Dordrechts lijstertje
(1624)–Abraham Aertsz. Plater–
Auteursrechtvrij
[pagina 66]
| |
Stem: O ongheluckighen dach, &c.
'T Ghebeurde doen ick quam
Nu lest van Rotterdam,
Doen wasser eenen ouwen Stam
Met ons me in de schuyt,
Die sey na veel dispuyt
Hoe wel het quammer langhsaem uyt,
Vrunden ick eynd' jou questij dra,
Wil jy maer doen dat ick jou ra.
Daer sat een losse Trijn
| |
[pagina 67]
| |
Die sey, wat medecijn
Sou dat toch wesen, leeret mijn,
Gebruyckt (seyd' hy) wat ree,
En oock wat liefde mee
Soo raeckje tot de sachte vree:
Daer op sey Tryngh, ja, keunje wat,
Soo leert de Paus van Roomen dat:
Want na mijn Vaertje praet,
Soo komt ons al dit quaet
Van d'oorloch, hier door synen raet,
Hy wenste dattet maer
Eens paeys en vree weer waer,
Ghelijck als over hondert jaer:
De deucht hadt doen oprechter loop,
En alle dingen was goe koop.
Doen sey den ouwen Man,
| |
[pagina 68]
| |
Nochtans men nergens an
Den mensch op't sekerst kennen kan,
Wt eenigh plomp gediert,
Dan dat hy is verciert
Met puyck van reden gemaniert:
Want spraeck en sangh sonder verstant
Men metter tijt een beest in plant.
Hou Bestevaer je raest,
Riep Trijntje half verbaest,
En wees heur handen metter haest,
En oock heur voeten toen:
Wel (seyse) botte bloe[n]
Is dan een beest van sulck fatsoen?
Wel Dochter (seyd') hy met verlof,
Dan Aep heyt oock 'tfatsoen daer of.
| |
[pagina 69]
| |
Veel dinghen gheven schijn
Van datse niet en zijn,
Som water is soo klaer as wijn,
Soo noemtmen die een beest,
Die op het aldermeest
Als vreemt veraerden van den geest:
Een uyl die soeckt den swarten nacht,
Die oock die redens licht veracht.
En naer het quaet onwaert
Dat vanden mensch uyt vaert,
Gelijckman hem een beest van aert
Alst soo te beuren plecht:
Gelijck die man daer seght,
Soo weet ick wel een beest oprecht,
Die meent dat hy met een ooch siet
Dat noyt sen leven is geschiet.
Toch dat is niet een sier:
| |
[pagina 70]
| |
Maer noch is sijn mannier,
Wanneer hy heeft gheweest te bier,
Soo sel hy schant en smaet
Na roepen, dien hy haet,
Al waert oock op de volle straet,
Luy die verstant, ja deucht en eer
Hebben, als hy wel tienmael meer.
Is hy niet wel gheplaecht,
Dat duncktme dient ghevraecht
Die dat van sulcken bloet verdraecht?
B.
Ia maer een goet verstant,
Ontsiende sont en schant
Die sal seer veel verdragen: want
Men seyt, van Esel oft van Bock
Komt selden eer oft groot ghelock.
Reyn liefd' betoont. |
|