Verzameld werk 2

De vrijbuiters van Sale

Nog honderd negenenzeventig dagen verliepen sedertdien. Een orkaan was intussentijd losgebroken. Dagen en nachten had Pieter Fardé plat als een worm op zijn rots gelegen. De golven bogen hun hoofd over hem en geselden hem. Hij bad in wanhoop. Eindelijk klaarde de hemel op en de zee ging liggen.

Pieter Fardé was op de uitkijk zonder doel. Elf maanden had hij zitten verweren, naakt onder zon en zeewind. Een wilde baard en klodderig haar, verkleurd door het zoute vocht, vielen over keel en schouders. Hij was mager en bruin, vol pezen en knoestige plekken. Zijn ogen hadden die scherpe vaste blik gekregen van het zeevolk dat niet meer blind geschitterd wordt door het spel van het licht op het water.

En daar kwam uit het zuiden met schoon weder over de zeilen een schip aangevaren. Het zeilde vlak bij de rots zodat Pieter Fardé de bootslieden gemakkelijk kon aanroepen. Daar was over en weer geloop aan boord bij het zicht van die naakte man, die zo moedermens alleen op de rots stond te roepen. Een boot werd in zee gelaten en kort nadien vatte Pieter Fardé voet aan boord.

De kapitein was nog niet sprekelijk. Die zat in zijn kajuit te drinken en dan sloeg hij overeind wat hem kwam storen. Maar een kortgestuikte vent trad op de schipbreukeling toe en vroeg hem wie hij was en hoe hij daar op die klip gekomen was. Die

[p. 72]

vragen werden gesteld in het Vlaams, want in zijn nood en verwachting had Pieter Fardé in zijn moedertaal om hulp geroepen. Hij merkte alras met welk volkje hij te doen had. Het waren Salese zeerovers. Hun voorouders waren eeuwen geleden uit Spanje gedreven en hadden hun haat tegen de Spanjolen aan hun nageslacht overgezet. Zodat deze mensen nu uit een vaderlandse opinie en ook omdat de stiel profijtelijk was, de zeeën afschuimden om aan lijf en have van hun erfvijanden de piëteit te betonen die zij voor hun voorvaderen in het hart droegen. Maar het gebeurde ook herhaaldelijk dat zij zeevaarders van andere nationaliteit in hun traditioneel bedrijf begrepen. Dat bracht de stiel immers mede.

Zodat Pieter Fardé het niet geraadzaam achtte te zeggen dat hij van Gent was, want Gent was Vlaanderen en Vlaanderen behoorde aan Spanje en de mensen aan boord zouden zich niet hebben bekommerd met het natuurlijke onderscheid. Daarbij, de ruige kerel die hem ondervroeg was een renegaat uit Veurne en ook te dien tijde was een Vlaming zeer gevaarlijk voor een andere Vlaming die anders dacht dan hij zelf.

Op de vraag vanwaar hij afkomstig was antwoordde Pieter Fardé dus dat hij van Texel was. Dit was de waarheid; en daar die waarheid voordelig was en een leugen om beterswil uitspaarde vond de minderbroeder er werkelijk genoegen in.