|
| |
| |
| |
Doorsteekt myn vleesch met uwe vreese, want uw' oordeelen heb ik gevreest. Ps. 118. 120
Des Heeren toorn sal ik dragen, want ik heb tegen hem gezondigt. Mich. 7. 9.
| |
| |
| |
§. III. Het kan geschieden dat gy het vonnis der Helle in't toekomende nog verdient, en dat het uyt-gevoerd word.
Overweegt, dat al is't dat de straffe der helle die uwe misdaden verdient hebben, u is vergeven, dat gy dese vergiffenisse alleen schuldig zyt aen de loutere bermhertigheyd van uwen God. Maer gy zyt van u selven even-wel eenen verdoemelink, en eenen verworpelink, zoo dat gy met waerheyd kond zeggen: Infernus domus mea est. De Helle is myn huys. Job 17. 13. Niet alleen d'Helle is eertyts myn huys geweest, maer is het nog tegenwoordig, want ik deze door myne zonden gebouwt hebbe; nogte daer en is geene geschaepe magt die my beletten kan van te gaen woonen in dien eeuwigen brand. Dies te meer, al-hoe-wel gy van de genade Godts reets vergiffenis verkregen had van de voorgaende schuld, nog en zyt gy niet zeker van dat gy zonder uytvlugt nog eens niet | |
| |
verdoemt en zult gaen. O waerheyd die alle weg sluyt aen alle verwaentheyd! O afgrond van d'oordeelen Godts! onder de welke zoo iemand sig niet en vernedert, of dien is zonder verstant en zinneloos, of zonder geloof en goddeloos! Den eenen was heden eenen moordenaer en de dood schuldig; maer hy zal binnen weynige dagen aen't Cruys den Hemel verkrygen van Christus; en den anderen was Apostel, en had gezag over de duyvelen, en zal binnen korte dagen wanhoopende syn leven eyndigen, om voor altyd gepeynigt te worden van die duyvelen die hy de vlugt te voren dede nemen. O afgrond! zeg ik nog eens, ô schrikkelykheyd! Hoe kont gy oyt dan iemand veragten, staende dese groote onzekerheyd van't eeuwig leven, en van d'eeuwige dood? Hoe kont gy u selven meer agten als een ander? Gy misagt misschien eenen voor-schikten tot den Hemel, die uwen even-naesten is; en gy agt zoo hoogelyk, misschien eenen verdoemelink, die gy zelfs zyt. Ah gy zyt zoo verre van te vallen in dien helschen kuyl, als gy verre zyt van't | |
| |
zondigen; en zoo verre van't zondigen als gy verre zyt van u eygen selven. Nu waer't zaken gy vielt in die diepte, wat zoud uwe bezigheyd wezen in d'eeuwigheyd? Die zoude wezen, met die ramp-zalige te vervloeken uwe hooveerdigheyd, en gestaedig, maer te laet, ontroostelyk te huylen en te roepen Quid nobis profuit superbia, & divitiarum jactanria quid contulis nobis. Sap. 5. 8. Wat heeft d'hooveerdy ons gebaed, en den roem der rykdommen ons geholpen! Die hooveerdy die u hier zoo korten tyg wat ketelde, die zal u eeuwig knagen en pynigen.
| |
Oeffeninge tot God.
I. Bedankt dikwils den Heer over de patientie daer hy u zoo lang mede heeft verdragen, en denkt dat uwe zonden hem zoo verre gebrogt hebben dat hy u niet meer verdragen en kan: Non poterat Dominus ultrà portare, propter malitiam studiorum vestrorum. Jerem. 44. 22. Den Heere en konde het niet meer verdra-
| |
| |
gen, om de boosheydts wille van uwe betragtingen.
II. Als u eenigh leed of smaed word aen-gedaen, en let noyt op dien, den welken u dat aendoet, maer heft uwe oogen tot God, die dezen gebruykt tot een werk-tuyg om u te veroodmoedigen: Dominus praecepit ei ut malediceret mihi. 2. Reg. 16. Den Heere heeft hem bevolen dat hy van my quaad zou spreken. Zegt David van synen veragter Semëi.
III. Zegt zomtyts tot u selve: wat zou u over blyven dat God u eens alle syne gaven s'effens af-nam? Indien'er een schepzel gevonden wierd dat niet deelagtig en was van de goddelyke Goedheyd, zoude dat zoo quaed zyn, als God goed is, zeyde de zalige Catharina van Genua. In vita. cap. 13.
IV. Overdenkt eens hoe verfoeyelyk gy moet wezen voor God, door uwe hooveerdy: Abominatio Domini omnis arrogans. Prov. 16. 5. Allen hooveerdigen is een verfoeyinge voor God. En veroodmoedigt u zoo doende, om dat gy u niet weet te vernederen.
V. Tragt te begrypen die schaemte | |
| |
die gy zult hebben voor de Goddelyke vierschaer, als gy uw' oogen, nu gesloten door d'hooveerdy, open-doende zult zien, dat'er niet goeds in u en is. Aperiet oculos & nihil inveniet. Job. 27. 19. Hy zal syn oogen open doen, en niet-met-allen vinden.
| |
Tot u eygen selve.
I. Vernedert u tot onder den Duyvel selfs, die verdoemt is om eene zonde alleen, nog oyt de gratie en heeft gehad van op te staen; daer gy, met zoo veel bermhertigheyd en genade begunstigt, uwe zonden zoo hebt vermenigvuldigt.
II. Word beschaemt in u selven, overdenkende hoe stiptelyk gy gedient wilt wezen van andere, terwylen gy uwen God zoo onagtzamelyk dient.
III. Oeffent u geerne in verworpe diensten, dat de bequaemste middelen zyn om d'oodmoedigheyd te bekomen. De veroodmoeding, zegt den H. Bernardus leyd tot d'oodmoedigheyd, gelyk de verduldigheyd, den weg is tot den vrede: Humi- | |
| |
liatio via est ad humilitatem, sicut patientia ad pacem. Epist. 81.
IV. En verontweerdigt u niet van andere te leeren, toonende dat het u aengenaem is als een ander u onderwyst.
V. Volbrengt geerne alle penitentien; en vernedert u selven inwendig als pligtig zynde, terwylen gy die uyt-voert.
| |
Tot uwen even-naesten.
I. Offert aen God den arbeyd, het gebed, en de verdiensten van uwe Mede-broeders of Susters, met dat luttel goed 't welk gy doet; op dat gy gelyk eenen besnoeyden, of te ligten penning onder veele andere, die gaef en gewigtig zyn, moogt door-gaen.
II. En berispt niemand, als u dat uyt kragt van uw' ampt, of bedieninge toestaet, voor dat gy u te voren inwendig eerst meer schuldig, als die, hebt erkent.
III. Terwylen gy iets doet uyt gehoorzaemheyd, wagt u wel van met | |
| |
uw' oordeel te stryden tegen het bevel dat u gegeven is, want dat zou zyn het lichaem onderwerpen aen d'Overste, maer de ziel en verstand stellen boven hun.
IV. En vergelykt u noyt by iemand anders, ten zy om u meerder te vernederen, en te verslegten, weerderende in uwen even-naesten 't gene hy heeft van God; en in u, 't gene gy hebt van u selve, dat niet ter werelt en is.
V. Van een ander berispt wordende, veroodmoedigt u, al-hoe-wel gy daer in onnoozel zyt; overwegende dat indien gy die foute misschien niet gedaen en hebt, egter veele andere, die grooter zyn, bedreven hebt.
| |
Gebedt
Tot Jesus Christus onzen Heer als Leer-meester der Oodmoedheyd.
Heere Jesu, Hoogheyd der vernederde, Glorie der gene die kleyn zyn in hun eygene oogen; ik bekenne my oneyndelyk verpligt te zyn aen uwe Liefde, waer door het u belieft heeft u zelven voor eenen Leer-meester aen te stellen in de werelt, van een deugt die aen de werelt onbekent is, en nogtans | |
| |
van zoo grooten belang, als is d'oodmoedigheyd, zonder de welke gelyk gy selfs ons te verstaen hebt gegeven, wy in u Ryk niet en konnen komen. Dat die Goddelyke tonge dan inder eeuwigheyd gebenedyd zy, die op zoo veele manieren, en zoo dikmaels sig geopent heeft, om ons den weg te leeren tot de zaligheyd. Maer wat helpt het, dat gy ons die vergeve zede-lesse dies aengaende gegeven hebt, indien ik tot myn groote schaemte my nog niet gevoegt en hebbe, om die wel te vatten. Ah! Goddelyken Meester, gy geeft niet alleen d'onderwyzinge, maer ook het verstant om de waerheyd daer van te begrypen. Wel aen dan; Da mihi intellectum ut sciam testimonia tua. Ps. 118. 125. Geeft my kennis om te weten uwe getuygenissen, en wel te verstaen wat dat is, zoo dikmaels naer regtveerdigheyd de Helle verdient te hebben, en daer tot nog toe van bewaert te zyn uyt enkele genade: myn verderf is uyt my, en door my ben ik eenen verworpeling, en verdoemeling. Al dat'er beter in my is, is geheel van uwe bermhertigheyd, die my ondersteunt heeft, en | |
| |
wee my, is't dat gy niet en volherd in my te ondersteunen; want ik zal door't gewigt van myn boosheyd myn verderf voltrekken, my niet konnende wederhouden, tot dat ik met'er daed gevallen zal wezen in dien afgrond van vier en vlam, volgens 't zeggen van David: Avertisti faciem tuam à me & factus sum conturbatus. Gy hebt uw' aenzigt van my gekeert, en ik ben beroert geworden. Zoo leert gy my, en ik zoo onderwezen zynde en wille nimmermeer plaets geven aen d'hooveerdy, die u zoo haetelyk is in uwe oogen. Alle schepzels weten wel, dat ik aen myn selve niet anders en ben, als eene spoor en prikkel my aenporrende tot myn eygen bederf, en eenen leyts-man tot een eeuwige doolaeg; en dat overzulkx aen u alleen, ô mynen goddelyken Verlosser, toe-komt de glorie, en aen my de schande. Steunende op deze waerheyd, en daer op gegrond zynde, verhope ik op synen tyd den prys, verborgen aen d'hooveerdige, en veropenbaert aen de oodmoedige, in den Hemel te bezitten. Amen.
|
|
Auteursrechtvrij