Blaka fowru nanga weti fowru

[p. 7]

De zwarte vogel en de witte vogel

Eens had een moedervogel twee jongens uitgebroed. Een witte en een zwarte. De twee vogeltjes groeiden samen flink op. Hun moeder leerde hen altijd om alles samen te doen. Maar de witte vogel vond dat helemaal niet leuk. Hij wilde zelfs niet horen dat de zwarte vogel zijn broer was.

Op een dag vlogen beiden heel ver weg, totdat zij bij een kreek kwamen. Daar gingen ze op een boomtak zitten om wat frisse lucht te scheppen. Opeens zag de zwarte vogel een wormpje, dat naar een struik kroop aan de wal van de kreek. De witte vogel zag dat er een jongen tussen de struiken school, maar hij waarschuwde zijn

[p. 8]

broer niet. Hij liet hem zijn gang gaan. Net toen deze het wormpje pikte, sloeg de jongen hem met een stok dood.

De witte vogel begon te lachen en vloog onmiddellijk naar huis. Toen zijn moeder de zwarte vogel niet zag, begreep zij wat er gebeurd was. Ze zat zo droevig en begon te huilen. Maar in plaats dat de witte vogel zijn moeder troostte, begon hij te lachen en zei: ‘Mama, waarom huilt u. Dit is zijn eigen schuld geweest. Maar ik ben er zeker van dat geen enkele stok mij dood slaat. Ja, ja! Mijn broer is er niet meer. Nu ben ik alleen en dat vind ik fijn.’ De moedervogel bleef echter maar huilen.

De volgende dag ging de witte vogel heel vroeg weg, zonder zijn moeder iets te zeggen. Hij vloog weer naar de boomtak langs de kreek. Het waaide zo heerlijk. Hij zei: ‘Gisteren heeft die jongen mijn zwarte

[p. 9]

broer dood geslagen. Ach, hij heeft die domheid van hem weggehaald.’ En met deze woorden viel hij in een diepe slaap.

De jongen die zijn zwarte broer had doodgeslagen, kwam toen aangelopen. Hij zag dat de witte vogel sliep en klom toen heel zachtjes naar de boomtak. Net toen de witte vogel zijn ogen opende, sloeg de jongen hem met dezelfde stok waarmee hij zijn broer had geslagen, dood.

Daarom zegt men: Bij het noodlot wordt er geen onderscheid gemaakt tussen blank en zwart.