder moeten duycken:
[...]aer nu den Lenten-tijt heur cracht weer doet ghebruycken,
En d'orre Aertrijck vast nu groeysaem weer ontsluyt,
| |
| |
Verfraeyt met gras en loof oock menigh plant en spruyt,
Iae al wat leven heeft, 'tverheught hem inde Somer:
De voedighe Natuer die koestert langhs hoe vromer,
Sy prickelt in het merch, van kruyden en ghediert,
Tot teel-lust wonderbaer, den bruynen nacht die stiert
Den lieffelicken Douw, in s'Hemels clare lichten,
Verheffen de Natuer, en komt het voorts verrichten
Int hooghste vande locht, en daelt soo rontom neer,
Int diepste vande Aerd', int holste vande Meer,
In somma, daer is niet, sy maecket alom gaende,
En waerom souse niet, sy hout de werelt staende.
Ist soo niet, BRVYDGOM HEER? die oock niet sijt ghemist,
Van dese Koester-vrou; maer heeft u opghehitst,
Niet tot een slecht persoon: maer tot een CONINGS Dochter.
Ey! gaeuste vande KOCX: want geen van allen brochter
Soo suyckerich bancket, van minne-woorden soet,
Die heur tot wedergonst soo milt hebben ghevoet,
| |
| |
En noch meer voeden sal, so ghy na haer begheren
Keunt ramen heuren lust en matelick stofferen,
Haer kamer, haren disch, van 'tgheen men hoeft en eet:
Ick swijch het ander voort, dewijl ghy't doch wel weet.
Ghy hebtse doch bekoort, ick meen wel met een praetje,
Als nu den tijdt vereyscht, ontsteeckt een ander vaetje:
Maer sacht, hier me ghenoech, eer ick de Maechden stoor,
De seghe eerbaerheyt die luystert my in d'oor,
En raet my dat ick sal dit lieve paer te samen
Toe wenschen veel ghelucx, en saligheyt by namen,
Dat sonder twijffel doch den vromen sal gheschien,
Die God vreest en dient recht, sy sullen vreughdigh sien,
Hen kinders aanghenaem, als Olijf-spruyts vertooningh,
En namaels rust en heyl, tot saligheyts belooningh.
Hier toe dient dan by ons ghebeden en ghewaeckt,
Met yver dat de Heer ons waerdigh hier toe maeckt,
Taenroepen sijnen naem met aendacht vroech en spade,
| |
| |
Op dat hy ons tot troost beschenckt met sijn ghenade,
AMEN: Dit laet by ons dan vastlick sijn vertrout,
Met ware danckbaerheyt: Wel aen den tijdt wort out:
Weest eerbaer vrolick: eet en drinckt, laet varen smerte,
Den BRVYD'GOM en de BRVYT begerent doch van herte:
Nu lustigh, drinckt eens om: Wat sitje dus en dut?
Een matelicken dronck is ziel en lichaem nut.
De Son is langh al wech, den dagh is al verstreken,
Den naren avont heeft het bedd' al overkeken,
Singht, kust en drinckt eens om, siet wat den BRVYD'GOM let.
Ick wet hy met de BRVYT veel liever waer te bet.
Nu Speel-noots, nu wel aen, lust u noch wat te beylen.
So laet den BRVYD'GOM deur, 'tis tijt, hem lust te peylen,
Sijn langh-gewenschte vreucht, Vrou BRVYT, waer toe gesucht:
Sijn lang-besuerde suer versoet doch met genucht,
Vertrout hem alles goets, ghy moet doch vrunden blijven,
En soo hy u misdoet, soo wilt my vry bekijven,
| |
| |
Schroomt uwen Maechdom niet, dat bid' ick u voor 'tlest:
Want die hem soo verliest, bewaert hem alderbest.
Reyn liefd' betoont.
|
|
Auteursrechtvrij